ผู้ใช้:NELLA32/คนอีสาน

อีสาน
ลาวอีสาน, ไทอีสาน

หญิงชาวอีสานนุ่งซิ่น
ประชากรทั้งหมด
14-22 ล้านคน[1] [2] (2547, ประมาณ)
ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ
ประเทศไทย (ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ, กรุงเทพและปริมณฑล)	≈ 22,000,000[2]
ประเทศลาว (ตามริมฝั่งแม่น้ำโขง)	≈ 8,000[3]
ภาษา
ลาวอีสาน, ไทย
ศาสนา
พุทธเถรวาท (ส่วนใหญ่), คริสต์โรมันคาทอลิก (ประมาณ 0.9%)
กลุ่มชาติพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง
คนไทกลุ่มอื่น ๆ เช่น ลาว, ไทยสยาม

คนอีสาน (อักษรโรมัน: Khon Isan, ลาว: ຄົນອີສານ, พม่า : အီသန်လူမျိုး), ชาวอีสาน หรือ คนภาคตะวันออกเฉียงเหนือ เป็นชื่อเรียกกลุ่มชาติพันธุ์หรือผู้คนที่เกิดหรืออาศัยอยู่ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย (หรือที่รู้จักในชื่อ "ภาคอีสาน") ^[4] มีประชากรประมาณ 22 ล้านคน^[5] โดยทั่วไปคนอีสานมักแทนตนเองว่า ไทอีสาน^[2][6] หรือ ลาวอีสาน^[7] มีภาษาลาวอีสานเป็นภาษาที่ใช้สื่อสารกันเป็นส่วนใหญ่

ในการนิยามความหมายของคำว่า คนอีสาน ในความหมายอย่างกว้าง คนอีสาน หมายรวมถึงทุกคนที่มาจาก 20 จังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย, ส่วนในนิยามความหมายที่แคบกว่าอาจจะสามารถเจาะจงลงไปได้ว่า คนอีสาน หมายถึงเฉพาะ กลุ่มชาติพันธุ์ลาว ซึ่งเป็นประชากรส่วนใหญ่ในพื้นที่ส่วนใหญ่ของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ หลังจากความล้มเหลวของ กบฏเจ้าอนุวงศ์ ในปี พ.ศ. 2369 จะเห็นการบังคับให้ประชาชนที่อาศัยอยู่ในภูมิภาคนี้เปลี่ยนจากการเป็นชาติพันธุ์ลาวสู่คำว่าอีสาน หลังจากที่รัฐชาติไทยแยกภาคอีสานออกจากอาณาจักรลาวที่มีความเกี่ยวข้องทางประวัติศาสตร์ร่วมกันมาแต่เดิม คนในภาคอีสานจึงถูกรวมเข้ากับรัฐชาติไทย ผ่านนโยบาย"การทำให้เป็นไทย"ของรัฐบาลกลาง โดยพยายามสร้างเอกลักษณ์ประจำภาคอีสานที่แตกต่างออกไป แตกต่างจากทั้งชาวลาวของประเทศลาว และชาวไทยในภาคกลางของประเทศไทย ^{[4] [8] [9]} การรวมอัตลักษณ์อีสานเข้ากับเอกลักษณ์ประจำชาติไทยเริ่มขึ้นราวปี พ.ศ. 2443 ^{[10] [11] [12]} ในยุคฟาสซิสต์ ^[13] ถูกไล่ล่าอย่างดุเดือดในช่วงสงครามเย็น ^[4] และยังคงรักษาไว้จนถึงทุกวันนี้ แม้ว่าในปี 2554 ประเทศไทยรับรองอัตลักษณ์ลาวอย่างเป็นทางการต่อสหประชาชาติแล้วก็ตาม ^{[5] [14]} แม้แต่ในช่วงสงครามเย็น ระดับของการรวมกลุ่มนี้ก็สูงมาก ^[4] ซึ่งวัดจากการแสดงออกถึงความรู้สึกชาตินิยม ^[15] แม้กระทั่งทุกวันนี้ คนอีสานก็ยังมีความชาตินิยมมากที่สุดในประเทศไทย พวกเขามีความชาตินิยมมากกว่าชาวไทยภาคกลาง ^{[16] [17]} ดังนั้น ในช่วงที่ 'สงครามเสื้อสี' ของไทยเข้มข้นที่สุดในปลายทศวรรษ 2000 และต้นทศวรรษ 2010 คนเสื้อแดง มีฐานรากเป็นหลักในอีสานไม่ได้เรียกร้องให้มีการแบ่งแยกดินแดน แต่ให้หวนคืนสู่ประชาธิปไตย เพื่อสนับสนุน พรรคเพื่อไทย ^[18]

ชาวภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทยเกือบทั้งหมดจะแสดงตนว่ามีคนไทย แต่ส่วนใหญ่ของพวกเขา (ประมาณ 80%) ^[19] เป็นเชื้อชาติลาวและพูดภาคอีสานซึ่งถือว่าเป็นสำเนียงหนึ่งของภาษาลาว เมื่ออยู่ที่บ้าน (สามภาษาลาวหลักพูดในภาคตะวันออกเฉียงเหนือมีรายละเอียดเป็น ภาษาอีสาน ) ^[20] เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกยัดเยียดให้เสื่อมเสียภาพลักษณ์และการรับรู้ที่เกี่ยวข้องกับการพูดภาษาลาวคนส่วนใหญ่ชอบที่จะเรียกตัวเอง คนอีสาน ^{[21] [22]}

