|
Wyspa Campbella
Wyspa Campbella (ang. Campbell Island, maori: Motu Ihupuku) – największa (112,68 km²) wyspa z subantarktycznej grupy Wysp Campbella, leżących na południe od Nowej Zelandii i do niej należących. Wyspa jest górzysta, najwyższe wzniesienie (Mount Honey) ma 569 m n.p.m.[1] Historia Wyspa Campbella jest położona daleko na południe od zamieszkanych wysp Nowej Zelandii i nie była znana Maorysom przed odkryciem przez Europejczyków. Odkrył ją w 1810 r. kapitan Frederick Hasselborough, płynący na brygu Perseverance przeznaczonym do połowu fok, którego właścicielem był armator Campbell & Co z Sydney (stąd nazwa). Archipelag stał się miejscem polowań na foki. Pod koniec XIX wieku na wyspie zaczęto hodować owce; hodowla zakończyła się w 1931 roku wraz z nadejściem wielkiego kryzysu[2]. W 1941 roku, podczas II wojny światowej na wyspie wybudowano niewielką bazę wojskową, która po wojnie stała się stacją meteorologiczną[2], zamieszkaną do 1995 r. Od tego czasu zastąpiła ją stacja automatyczna. Obecnie wyspa dostępna jest wyłącznie dla celów badawczych. PrzyrodaRodzime populacje ptaków morskich uległy przetrzebieniu przez zawleczone przez człowieka szczury. W roku 2003, po dwuletnim programie odszczurzania cel został osiągnięty. Od tego czasu odradza się na wyspie oryginalna szata roślinna i zaczynają powracać tu ptaki. Na wyspę powrócił endemiczny podgatunek bekasa auklandzkiego (Coenocorypha aucklandica perseverance), który przetrwał na sąsiedniej wyspie Jacquemart, z wyspy Dent sprowadzono też endemiczne cyraneczki południowe (Anas nesiotis), które dawniej występowały na Wyspie Campbella[3]. Przypisy
|
||||||||||||||||||
