|
Władysław Jabłonowski (generał)
Władysław Franciszek Jabłonowski zw. Murzynkiem (ur. 25 października 1769 w Gdańsku, zm. 29 września 1802 na Saint-Domingue) – generał brygady Legionów Polskich, pierwszy polski generał częściowo afrykańskiego pochodzenia. W latach 1785–1794 służył w armii francuskiej. Większość życia spędził we Francji, ale wziął udział w insurekcji kościuszkowskiej. Był generałem polskim i francuskim. ŻyciorysJabłonowski był nieślubnym synem żony gen. Konstantego Aleksandra Jabłonowskiego, Marii Franciszki Dealire[1], angielskiej arystokratki, i jej afrykańskiego lokaja[2]. Został usynowiony przez Jabłonowskiego[2]. Kształcił się w szkole wojskowej École de Brienne w Brienne-le-Château, gdzie kolegował się z Napoleonem[2]. Naukę ukończył w 1786 w stopniu podporucznika[2]. Rozpoczął służbę w tamtejszym regimencie kawalerii Royal Allemand[2]. 8 lat później został awansowany do stopnia podpułkownika[2]. Był uczestnikiem insurekcji kościuszkowskiej (podpułkownik) – walczył w bitwach pod Szczekocinami i Maciejowicami, w insurekcji warszawskiej i w obronie Pragi, odznaczył się, broniąc Saskiej Kępy[2]. Członek Centralizacji Lwowskiej – wysłany przez nią do Turcji z misją nawiązania kontaktu z rządami francuskim i tureckim[3]. Od 1799 roku generał brygady w Legionach Dąbrowskiego, gdzie odznaczył się w bitwie pod Bosco i Posturaną[2]. Następnie dowodził legionem w Alpach[2]. Po pokoju w Lunéville w 1801 roku został generałem francuskim, obejmując dowództwo strategiczne nad 113 Półbrygadą Piechoty, która powstała z Legii Naddunajskiej, i została wysłana na Saint-Domingue w celu stłumienia rewolucji haitańskiej[2][3]. Zmarł 29 września 1802 roku w miejscowości Jérémie na żółtą febrę[4]. W kulturzeZostał uwieczniony w powieści Czarny Generał Wacława Gąsiorowskiego i pierwszej księdze Pana Tadeusza Adama Mickiewicza:
Przypisy
|
||||||||||||||
_(cropped).jpg)