นโยบายที่มีมาช้านานของประเทศไทยไม่ถือว่าอีสานเป็นเชื้อชาติที่แยกออกมา โดยยึดหลักการพิจารณาให้กลุ่มชาติพันธุ์ไททั้งหมดที่อาศัยอยู่ในประเทศไทยเป็นส่วนหนึ่งของ คนไทย สิ่งนี้ประสบความสำเร็จในการลดความเป็นชาติพันธุ์ลาว และนำไปสู่การพัฒนาเอกลักษณ์ทางภาคอีสานที่โดดเด่นของภูมิภาค ^[23] ซึ่งก็คือ อย่างไรก็ตาม หลายเชื้อชาติ

ในปี 2554 ประเทศไทยได้รับรองอัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์เกือบทั้งหมด ตารางต่อไปนี้แสดงกลุ่มชาติพันธุ์ที่ได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการของภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย ^[5] แหล่งที่มา ซึ่งเป็นรายงานของประเทศประจำปี 2554 ต่อ อนุสัญญาระหว่างประเทศว่าด้วยการขจัดการเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติทุกรูปแบบ ใช้ข้อมูลแผนที่ชาติพันธุ์วิทยาของ มหาวิทยาลัยมหิดลฉบับปรับปรุง (พ.ศ. 2540) พ.ศ. 2540 ซึ่งให้จำนวนประชากรสำหรับ กลุ่มชาติพันธุ์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือส่วนใหญ่ของประเทศไทย ^[24] ต่อจากนั้นในปี 2558 แผนแม่บทการพัฒนากลุ่มชาติพันธุ์ในประเทศไทย พ.ศ. 2558-2560 ของกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ พ.ศ. ^[25] ได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการจากประชาชนส่วนใหญ่ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ยกเว้นกลุ่ม 'ไทยลาว' เป็นหลัก นอกจากนี้ยังไม่รู้จักอัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์ของ 'อีสาน'

นักวิชาการชาวตะวันตกคนแรกที่ระบุและศึกษาเอกลักษณ์ "ชาติพันธุ์-ภูมิภาค" ที่ชัดเจนของคอน อีสาน คือ Charles F. Keyes นักมานุษยวิทยาชาวอเมริกันในปี 1967 ^[26] เขาเลือกที่จะจัดหมวดหมู่พวกเขาเป็นกลุ่ม "ชาติพันธุ์-ภูมิภาค" มากกว่าที่จะเป็น ชนกลุ่มน้อย เนื่องจาก "ความแตกต่างทางวัฒนธรรมของพวกเขาได้ถูกนำมาเป็นคุณลักษณะเฉพาะของส่วนใดส่วนหนึ่งของประเทศมากกว่าที่จะเป็นบุคคลที่มีความโดดเด่น" ^[27] อย่างไรก็ตาม เขาได้อธิบายอย่างต่อเนื่องว่าพวกเขาเป็น กลุ่มชาติพันธุ์ลาวเป็นส่วนใหญ่ ^[4]

ประมาณ 88% ของผู้คนมักพูดภาษาอีสานที่บ้าน ในขณะที่ 11% บอกว่าพวกเขาพูดทั้งภาษาอีสานและภาษาไทยกลางกันเอง และมีเพียง 1% เท่านั้นที่พูดภาษาไทยกลางโดยเฉพาะ ^[2] ภาษา "อีสาน" "ลาว" และ "ไทย" ทำให้เกิด ความต่อเนื่องของภาษา ในหลายกรณี ความหลากหลายของภาษาไม่สอดคล้องกับขอบเขตทางภูมิศาสตร์และการเมือง การกำหนดและแยกความแตกต่างของ "ภาษา" ทั้งสามนี้ตามวัตถุประสงค์ เกณฑ์ทางภาษาศาสตร์เป็นไปไม่ได้ มีการใช้คำศัพท์ที่แตกต่างกันด้วยเหตุผลทางการเมืองและอารมณ์ ^[28] ในบริบทที่เป็นทางการ เช่นเดียวกับในชั้นเรียนของโรงเรียนและในมหาวิทยาลัย อนุญาตให้ใช้เฉพาะภาษาไทยมาตรฐานเท่านั้น ภาคอีสานแทบไม่มีการเผยแพร่หรือแพร่ภาพทางสื่อมวลชน ชาวอีสานจำนวนมาก โดยเฉพาะเด็กที่อายุน้อยกว่าและมีการศึกษาดี ตลอดจนผู้ที่อาศัยอยู่ในเมืองหรือนอกภูมิภาคที่ตนมี ต้นแบบมาตรฐานภาษาไทยในระดับพื้นเมืองหรือระดับใกล้เคียง บางคนถึงกับอายที่จะพูดภาษาต้นฉบับกับพ่อแม่ ^[6] และในที่สาธารณะหรือต่อหน้าคนไทยจากภูมิภาคอื่น ^[22] เนื่องจากศักดิ์ศรี ทางสังคมต่ำ ^[29] ชาวไทยภาคกลางหลายคน แต่ยังพูดภาษาอีสานบางคนด้วย เชื่อมโยงภาษาอีสานกับการไร้การศึกษาและล้าหลัง ^[29] ดังนั้น หลายๆ คนอีสานจึงฝึก diglossia (เช่น อีสานในบริบทที่คุ้นเคยและไม่เป็นทางการ มาตรฐานภาษาไทยในที่สาธารณะและทางการ) ^[30] หรือ การสลับรหัส ในชีวิตประจำวัน ^[31] แม้จะถูกห้ามอย่างมีประสิทธิผลในวาทกรรมของทางการ นับตั้งแต่รัฐธรรมนูญไทยปี 2540 เป็นอย่างน้อย ภาษาอีสานก็ถูกใช้อย่างเปิดเผยในภาคตะวันออกเฉียงเหนือเพื่อสื่อสารวาทกรรมของไทย ^[32] รวมถึงวาทกรรมทางการเมือง ^[33] และมีการกล่าวอ้างว่ามีการฟื้นคืนชีพขึ้นมาเมื่อเร็วๆ นี้ ของอัตลักษณ์ลาว รวมทั้งภาษา ^[34]

