|
Zatoka szczękowa Zatoka szczękowa (łac. sinus maxillaris) – zatoka przynosowa kości szczękowej. Zatoka ta cechuje się dużą zmiennością wewnątrzgatunkową[1]. Przeżuwacze cechują się zatoką szczękową nie ograniczającą się do kości szczękowej, ale sięgającą kości jarzmowej i łączącą się szeroko z zatokami podniebienną i łzową[1]. Świnia domowa posiada zatokę szczękową leżącą pomiędzy blaszkami szczęki oraz kością łzową, u wiekowych osobników może rozciągać się również na wnętrze kości jarzmowej[1]. U konia zatoka ta leży w szczęce, kości jarzmowej i łzowej. Poprzeczna przegroda zatok szczękowych dzieli ją część mniejszą, donosową, i większą, doogonową. Anatomia przegrody jest bardzo zmienna. Zatoka nie zachowuje swej anatomii również w trakcie życia pojedynczego zwierzęcia. Gdy koń starzeje się, jego zęby policzkowe ścierają się i rozluźniają swe osadzenie, by w końcu opuścić zębodoły, w związku z czym zatoka rośnie[2]. U kota zatoki szczękowej nie obserwuje się[1]. U psa występuje jedynie zatoka szczękowa rzekoma, czyli zachyłek szczękowy. Nie stanowi ona zatoki w kości, ale jedynie zachyłek jamy nosowej powstający w wyniku nacisku dolnego łuku zębów na łamacze górne, przemieszczające się z tego względu bocznie[1]. U człowieka zatoka ta mieści się w trzonie kości szczękowej, przyjmuje kształt piramidy. Łączy się z jamą nosową przez rozwór szczękowy[3]. Przypisy
Bibliografia
|
