Był synem architekta Claesa Pietersza (1558–1632) i siostrzeńcem Cornelisa Claesz. Hedy[a][1][3]. Nazwisko Heda przyjął po babce ze strony matki[1]. W 1616 został członkiem Gwardii Cywilnej św. Jerzego[1]. W 1619 ożenił się z córką piwowara Cornelią Jacobsdr. van Ryck (zm. 1668), z którą miał siedmioro dzieci, m.in. syna Gerrita, który również został malarzem[1][4].
Wydaje się, że Heda był dość zamożny, a jego twórczość cieszyła się dużym zainteresowaniem za jego życia. Dwa jego obrazy były w posiadaniu Rubensa[5][7]. Poza malarstwem Heda zajmował się także browarnictwem (dzięki koneksjom rodzinnym, w 1667 miał własny browar); uległ też tulipomanii[1].
Twórczość
Specjalnością Hedy były martwe natury śniadaniowe, przedstawiające suto zastawione stoły z elementami posiłków i naczyń stołowych. Pomimo ograniczonej tematyki i nieuniknionej powtarzalności tematów, Hedzie udało się osiągnąć indywidualny wyraz każdego obrazu. W swoich martwych naturach eksperymentował zarówno z formatem pionowym, jak i bardziej konwencjonalnym formatem poziomym[5][6]. Jego kompozycje są prawie monochromatyczne, w odcieniach szarości i brązów, z zielonkawymi i srebrzystymi tonami[6]. Artysta stosował równowagę cienia i światła, podkreślając refleksy na malowanych przedmiotach, zwłaszcza na szkle i metalu[5][6]. Malował głównie na desce, ale też na płótnie[5]. Używał farb laserunkowych, koncentrując się na perfekcyjnym oddawaniu szczegółów i swoistej dla niego atmosfery intymności.
Dwie z jego martwych natur mają tła pejzażowe, ale wydaje się prawdopodobne, że te pejzaże są późniejszymi dodatkami[5]. Artyście przypisuje się także niektóre portrety[5][7], studia figuralne[5] oraz sceny historyczne[7]. Jego syn, Gerrit, malował martwe natury tak podobne do martwych natur swojego ojca, że ich prace często były mylone, np. Martwa natura z nautilusem (1641)[5][8].
↑ abcdeMaciejM.MonkiewiczMaciejM., Heda, Willem Claesz., [w:] RobertR.Genaille, Encyklopedia malarstwa flamandzkiego i holenderskiego, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe; Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001, s. 163–164, ISBN 83-221-0686-6(pol.).