ตั้งแต่ปลายศตวรรษที่สิบเก้าถึงทศวรรษที่ 1930 รัฐสยามและ ประเทศในไทย ใช้วิธีการที่หลากหลายในการรวมผู้คนของอาณาเขตลาวในอดีตเข้ากับรัฐไทย รวมถึงการเกณฑ์ทหาร แรงงานบังคับ การนำระบบการปกครองของไทยมาใช้ ^[35] สถาบันพระมหากษัตริย์สยาม คณะสงฆ์ และปฏิทินชาวสยาม (ตรงข้ามกับคณะสงฆ์ลาวและปฏิทินศาสนาหรือ ตีสิบสองโขงสิบสอง ) และระบบการศึกษาแห่งชาติและระบบราชการ ^[12] การรวมตัวทางสังคมการเมืองของไทยของชาวอีสานเข้ากับสยามนั้น ในบางกรณีก็พบกับการจลาจลในรูปแบบของการ กบฏของพระสันต ปาปา ^[36] ในช่วงปลายทศวรรษ 1930 ได้มีการปรับใช้ อาณัติวัฒนธรรมไทย ในช่วงนี้ วัฒนธรรมรวมถึงการเผาต้นฉบับและบันทึกของชาวพุทธลาวโบราณ เพื่อขจัดวัฒนธรรมลาวโดยเฉพาะการรู้หนังสือลาว ^[37] ในช่วงทศวรรษ 1950 ในช่วง สงครามเย็น วัฒนธรรมเร่งตัวขึ้น ผสมผสานการพัฒนาของรัฐที่มุ่งมั่นและเป็นสถาบันมากขึ้น ซึ่งรวมถึงระบบราชการที่ศักดิ์สิทธิ์ ^[38] การพัฒนาเศรษฐกิจ การศึกษาระดับประถมศึกษาและมัธยมศึกษาตอนต้นภาคบังคับ โครงการด้านสุขภาพ โครงสร้างพื้นฐาน (ถนนและทางรถไฟ) และสื่อ ( สิ่งพิมพ์และวิทยุ ตามด้วยรายการโทรทัศน์) รายการที่ได้รับแรงบันดาลใจจาก ชาตินิยมไทย และใช้พระมหากษัตริย์ไทยเป็นสัญลักษณ์ ผลลัพธ์โดยรวมคือการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญต่อบรรทัดฐานของภาษาไทยและการแต่งกายไทย ประกอบกับการรับรู้ถึงเอกลักษณ์ของชาติไทยมากขึ้นตามที่กำหนดโดยการใช้สัญลักษณ์ประจำชาติ (เช่น ธงชาติไทยและรูปถ่ายของพระมหากษัตริย์ไทยในบ้าน) และการเคารพต่อ คณะสงฆ์ไทยและสถาบันพระมหากษัตริย์ไทย ^[39] การรวมคนอีสานเข้ากับอัตลักษณ์ของชาติไทยประสบความสำเร็จโดยทั่วไป แม้ว่าจะมีความไม่เท่าเทียมกันทางโครงสร้างที่สำคัญเหลืออยู่ ซึ่งหมายความว่าการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจและสังคมและการเมืองยังคงเป็นปัญหาอยู่ ^[40] อย่างไรก็ตาม วัฒนธรรมที่กลมกลืนกัน เช่น อาหาร ^[41] ดนตรี ^[42] และภาษา ^[43] นั้นไม่เคยสมบูรณ์ มีการผสมผสานกันมากขึ้น และในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมามีการฟื้นตัวขึ้นในบางส่วนของภาคอีสานในท้องถิ่น และอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมชาติพันธุ์ เช่น ภูไท ^[44] และลาว ^[34] ส่วนหนึ่งเกิดจากความหลากหลายทางวัฒนธรรมและการกระจายอำนาจทางการเมืองที่เริ่มมากขึ้นในช่วงปลายทศวรรษ 1990 ตาม รัฐธรรมนูญปี 2540 และพระราชบัญญัติการศึกษา พ.ศ. 2542 ตลอดจนการทำงานของสถาบันที่ทำงานด้านภาษาและวัฒนธรรมการบำรุงรักษาและการฟื้นฟู เช่น สถาบันวิจัยเพื่อมหาวิทยาลัยมหิดล ภาษาและวัฒนธรรมของเอเชีย (RILCA) ^[45]

