|
Wilhelm Zagórski
Wilhelm Zagórski (ur. 3 stycznia?/15 stycznia 1892 w Krawczynie, zm. 3 grudnia 1925 w Rajczy) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. ŻyciorysWilhelm Zagórski urodził się 15 stycznia 1892 roku w majątku Krawczyno, w ówczesnej guberni witebskiej. W 1911 roku, po ukończeniu szkoły oficerskiej w Odessie, rozpoczął zawodową służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. W 1917 roku wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji[1]. Od stycznia 1919 roku był szefem sztabu Oddziału Samoobrony rotmistrza, a później majora Władysława Dąbrowskiego, który 6 czerwca 1919 roku przekształcił się w Lidzki Pułk Strzelców[2]. 23 lipca 1919 roku, po śmierci kapitana Piotra Mienickiego, objął dowództwo I batalionu[3]. Trzykrotnie pełnił obowiązki dowódcy tego pułku, a mianowicie od 6 do 21 czerwca i od 5 września do 11 listopada 1919 roku oraz od 18 października 1920 roku do 12 stycznia 1922 roku[4] 21 października 1920 roku dowodzony przez niego „pułk” przybył z Modlina do Wilna, gdzie wszedł w skład Wojska Litwy Środkowej[5]. Do 21 listopada tego roku walczył z Litwinami. 10 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki zastępcy dowódcy pułku, który w październiku tego roku został przemianowany na 76 Lidzki pułk piechoty i przeniesiony do Grodna[6]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 164. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7][8]. 31 marca 1924 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 22. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. Po awansie został zatwierdzony na stanowisku zastępcy dowódcy 76 Lidzkiego pułku piechoty[10][11]. Zmarł 3 grudnia 1925 roku, po długiej i ciężkiej chorobie, w sanatorium Rajczy[12]. Jego grób znajduje się na cmentarzu wojskowym w Grodnie[13]. Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||
