Share to:

 

พรรคประชาชน (สเปน)

พรรคประชาชน
Partido Popular
ชื่อย่อPP
ผู้ก่อตั้งManuel Fraga Iribarne
หัวหน้ามาเรียโน ราฆอย
เลขาธิการMaría Dolores de Cospedal
โฆษกRafael Hernando
ประธานกิตติมศักดิ์โฆเซ มาริอา อัซนาร์
ก่อตั้ง20 มกราคม พ.ศ. 2532
รวมตัวกับพรรคพันธมิตรประชาชน, พรรคประชาธิปไตยนิยม, พรรคเสรีนิยม
ก่อนหน้าพรรคพันธมิตรประชาชน
ที่ทำการC/ Génova, 13
28004 มาดริด, สเปน
สมาชิกภาพ  (ปี 2013)865,761[1]
อุดมการณ์อนุรักษนิยม[2][3][4]
เสรีนิยมอนุรักษ์[5]
ประชาธิปไตยคริสเตียน[3][4][6]
เศรษฐกิจเสรี[3]
สหภาพสเปนนิยม[7]
จุดยืนกลาง-ขวา[8][9][10][11]ถึง
ขวา[12][13][14][14][15]
กลุ่มระดับสากลCentrist Democrat International
สหภาพประชาธิปไตยนานาชาติ
กลุ่มในภูมิภาคพรรคประชาชนยุโรป
กลุ่มในสภายุโรปพรรคประชาชนยุโรป
สภาผู้แทนราษฎร
119 / 350
วุฒิสภา
145 / 266
เว็บไซต์
www.pp.es
การเมืองสเปน
รายชื่อพรรคการเมือง
การเลือกตั้ง

พรรคประชาชน (สเปน: Partido Popular หรือย่อว่า PP) เป็นพรรคการเมืองที่มีอุดมการณ์ประชาธิปไตยคริสเตียน[6][16][17] และอนุรักษนิยม[2][18] ในประเทศสเปน และเป็นหนึ่งในสองพรรคใหญ่ในการเมืองสเปน พรรคก่อตั้งในปี พ.ศ. 2532 มีนายมาเรียโน ราฆอย เป็นหัวหน้าพรรค[19]

อ้างอิง

  1. ↑ Gómez, Carolina (17 July 2013). "El censo del PP frena su crecimiento coincidiendo con el 'caso Bárcenas'". Cadena Ser. สืบค้นเมื่อ 22 December 2014.
  2. ↑ 2.0 2.1 Parties and Elections in Europe: The database about parliamentary elections and political parties in Europe, by Wolfram Nordsieck
  3. ↑ 3.0 3.1 3.2 Hloušek, Vít; Kopeček, Lubomír (2010), Origin, Ideology and Transformation of Political Parties: East-Central and Western Europe Compared, Ashgate, p. 159, From its original emphasis on a 'united and Catholic Spain', in the 1980s and 1990s it gradually evolved under the leadership of José Maria Aznar into a pragmatically-oriented conservative formation, with Christian democratic and, even more strongly, economically liberal elements.
  4. ↑ 4.0 4.1 Wolfram Nordsieck. "Parties and Elections in Europe: The database about parliamentary elections and political parties in Europe". Parties and elections. สืบค้นเมื่อ 21 November 2011.
  5. ↑ Annesley, Claire (2005), A Political And Economic Dictionary Of Western Europe, Routledge, p. 260
  6. ↑ 6.0 6.1 José María Magone (1 January 2003). The Politics of Southern Europe: Integration Into the European Union. Greenwood Publishing Group. p. 145. ISBN 978-0-275-97787-0. สืบค้นเมื่อ 25 July 2013. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่สมเหตุสมผล มีนิยามชื่อ "Magone2003" หลายครั้งด้วยเนื้อหาต่างกัน
  7. ↑ Balibrea Enríquez, Mari Paz. Tiempo de exilio: Una mirada crítica a la modernidad española desde el pensamiento republicano en el exilio (ภาษาสเปน). p. 40. ISBN 9788496831469.
  8. ↑ Jansen, Thomas; Van Hecke, Steven (2011). At Europe's Service: The Origins and Evolution of the European People's Party. Springer Science & Business Media. p. 53. ISBN 9783642194146. The right-wing Conservative AP was now transformed into a party of the centre-right: it was renamed People's Party (Partido Popular, PP) in the spring of 1989.
  9. ↑ Newton, Michael T. (1997). Institutions of Modern Spain: A Political and Economic Guide. Cambridge University Press. p. 200. ISBN 9780521575089. Since the 're-launch' of 1989, the party has established itself clearly as a party of the centre-right...
  10. ↑ Meyer Resende, Madalena (2014). Catholicism and Nationalism: Changing Nature of Party Politics. Routledge. p. xix. ISBN 9781317610618. In 1989 the AP transformed into the Partido Popular (PP) – a coalition of center-right forces...
  11. ↑ Matuschek, Peter (2004). "Who Learns from Whom: The Failure of Spanish Christian Democracy and the Success of the Partido Popular". ใน Steven Van Hecke, Emmanuel Gerard (บ.ก.). Christian Democratic Parties in Europe Since the End of the Cold War. Leuven University Press. p. 243. ISBN 9789058673770.
  12. ↑ Philip Arestis; Malcolm C. Sawyer (2001-01-01). The Economics of the Third Way: Experiences from Around the World. Edward Elgar Publishing. p. 155. ISBN 1843762838. สืบค้นเมื่อ 2015-01-30.
  13. ↑ Omar G. Encarnación (2008-07-08). Spanish Politics: Democracy After Dictatorship. Polity. p. 60-64. ISBN 0745639925. สืบค้นเมื่อ 2015-01-30.
  14. ↑ 14.0 14.1 Cornelia Ilie (2010). European Parliaments Under Scrutiny: Discourse Strategies and Interaction Practices. John Benjamins Publishing. p. 332. ISBN 9027206295. สืบค้นเมื่อ 2015-01-30.
  15. ↑ Sharon R. Roseman; Shawn S. Parkhurst (2008). Recasting Culture and Space in Iberian Contexts. SUNY Press. p. 121. ISBN 0791479013. สืบค้นเมื่อ 2015-01-30.
  16. ↑ Vít Hloušek; Lubomír Kopeček (2010). Origin, Ideology and Transformation of Political Parties: East-Central and Western Europe Compared. Ashgate Publishing, Ltd. pp. 136–. ISBN 978-0-7546-7840-3.
  17. ↑ Jeff Haynes; Anja Hennig (3 July 2013). Religious Actors in the Public Sphere: Means, Objectives, and Effects. Routledge. pp. 18–. ISBN 978-1-136-66171-6.
  18. ↑ Svante Ersson; Jan-Erik Lane (28 December 1998). Politics and Society in Western Europe. SAGE. p. 108. ISBN 978-0-7619-5862-8. สืบค้นเมื่อ 17 August 2012.
  19. ↑ "Mariano Rajoy | Popular"(ในภาษาสเปน)
Stub icon

บทความเกี่ยวกับการเมือง การปกครองนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล
Kembali kehalaman sebelumnya