ราวปี 1990 แม้ว่าการรับรู้การกดขี่ทางการเมืองจะดำเนินต่อไปและนโยบายไทยยังคงมีอยู่ ทัศนคติต่อภาษาในภูมิภาคก็ผ่อนคลายลง นักวิชาการจากมหาวิทยาลัยอีสานเริ่มสำรวจภาษาท้องถิ่น ประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และนิทานพื้นบ้านอื่นๆ ตีพิมพ์ผลงานที่ช่วยดึงความสนใจอย่างจริงจังต่อการรักษาลักษณะภาษาลาวและภูมิทัศน์ไว้ แม้ว่าจะอยู่ภายใต้ธงอีสานก็ตาม นักเรียนสามารถเข้าร่วมชมรมที่ส่งเสริมดนตรีท้องถิ่น ร้องเป็นภาษาลาวท้องถิ่น หรือนาฏศิลป์ท้องถิ่นของท้องถิ่น ความรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของภูมิภาคและการละเลยและการล่วงละเมิดมาเป็นเวลานานโดยเจ้าหน้าที่สยามและการฟื้นคืนความภาคภูมิใจในวัฒนธรรมท้องถิ่นกำลังปรากฏให้เห็นเบื้องหน้า การแสดงออกถึง 'ความเป็นอีสาน' ที่เพิ่มขึ้นในภูมิภาคนี้ อย่างไรก็ตาม นโยบาย ไทยแลนด์และการเปลี่ยนภาษา เป็นภาษาไทยยังคงไม่เปลี่ยนแปลง การรับรู้ภาษาอีสานเป็นภาษาภูมิภาคที่สำคัญของประเทศไทยไม่ได้ให้ทุนสนับสนุนในการอนุรักษ์หรือบำรุงรักษาอื่นใดนอกจากเป็นเครื่องยืนยันถึงการมีอยู่ของมัน ^{[46] [47]}

ผู้คนหลายล้านอพยพจากภาคอีสานมา รวมตัวกัน เพื่อหางานทำในกรุงเทพฯ และมีอย่างน้อยหนึ่งในสี่ของประชากรในเมืองหลวง ^{[48] [49]} ชาวอีสานประมาณ 8,000 คน อาศัยอยู่ในลาวบนฝั่งตะวันออกของ แม่น้ำโขง ซึ่งเป็นแนวพรมแดนติดกับประเทศไทยเป็นส่วนใหญ่ อื่นๆ ได้อพยพไปยังมาเลเซีย สิงคโปร์ และประเทศตะวันตก เช่น ออสเตรเลียและสหรัฐอเมริกา ^[2]

แรงงานข้ามชาติจากภาคอีสานในกรุงเทพฯ มีบทบาทเป็นคนงานก่อสร้าง คนขับแท็กซี่ คนทำความสะอาด ผู้ขาย เครื่องล้างจาน คนรับใช้ คนขายบริการทางเพศ และอาชีพรับจ้างอื่นๆ มักอาศัยอยู่ในกระท่อมชานเมืองชานเมือง ชาวอีสานต้องเผชิญกับการเลือกปฏิบัติเนื่องจากความถ่อมตน ถิ่นกำเนิดของลาว สำเนียงตลก มืดมน และอาชีพชั้นต่ำ แต่เงินพิเศษที่ได้รับถูกส่งไปเลี้ยงดูครอบครัวที่บ้าน และการโอนเงินเช่นนี้ยังคงเป็นส่วนสำคัญของจีดีพีของภาคอีสานในปัจจุบัน . การอพยพตามฤดูกาลยังถูกปฏิเสธจากความล้มเหลวทางเศรษฐกิจเมื่อสิ้นสุด สงครามเวียดนาม เมื่อมีการสร้างฐานทัพอากาศขนาดใหญ่ในภาคอีสานและกองทัพสหรัฐฯ จำนวนมากประจำการอยู่ที่นั่นทำให้เห็นถึงความเจริญรุ่งเรืองในภูมิภาคโดยสังเขป

ฐานทัพอากาศที่สร้างขึ้นในภาคอีสานและกองทหารสหรัฐที่ประจำการอยู่ที่นั่นได้เปิดโปงให้ชาวอีสานควบคุมทิศทางของตะวันตกและยอมรับทัศนคติทางสังคมแบบเสรีนิยมมากขึ้น ช่วยสร้างเอกลักษณ์เฉพาะตัว การระบุตัวตนของ 'ลาว' กลายเป็นปัญหามากขึ้น เนื่องจากคนอีสานถูกมองว่าเป็นคอลัมน์ที่ห้าเสมอที่พร้อมจะสนับสนุนพี่น้องชาวลาวของพวกเขา แม้ว่าความกลัวจะเกินจริง แต่สมาชิกของ ลาวอิสสระ ก็สามารถหาที่หลบภัยในภาคอีสานได้ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 และผู้สนับสนุนคอมมิวนิสต์ของ ปะเท ลาว มักจะข้ามและได้รับคัดเลือกจากคนอีสานในท้องถิ่น

