|
Wyżnie Hagi
 Wyżnie Hagi[2] (słow. Vyšné Hágy, niem. Hochhagi, węg. Felsőhági) – osiedle u południowych podnóży Tatr Wysokich na Słowacji, położone przy Drodze Wolności między Nową Polanką (6 km na zachód od niej) a Szczyrbskim Jeziorem (8 km na wschód). Administracyjnie należy do miasta Wysokie Tatry. Zamieszkane jest przez około 370 osób. Wyżnie Hagi znajdują się na poziomie ok. 1025 m n.p.m. przy wylocie walnej Doliny Batyżowieckiej oraz Doliny Wielkiej Huczawy, nad Suchą Wodą Batyżowiecką, powstającą w wyniku bifurkacji Batyżowieckiego Potoku. Miejscowość ma charakter uzdrowiskowy, brak jest w niej infrastruktury turystycznej. Jest podzielona na dwie części, rozdzielone Drogą Wolności. Część starsza, poniżej drogi, powstała w latach 1890-91, kiedy wybudowano tu hotel turystyczny i dom kąpielowy z inicjatywy Ferencza Máriássyego. Tereny te zostały odkupione w 1897 przez księcia Hohenlohe, zaś po I wojnie światowej przez państwo czechosłowackie, które stworzyło na nich sanatorium. Wtedy też powstała górna część położona na północ od drogi. Największe sanatorium zostało otwarte w 1941 r. i do dziś leczy się w nim choroby płuc. W swoim czasie było ono największą lecznicą gruźlicy w Europie Środkowej. Oprócz Drogi Wolności (przy której znajduje się przystanek autobusowy) przez Wyżnie Hagi przebiega linia kolei elektrycznej ("elektriczki") ze Szczyrbskiego Jeziora do Tatrzańskiej Łomnicy i Popradu. Stacja kolejki jest położona na wysokości ok. 1100 m. W Wyżnich Hagach od Drogi Wolności odgałęzia się droga do Stwoły i Mięguszowców. Wyżnim Hagom Kazimierz Przerwa-Tetmajer poświęcił wiersz Wyżnie Hagi po latach, opublikowany w roku 1911. W tutejszym hotelu w roku 1914 mieszkał Stefan Żeromski, kończący wówczas swą powieść Zamieć. Szlaki turystyczne
Przypisy
Bibliografia
Kontrola autorytatywna (część miasta): |
||||||||||||||||||||||||
