Wincenty Wacław Richling-Bartoszewski
Wincenty Wacław Richling-Bartoszewski, też Rychling-Bartoszewski (cz. Václav Richling, ur. 9 stycznia 1841 w Bartoszewicach w Górach Orlickich, zm. 11 stycznia[a] 1896 w Krakowie)[1][2] – organista, kompozytor i pedagog pochodzenia czeskiego działający w Krakowie. ŻyciorysStudiował w szkole organistów w Pradze prawdopodobnie w latach 1854–1856 pod kierunkiem Karla Franza Pitscha[b][1]. Wiadomo, że w 1863 był w Krakowie i uczestniczył w powstaniu styczniowym, prawdopodobnie brał udział w bitwie pod Miechowem. Możliwe, że wtedy dodał do swojego nazwiska przydomek Bartoszewski[1][2]. Od 1869 do śmierci był organistą katedry wawelskiej[1][2]. W 1873 rozpoczął działalność pedagogiczną w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie. Początkowo uczył harmonii w szkole Towarzystwa Muzycznego „Muza” w Krakowie. W 1877 został profesorem klasy organów i fortepianu, a także wykładowcą kontrapunktu i fugi w szkole muzycznej nowo powstałego krakowskiego Towarzystwa Muzycznego, przekształconego w 1888 w konserwatorium[1][2]. Uczył też śpiewu w krakowskich seminariach duchownych. Jego uczniem był m.in. Walenty Dec, następca Rychlinga na stanowiskach w katedrze i konserwatorium[1]. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera P)[3][4]. TwórczośćKomponował głównie utwory chóralne i organowe, w tym msze na chór a cappella oraz na chór organy i orkiestrę, a także liczne pieśni religijne na głosy solo i organy oraz preludia na organy[1][2][5]. Zasłynął jako improwizator w technice fugowanej i mistrz kontrapunktu[1][6]. Jego utwory organowe, zebrane pod wspólnym tytułem Pastorałki, należą do najlepszych przykładów polskiej użytkowej muzyki organowej drugiej połowy XIX wieku[1]. Nagrania wszystkich utworów organowych Wincentego Richlinga (podwójny album CD) dokonał w 2015 Rościsław Wygranienko, wykorzystując w tym celu 14 organów Szczecina i Polic[7]. Wybrane kompozycjeNa podstawie materiałów źródłowych:[1][2]
UwagiPrzypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
|