นักการเมืองอีสานมักจะไม่ไว้วางใจกรุงเทพมหานคร เชื่อในการกระจายอำนาจของรัฐบาล และส่งเสริมการพัฒนาเศรษฐกิจในภูมิภาคที่เข้มแข็ง และมีแนวโน้มที่จะเป็นฝ่ายซ้ายมากกว่าฝ่ายที่มีอำนาจ การปราบปรามทางการเมืองในภาคอีสานรวมถึงการลอบสังหารผู้นำทางการเมืองในทศวรรษที่ 1930 และ 1950 การเสื่อมของพระภิกษุในปี 1970 ที่วิพากษ์วิจารณ์บทบาทของรัฐบาลในคณะสงฆ์และการกลับมาของผู้นำทหาร การปราบปรามผู้ไม่เห็นด้วยทางการเมืองเกิดขึ้นตลอดช่วงทศวรรษ 1960, 1970 และ 1980 จนกระทั่งการคุกคามของลัทธิคอมมิวนิสต์ลดลง การนอกกฎหมายอย่างต่อเนื่องของพรรคการเมืองที่สนับสนุนโดยหรืออ้างว่าได้รับทุนจาก ทักษิณ ชินวัตร ซึ่งเป็นที่นิยมกันอย่างแพร่หลายในภาคอีสาน ถูกมองว่าเป็นการดูหมิ่นประชาธิปไตยในประเทศไทยและการเป็นตัวแทนของคนอีสานในการเมืองไทย ดังนั้นคนอีสานจำนวนมากจึงนิยมสนับสนุนพรรค แดง เสื้อ . ^{[50] [51]}

จนกระทั่งช่วงทศวรรษ 1980 เมื่อโครงสร้างพื้นฐานของถนนและทัศนคติที่ผ่อนคลายมากขึ้นต่อการรับรู้ทางวัฒนธรรมในภูมิภาคเริ่มหยั่งราก เป็นเรื่องปกติที่คนอีสานต้องเผชิญกับอคติและการเลือกปฏิบัติที่รุนแรง วัฒนธรรมอีสานแม้จะคล้ายคลึงกัน แต่ในขณะเดียวกันก็ค่อนข้างแปลกใหม่ โดยที่อาหารฉุนและคนในชนบทเรียกว่า 'เหม็น' และผู้คน 'โง่' และ 'เกียจคร้าน' พื้นที่ชนบทห่างไกลยังคงเป็นพื้นที่ที่มีการศึกษาน้อยที่สุด ในเมืองน้อยที่สุด ได้รับการพัฒนาน้อยที่สุด และมีการบูรณาการน้อยที่สุดของประเทศ ซึ่งจะเห็นได้จากตัวเลข ชาวอีสานมากกว่า 3 ใน 4 ประกอบอาชีพเกษตรกรรม แม้จะมีความท้าทายจากน้ำท่วม ภัยแล้ง และดินที่อุดมสมบูรณ์ แต่สร้างรายได้เพียง 10.9% ของ ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ ของไทยในปี 2556 วัฒนธรรมและภาษาอีสานสร้างภาพล้อเลียนที่โง่เขลา นักอนุรักษนิยมและคนบ้านนอกในทันที ^[52]

เริ่มตั้งแต่กลางศตวรรษที่ ๒๐ เนื่องจากไม่มีพื้นที่พัฒนาใหม่แล้ว ชาวอีสานจึงเริ่มอพยพเข้ากรุงเทพฯ และพื้นที่ท่องเที่ยวอื่น ๆ หรือเมืองใหญ่ ๆ เพื่อหางานทำในช่วงฤดูแล้ง เมื่อมีกิจกรรมในฟาร์มน้อยหรือถาวร, ส่งเงินให้สมาชิกในครอบครัวกลับบ้านเป็นครั้งคราว ชาวอีสานแข่งขันกับแรงงานต่างด้าวเพื่อทำงานในทีมก่อสร้าง คนกวาดถนน ภารโรง คนรับใช้ พี่เลี้ยงเด็ก คนขับแท็กซี่ คนเฝ้าประตู เด็กขัดรองเท้า พ่อค้าแม่ค้า และอุตสาหกรรมทางเพศที่ถูกจำกัดด้วยอคติและขาดทักษะและการศึกษา หลายแห่งสร้างที่อยู่อาศัยในเขตชานเมืองในเมืองกระท่อมที่ไม่เป็นทางการและสลัมในเมือง เป็นผลมาจากรากเหง้าในชนบทและฐานะของคนจนในเมืองกรุงเทพฯ คนอีสานมักถูกมองว่าเป็นกระบองที่โง่เขลา คนชนบทที่ไร้เดียงสา คนในบ้านไทย หรืออาชญากรผู้น้อยหน้าซื่อใจคด ^{[53] [54]}

การรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจและสังคมของชาวอีสานเป็นโครงการที่ยังไม่เสร็จและต่อเนื่อง และชนกลุ่มน้อยในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทยได้รับผลกระทบอย่างมากจากความเหลื่อมล้ำในภูมิภาคที่ระบาดในประเทศไทย เช่น ด้านเศรษฐกิจและสังคมและผลการศึกษา ^[40] ในช่วงทศวรรษ 1970 และ 1980 ผลลัพธ์ที่ต่ำลงของชาวอีสานได้รับการอธิบายว่าเป็น ลัทธิล่าอาณานิคมภายใน เนื่องจากคนอีสานเข้ามามีบทบาทในชนชั้นวัฒนธรรมในฐานะคนงานก่อสร้าง ชาวสวน และสาวใช้ของชาวไทยกลาง ^[55] ไม่นานมานี้ ได้นำไปสู่การบูรณาการของชาวอีสานที่มีลักษณะเป็น ^{[56] [57] [58]} รายงานของ Asia Foundation ปี 2019 เน้นว่าคนอีสานได้รับผลกระทบจากความยากจนน้อยกว่าในอดีต ยกเว้นในพื้นที่ชนบท ว่ารายได้ของพวกเขาซบเซาแม้ว่าพวกเขาจะมองโลกในแง่ดีสำหรับอนาคต ที่คนส่วนใหญ่ยังถือครองที่ดินแต่ไม่ได้ผล พวกเขาประสบปัญหาหนี้ครัวเรือนในระดับสูงมาก ที่อพยพไปอยู่ภูมิภาคอื่นของประเทศไทยมีจำนวนน้อยลง ว่าผู้ตอบแบบสำรวจจำนวนมากสนับสนุนการพัฒนาและการพัฒนาอุตสาหกรรมในภูมิภาคมากขึ้น ที่ส่วนใหญ่พอใจกับคุณภาพการศึกษาอย่างแท้จริง และโครงการความกล้าหาญด้านสุขภาพสากลของประเทศไทยนั้นเป็นประโยชน์ต่อพวกเขาอย่างมาก รายงานสรุปโดยชี้ให้เห็นว่า ตรงกันข้ามกับการตีตรา คนอีสานไม่ใช่ "ชาวนาที่ไม่ซับซ้อน" ^[59] [[หมวดหมู่:ชาวไท]] [[หมวดหมู่:กลุ่มชาติพันธุ์ในประเทศไทย]] [[หมวดหมู่:ภาคอีสาน]] [[หมวดหมู่:"Related ethnic groups" needing confirmation]] [[หมวดหมู่:หน้าที่มีการแปลที่ยังไม่ได้ตรวจทาน]]

