|
Woldemar Bargiel
Woldemar Bargiel (ur. 3 października 1828 w Berlinie, zm. 23 lutego 1897 tamże[1][2][3]) – niemiecki kompozytor. Przyrodni brat Clary Wieck-Schumann[1]. ŻyciorysJego rodzina pochodziła ze Śląska[1]. Ojciec, Adolph Bargiel, był nauczycielem muzyki w Berlinie[1] i drugim mężem matki Clary Wieck[3]. Jako chłopiec pobierał naukę gry na fortepianie, skrzypcach i organach pod kierunkiem rodziców[1], śpiewał też w chórze katedry berlińskiej[2]. Uczęszczał również na lekcje kontrapunktu u Siegfrieda Dehna[1][2][3]. W latach 1846–1850 studiował w konserwatorium w Lipsku u Moritza Hauptmanna (teoria), Ignaza Moschelesa (fortepian) oraz Juliusa Rietza i Nielsa Gadego (kompozycja)[1]. Po powrocie do Berlina pracował jako prywatny nauczyciel muzyki[1]. W latach 1859–1864 był wykładowcą teorii muzyki w konserwatorium w Kolonii, następnie od 1865 do 1874 działał jako dyrygent i dyrektor szkoły muzycznej w Rotterdamie[1]. W 1874 roku został wykładowcą kompozycji w Hochschule für Musik w Berlinie[1][2][3]. Był nauczycielem m.in. późniejszego dyrygenta i kompozytora, Leo Blecha[4]. Od 1875 roku był również członkiem senatu berlińskiej Akademie der Künste[1]. TwórczośćTworzył w idiomie romantycznym[2], pod silnym wpływem muzyki Schumanna i Brahmsa[1]. Za życia wysoko ceniony jako kompozytor[2][3]. Skomponował m.in. Symfonię C-dur, 3 uwertury koncertowe (do Prometeusza, do Romea i Julii, do Medei), Oktet smyczkowy, 4 kwartety smyczkowe, 3 tria fortepianowe, Sonatę f-moll na skrzypce i fortepian, Suitę D-dur na fortepian i skrzypce, Sonatę fortepianową C-dur[1]. Przypisy
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba):
|
||||||||||||
