|
Witold Kirszenstein
 Witold Stefan Kirszenstein (ur. 29 września[a] 1891 w Warszawie, zm. 1965) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy. ŻyciorysUrodził się 29 września 1891 w Warszawie, ówczesnej stolicy Królestwa Polskiego i mieście gubernialnym, w rodzinie Stefana Ferdynanda (1858–1901) i Izabelli z Wilczyńskich (1870–1900)[3][4][5]. W 1901, po śmierci ojca, wyjechał do Rosji[6]. W następnym roku ukończył pierwszą klasę gimnazjum w Bobrujsku[6]. W latach 1903–1905 mieszkał w Rosławiu, gdzie ukończył czwartą klasę progimnazjum[6]. Następnie przeprowadził się do Mohylewa, gdzie ukończył ośmioklasowe gimnazjum filologiczne[6]. W 1909 rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Kijowskiego św. Włodzimierza[6]. Z powodu ciężkich warunków materialnych w 1909 i 1911 zmuszony był wyjeżdżać do Szwajcarii, gdzie pracował jako nauczyciel prywatny[6]. 1 października 1914 został powołany do armii rosyjskiej i skierowany do Pawłowskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu[7]. 1 lutego 1915, po ukończeniu szkoły, został mianowany chorążym i przydzielony do 163 zapasowego pułku piechoty (ros. 163-й пехотный запасный полк)[8]. 19 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w piechocie, „w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”. Pełnił wówczas służbę w Oddziale IV Naczelnego Dowództwa[9]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Oddziale IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie, a jego oddziałem macierzystym był wówczas Oddział V Sztabu Generalnego[10]. W latach 1921–1922 był słuchaczem Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 3 maja 1922 roku zweryfikowany został w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 179. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. Po ukończeniu kursu przydzielony został do Oddziału IV Sztabu Generalnego. W czasie siedmioletniej służby w Sztabie Generalnym pozostawał oficerem nadetatowym 55 pułku piechoty. 31 marca 1924 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 67. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 15 listopada 1924 roku przydzielony został do macierzystego pułku na stanowisko dowódcy III batalionu detaszowanego w Rawiczu[12]. Latem 1929 roku wyznaczony został na stanowisko szefa sztabu Korpusu Ochrony Pogranicza w Warszawie[13]. Na tym stanowisku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku[14]. Wiosną 1932 roku mianowany został zastępcą dowódcy 10 pułku piechoty w Łowiczu[15]. W październiku 1935 został przeniesiony do Sztabu Głównego. Następnie na stanowisku I zastępcy dowódcy 65 pułku piechoty w Grudziądzu[16]. W trzeciej dekadzie sierpnia 1939 roku, po przeprowadzeniu mobilizacji alarmowej, pozostał w pułku. W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził 65 pułkiem piechoty. Na czele tego pułku walczył w bitwie nad Bzurą. 18 września 1939 roku w Ruszkach został ciężko ranny, po czym został odtransportowany do Kutna. W niemieckiej niewoli przebywał w Oflagu IX B Weilburg. Był żonaty z Kazimierą z Maykowskich (1894–1977)[17], z którą miał troje dzieci: Barbarę (ur. 1920), Andrzeja (ur. 1922) i Ewę (ur. 1929)[18]. Barbara ps. „Basia” w czasie okupacji niemieckiej i w powstaniu warszawskim była łączniczką w Oddziale „Dysk”[19]. Zmarł w 1965 i został pochowany na cmentarzu Czerniakowskim w Warszawie (sektor 4-A-8)[17]. Ordery i odznaczenia
UwagiPrzypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||