1. ↑ สุวิไล เปรมศรีรัตน์ และคณะ. (2547). แผนที่ภาษาของกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ ในประเทศไทย. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ
2. ↑ ^{2.0 2.1 2.2 2.3 2.4} Hattaway, Paul (ed.) (2004), "Isan", Peoples of the Buddhist World, William Carey Library, p. 103 {{citation}}: |first= มีชื่อเรียกทั่วไป (help) อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่สมเหตุสมผล มีนิยามชื่อ "BuddhistPeoples" หลายครั้งด้วยเนื้อหาต่างกัน
3. ↑ Hattaway, Paul (ed.) (2004), "Isan", Peoples of the Buddhist World, William Carey Library, p. 103
4. ↑ ^{4.0 4.1 4.2 4.3 4.4} Keyes, Charles F. (2014). Finding their voice: Northeastern villagers and the Thai state. Chiang Mai: Silkworm. ISBN 978-616-215-074-6. OCLC 1127266412.
5. ↑ ^{5.0 5.1 5.2} International Convention on the Elimination of All Forms of Racial Discrimination; Reports submitted by States parties under article 9 of the Convention : Thailand (PDF) (ภาษาอังกฤษ และ ไทย). United Nations Committee on the Elimination of Racial Discrimination. 28 July 2011. pp. 3, 5, 95. สืบค้นเมื่อ 8 October 2016.
6. ↑ ^{6.0 6.1} McCargo, Duncan; Hongladarom, Krisadawan (2004). "Contesting Isan‐ness: discourses of politics and identity in Northeast Thailand". Asian Ethnicity. 5 (2): 219–234. doi:10.1080/1463136042000221898. ISSN 1463-1369.
7. ↑ Hayashi Yukio (2003). Practical Buddhism among the Thai-Lao. Kyoto University Press.
8. ↑ Hesse-Swain, Catherine (2011-01-01). Speaking in Thai, dreaming in Isan: Popular Thai television and emerging identities of Lao Isan youth living in northeast Thailand. Edith Cowan University, Edith Cowan University, Research Online, Perth, Western Australia, Perth, Western Australia. OCLC 1029867099.
9. ↑ McCargo, Duncan; Hongladarom, Krisadawan (2004). "Contesting Isan‐ness: discourses of politics and identity in Northeast Thailand". Asian Ethnicity. 5 (2): 219–234. doi:10.1080/1463136042000221898. ISSN 1463-1369.
10. ↑ Iijima, Akiko (2018). "The invention of "Isan" history". Journal of the Siam Society. 106: 171–200.
11. ↑ Streckfuss, David (1993). "The mixed colonial legacy in Siam: Origins of Thai racialist thought, 1890–1910". Autonomous Histories, Particular Truths: Essays in the Honor of John R. W. Smail. Madison, WI: Centre for Southeast Asian Studies. pp. 123–153.
12. ↑ ^{12.0 12.1} Breazeale, Kennon. (1975). The integration of the Lao States into the Thai Kingdom. Bodleian Library, Oxford University. OCLC 223634347.
13. ↑ Strate, Shane, author. (2015). The lost territories : Thailand's history of national humiliation. ISBN 978-0-8248-6971-7. OCLC 986596797. {{cite book}}: |last= มีชื่อเรียกทั่วไป (help)CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
14. ↑ Draper, John; Kamnuansilpa, Peerasit (2016-11-22). "The Thai Lao question: the reappearance of Thailand's ethnic Lao community and related policy questions". Asian Ethnicity. 19 (1): 81–105. doi:10.1080/14631369.2016.1258300. ISSN 1463-1369.
15. ↑ Suntaree Komin. (1991). Psychology of the Thai people : values and behavioral patterns. Research Center, National Institute of Development Administration (NIDA). ISBN 974-85744-8-2. OCLC 35221306.
16. ↑ Ricks, Jacob I. (2019-06-01). "Proud to be Thai: The Puzzling Absence of Ethnicity-Based Political Cleavages in Northeastern Thailand". Pacific Affairs. 92 (2): 257–285. doi:10.5509/2019922257. ISSN 0030-851X.
17. ↑ Ricks, Jacob (2020). "Integration despite Exclusion: Thai National Identity among Isan People". The Kyoto Review. 27.
18. ↑ Alexander, Saowanee T. (2019). "Identity in Isan and the Return of the Redshirts in the 2019 Elections and Beyond". The Kyoto Review. 27.
19. ↑ Grabowsky: The Isan up to its Integration into the Siamese State. In: Regions and National Integration in Thailand. 1995, S. 108.
20. ↑ Draper, John (2016). "The Isan Culture Maintenance and Revitalisation Programme's multilingual signage attitude survey: Phase II". Journal of Multilingual and Multicultural Development. 37 (8): 832–848. doi:10.1080/01434632.2016.1142997. ISSN 0143-4632.
21. ↑ McCargo; Krisadawan (2004). "Contesting Isan-ness": 229–232. {{cite journal}}: Cite journal ต้องการ |journal= (help)
22. ↑ ^{22.0 22.1} Alexander, Saowanee T.; McCargo, Duncan (2014). "Diglossia and identity in Northeast Thailand: Linguistic, social, and political hierarchy" (PDF). Journal of Sociolinguistics. 18 (1): 60–86. doi:10.1111/josl.12064. ISSN 1360-6441.
23. ↑ Sadan, Mandy (2004), "Lao", Southeast Asia: A Historical Encyclopedia, from Angkor Wat to East Timor, ABC-CLIO, p. 766
24. ↑ แผนที่ภาษาของกลุ่มชาติพันธุ์ต่าง ๆ ในประเทศไทย [Ethnolinguistic Maps of Thailand] (PDF). Bangkok: Office of the National Culture Commission. 2004. สืบค้นเมื่อ 8 October 2016.
25. ↑ แผนแม่บท การพัฒนากลุ่มชาติพันธุ์ในประเทศไทย(พ.ศ.2558-2560) [Master Plan for the Development of Ethnic Groups in Thailand 2015-2017] (PDF). Bangkok: Ministry of Social Development and Human Security. 2015. pp. 1, 29.
26. ↑ Charles F. Keyes (1967). Isan: Regionalism in Northeastern Thailand. Ithaca, N.Y.: Department of Asian Studies, Cornell University.; cited in McCargo; Krisadawan (2004). "Contesting Isan-ness": 220. {{cite journal}}: Cite journal ต้องการ |journal= (help)
27. ↑ Charles F. Keyes (1997), "Cultural Diversity and National Identity in Thailand", Government policies and ethnic relations in Asia and the Pacific, MIT Press, pp. 197–231, at p. 213
28. ↑ N.J. (Nick) Enfield. "How to define 'Lao', 'Thai', and 'Isan' language?: A view from linguistic science". Tai Culture. 7: 62–67.
29. ↑ ^{29.0 29.1} Draper, John Charles (2010). "Inferring ethnolinguistic vitality in a community of Northeast Thailand". Journal of Multilingual and Multicultural Development. 31 (2): 135–147. doi:10.1080/01434630903470845. ISSN 0143-4632.
30. ↑ Saowanee T. Alexander; Duncan McCargo (February 2014). "Diglossia and identity in Northeast Thailand: Linguistic, social, and political hierarchy" (PDF). Journal of Sociolinguistics. 18 (1): 60–86. doi:10.1111/josl.12064.
31. ↑ McCargo; Krisadawan (2004). "Contesting Isan-ness": 224–227. {{cite journal}}: Cite journal ต้องการ |journal= (help)
