|
Wsiewołod Iwanow
Wsiewołod Wiaczesławowicz Iwanow (ros. Всеволод Вячеславович Иванов; ur. 12 lutego?/24 lutego 1895 w Lebiażje, Imperium Rosyjskie, zm. 15 sierpnia 1963 w Moskwie, Rosyjska Federacyjna SRR) – rosyjski pisarz i dramaturg, autor opowiadań historycznych, m.in. o wojnie domowej na Dalekim Wschodzie[1]. ŻyciorysUrodził się 12 lutego?/24 lutego 1895 w osadzie Lebiażje we włości lebiażyńskiej, ujezdzie pawłodarskim, guberni semipałatyńskiej, Imperium Rosyjskiego (obecnie auł Akku, rejon pawłodarskij, obwód pawłodarski, Kazachstan). Matka wywodziła się z polskich zesłańców-katorżników; ojciec był robotnikiem, a następnie wiejskim nauczycielem, zmarł wcześnie. Młodość Iwanow spędził w Zachodniej Syberii. Nie ma pełnego wykształcenia – ukończył osiedlową szkołę i rok w pawłodarkiej szkole rolniczej. Wcześnie zaczął zarabiać na życie – parał się wieloma profesjami, był m.in. pomocnikiem subiekta w sklepie, zecerem, marynarzem, ładowaczem, a nawet cyrkowym klaunem. Dużo podróżował po Syberii, Uralu i Kazachstanie. Od 1915 roku zajmuje się twórczością literacką. Pierwsze opowiadanie Syn osieni opublikował w 1916 roku, a pierwszą książkę Rogulki (1919) Iwanow własnoręcznie wydrukował w drukarni omskiej gazety „Wpieriod” w 30 egzemplarzach. Jedno z jego opowiadań – Na Irtysze zostało wysłane M. Gorkiemu i zdobyło jego aprobatę. W 1917 roku brał udział w ruchu rewolucyjnym (eser, mienszewik). W 1918 roku w Omsku został członkiem Rosyjskiej Socjalistyczno-Robotniczej Partii Internacjonalistów. Był bojownikiem Czerwonej Armii, kierował oddziałem informacji gubernialnego komitetu wykonawczego w Omsku. W 1921 roku wyjechał do Piotrogrodu na zlecenie gazety „Sowietskaja Sibir'”. Za rekomendacją Maksyma Gorkiego, nowelą Partyzanci otworzył pierwszy numer radzieckiego magazynu „Krasnaja Now'” (Nr 1, 1921). W tym samym magazynie w numerze 5 opublikował nowelę Pociąg pancerny 14-69, która potem posłużyła jako baza do dramatu o tej samej nazwie z 1927 roku. Następnie powstaje nowela Cwietnyje wietra. Po roku wszystkie trzy nowele zostają wydane w zbiorze Sopki. Partizanskije powiesti, który staje się wydarzeniem w radzieckiej prozie i przynosi pisarzowi sławę. Był członkiem proletariackiej grupy pisarzy „Kosmist” i stowarzyszenia pisarzy „Bracia Serafiońscy”. W 1924 roku wyjechał do Moskwy. Brał udział podczas spotkań pisarzy z radzieckimi dygnitarzami, w tym ze Stalinem, w mieszkaniu Gorkiego. Podczas wizyt przy winie i przekąskach dyskutowano o stworzeniu jednego związku pisarzy w miejsce wielu pozostałych, polityce partii wobec literatury i pomocy ze strony władzy. Jej wynikiem było powstanie i pierwszy zjazd Związku Pisarzy ZSRR w 1934 roku. Jednym z sekretarzy kierownictwa tego związku i przewodniczącym kierownictwa funduszu literackiego został Iwanow. W trakcie II wojny światowej służył jako żołnierz w szeregach wojsk w Taszkencie, potem jako korespondent frontowy dla gazety „Izwiestija”. Występował z artykułami publicystycznymi, tworzył utwory wojenne i historyczne. W ostatnich latach życia często występował jako publicystyka w obronie pokoju i kultury. Tworzył dalej, ale część utworów nie doczekała się publikacji. Zmarł 15 sierpnia 1963 roku w Moskwie. Jest pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym[2].  Wybrana twórczość[3]
Przypisy
Bibliografia
Kontrola autorytatywna (osoba):
|
||||||||||||||||||||||
