Żydowskie Towarzystwo Krajoznawcze w Polsce

Ten artykuł od 2013-11 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Żydowskie Towarzystwo Krajoznawcze w Polsce (ŻTK; jid. Jidyszer Gezełszaft far Łandkentnisz in Pojłn) – największe w Polsce okresu międzywojennego żydowskie stowarzyszenie grupujące turystów i krajoznawców.

ŻTK powstało 31 lipca 1926 i stawiało sobie za cel gromadzenie i opracowywanie materiałów krajoznawczych dotyczących ziem polskich oraz etnografii żydowskiej, ochronę przyrody, krajobrazu oraz zabytków ziem polskich (szczególnie żydowskich), popularyzację turystyki i krajoznawstwa oraz rozbudzenie zamiłowania do zwiedzania Polski. Od lat 30. rozwijano też turystykę kwalifikowaną tworząc sekcje motocyklowe, kajakowe, narciarskie i pływackie.

W 1936 r. ŻTK posiadało 20 oddziałów i 4 tys. członków^[1]. Towarzystwo posiadało schroniska stałe i sezonowe – m.in. w Zakopanem, Karwi, Worochcie i Zaleszczykach. Wydawano także czasopisma Wiadomości ŻTK oraz Krajoznawstwo, a w 1937 r. oddano do użytku bibliotekę liczącą około tysiąca książek z dziedziny krajoznawstwa oraz 200 map i laboratorium fotograficzne dostępne dla członków stowarzyszenia.

Ogółem w latach 1927–1937 Towarzystwo zorganizowało 1549 wycieczek, z których skorzystało 33 666 osób z całej Polski.

ŻTK działało do roku 1939 r.