32. ↑ Vail, Peter (2007-02-23). "Exploring Codeswitching in Systemic Functional Linguistics: Languages and Meaning-Making among Lao Speakers in Northeastern Thailand". Linguistics and the Human Sciences. 2 (1). doi:10.1558/lhs.v2i1.133. ISSN 1743-1662.
33. ↑ Ricks, Jacob I. (2018-07-21). "The Effect of Language on Political Appeal: Results from a Survey Experiment in Thailand". Political Behavior. 42: 83–104. doi:10.1007/s11109-018-9487-z. ISSN 0190-9320.
34. ↑ ^{34.0 34.1} Draper, John; Garzoli, John; Kamnuansilpa, Peerasit; Lefferts, Leedom; Mitchell, James; Songkünnatham, Peera (2019-04-15). "The Thai Lao – Thailand's largest unrecognized transboundary national ethnicity". Nations and Nationalism. 25 (4): 1131–1152. doi:10.1111/nana.12523. ISSN 1354-5078.
35. ↑ Tej Bunnag. (1977). The provincial administration of Siam from 1892 to 1915 : the Ministry of the Interior under Prince Damrong Rachanuphap. Oxford University Press. OCLC 74928295.
36. ↑ Baird, Ian G. (2013). "Millenarian Movements in Southern Laos and North Eastern Siam (Thailand) at the Turn of the Twentieth Century". South East Asia Research. 21 (2): 257–279. doi:10.5367/sear.2013.0147. ISSN 0967-828X.
37. ↑ Ngaosyvathn, Mayoury, author. (6 August 2018). Paths to Conflagration : Fifty Years of Diplomacy and Warfare in Laos, Thailand, and Vietnam. ISBN 978-1-5017-3254-6. OCLC 1091682779. {{cite book}}: |last= มีชื่อเรียกทั่วไป (help)CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
38. ↑ Gray, Christine, 1951- (1986). Thailand : the soteriological state in the 1970s. Department of Anthropology, Faculty of the Division of Social Sciences. OCLC 680180428.{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
39. ↑ Carter, Paul T. (2020-06-25). "Thai Nation-Building: Assimilating Upcountry Peasantry to Develop Security". East Asia. 37 (4): 331–348. doi:10.1007/s12140-020-09340-z. ISSN 1096-6838.
40. ↑ ^{40.0 40.1} Draper, John; Selway, Joel Sawat (2019). "A New Dataset on Horizontal Structural Ethnic Inequalities in Thailand in Order to Address Sustainable Development Goal 10". Social Indicators Research. 141 (1): 275–297. doi:10.1007/s11205-019-02065-4. ISSN 0303-8300.
41. ↑ Lefferts, Leedom (2005). "Sticky rice, fermented fish, and the course of a kingdom: The politics of food in Northeast Thailand". Asian Studies Review. 29 (3): 247–258. doi:10.1080/10357820500270136. ISSN 1035-7823.
42. ↑ Mitchell, James Leonard, author. (2015). Luk thung : the culture and politics of Thailand's most popular music. ISBN 978-616-215-106-4. OCLC 907657499. {{cite book}}: |last= มีชื่อเรียกทั่วไป (help)CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
43. ↑ Draper, John; Tan, Mitchell (2017-03-31). "Report on the Completion of the Isan Culture Maintenance and Revitalization Programme". Journal of Social Issues in Southeast Asia. 32 (1): 200–220. doi:10.1355/sj32-1n. ISSN 0217-9520.
44. ↑ Sunanta, Sirijit (2013). "Negotiating with the center: Diversity and local cultures in Thailand". ใน Barry, Coeli Maria (บ.ก.). Rights to culture : heritage, language, and community in Thailand. ISBN 978-616-215-062-3. OCLC 837138803.
45. ↑ Jory, Patrick (1999). "Political Decentralisation and the Resurgence of Regional Identities in Thailand". Australian Journal of Social Issues. 34 (4): 337–352. doi:10.1002/j.1839-4655.1999.tb01084.x. ISSN 0157-6321.
46. ↑ Draper, John (2004). "Isan: The planning context for language maintenance and revitalization". Second Language Learning and Teaching. 4. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2014-03-11.
47. ↑ Keyes, C. (1967). Isan: Regionalism in Northeastern Thailand. New York: Cornell. Thailand Project.
48. ↑ Brody, Alyson (2007), "From the Farm to Bangkok: Shifting Patterns of Migration in Thailand", Livelihoods at the Margins: Surviving the City, Left Coast Press, p. 130
49. ↑ Goodman, Jim (2004), "People of the Isan", Cultures of the World: Thailand, Times Books International, p. 52
50. ↑ Keyes, C. F. (1995). "Hegemony and Resistance in Northeastern Thailand". In V. Grabowski (Ed.), Regions and National Integration in Thailand: 1892 - 1992, (pp. 154–182). Wiesbaden, Germany: Harrassowitz Verlag.
51. ↑ Taylor, J. (2012). "Remembrance and Tragedy: Understanding Thailand's "Red Shirt" Social Movement". Journal of Social Issues in Southeast Asia. 27 (1): 120.
52. ↑ 'Gross Regional and Provincial Product, 2013 Edition'. Office of the National Economic and Social Development Board (NESDB). April 2015. ISSN 1686-0799. Retrieved 16 July 2016.
53. ↑ Tossa, Wajuppa (2007). STORYTELLING, A MEANS TO REVITALIZE A DISAPPEARING LANGUAGE AND CULTURE IN NORTHEAST THAILAND (ISAN) (PDF). Bangkok: The 3rd International Conference on Gross National Happiness 2007. สืบค้นเมื่อ 18 September 2017.
54. ↑ Lee, Hugo, Y.-H. (2014). 'Speaking like a love entrepreneur: Language choices and ideologies of social mobility among daughters of peasants in Thailand’s tourist sites'. Language, Discourse and Society, 3(1), pp. 110-143. Madrid, Spain: International Sociological Association.
55. ↑ "Internal colonialism and ethnic rebellion in Thailand", The state and ethnic politics in Southeast Asia, Abingdon, UK: Taylor & Francis, pp. 158–205, 1994, doi:10.4324/9780203209097_chapter_5, ISBN 978-0-203-28891-7
56. ↑ "Integration despite Exclusion: Thai National Identity among Isan People | | Kyoto Review of Southeast Asia". kyotoreview.org (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 2020-07-20.
57. ↑ Draper, John (2019-07-30). "Statistical Report on a Poll in Northeast Thailand on Aspects of Inclusion". Journal of Social Issues in Southeast Asia. 34 (2): 463–490. doi:10.1355/sj34-2p. ISSN 0217-9520.
58. ↑ Draper, John; Kamnuansilpa, Peerasit; Streckfuss, David (2020-06-23). "An Exploration of the Social, Economic, and Political Inclusion of the Thai Lao, Thailand's Largest Ethnic Minority Community". doi:10.31235/osf.io/94rvf. {{cite journal}}: Cite journal ต้องการ |journal= (help)
59. ↑ Thailand's Inequality: Myths & Reality of Isan (PDF). The Asia Foundation. 2019.