|
Witold Giełżyński
 Witold Giełżyński (ur. 9 czerwca 1886 w Krasnymstawie, zm. 31 grudnia 1966 w Warszawie) – dziennikarz, publicysta polski, wolnomularz[1]. Był wiceprezesem Syndykatu Dziennikarzy Warszawskich[2]. ŻyciorysUczęszczał do Gimnazjum Męskiego w Lublinie, gdzie działał w Związku Młodzieży Socjalistycznej. Za udział w strajkach szkolnych relegowany z gimnazjum, w rezultacie szkołę średnią ukończył w 1906 w Warszawie. W 1908 wydalony przez władze rosyjskie z granic Królestwa Polskiego wyjechał do Paryża. Jako dziennikarz debiutował w 1907 w czasopiśmie „Wiedza”. Od 1914 pisał w miesięczniku „Myśl Polska”, redagował (1914–1915) „Nowy Kurier Łódzki”, od 1920 pisał w „Kurierze Polskim”, w latach 20. i 30. w „Epoce”, „Ekspresie porannym”, „Świecie” i „Kurierze Czerwonym” i innych czasopismach. Był założycielem Ligi Obrony Praw Człowieka i Obywatela (1921)[3]. Jako wiceprezes Związku Dziennikarzy RP wykładał przedmioty w Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie i był członkiem zwyczajnym Towarzystwa WSD[4][5]. Podczas wojny redagował „Wiadomości Polskie” (organ AK), pisał też w „Biuletynie Informacyjnym” i „Rzeczypospolitej Polskiej”. Po wojnie publicysta „Kuriera codziennego” (do 1947 równocześnie redaktor naczelny „Gazety Ludowej”). Pracę w zawodzie dziennikarskim zakończył w 1948. Autor opracowania przeglądowego (wydanego w 1962) pt. Prasa Warszawska 1661–1914. Ojciec dziennikarza Wojciecha Giełżyńskiego. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 36-5-3,4)[6]. Odznaczenia
Przypisy
|
||||||||||||
