ภาษาราชการ

ภาษาทางการ หรือ ภาษาราชการ คือภาษาที่ได้รับสถานะพิเศษในแต่ละประเทศ รัฐ หรือเขตการควบคุมอื่น ๆ โดยทั่วไป ศัพท์ "ภาษาราชการ" ไม่ได้หมายถึงภาษาที่ใช้โดยประชาชนหรือประเทศ แต่เป็นภาษาที่ใช้โดยรัฐบาลของตน (เช่น ตุลาการ นิติบัญญัติ หรือการบริหาร)^[1][2][3]

มีประเทศที่มีภาษาราชการถึง 178 ประเทศ โดยในจำนวนนี้มี 101 ประเทศที่มีภาษาราชการมากกว่าหนึ่งภาษา รัฐบาลอิตาลีจัดให้ภาษาอิตาลีเป็นภาษาทางการใน ค.ศ. 1999^[4] ในขณะที่บางประเทศ (เช่นสหรัฐ, เม็กซิโก และออสเตรเลีย) ไม่ประกาศภาษาราชการในระดับชาติโดยนิตินัย^[5]

รัฐธรรมนูญหลายประเทศระบุภาษาประจำชาติหรือราชการหนึ่งภาษาหรือมากกว่า^[6][7] บางประเทศใช้ภาษาราชการในการกำหนดอำนาจให้กลุ่มชนพื้นเมืองโดยให้พวกเขาเข้าถึงรัฐบาลด้วยภาษาแม่ของตน ส่วนประเทศที่ไม่ได้ระบุภาษาราชการอย่างเป็นทางการ มักมีการใช้ภาษาประจำชาติโดยพฤตินัยแทน

สำหรับประเทศไทยนั้น ใช้ภาษาไทยมาตรฐาน เป็น "ภาษากลาง" ที่ได้พัฒนารูปแบบขึ้นมาจากภาษาไทยถิ่นกลางมาโดยลำดับ จนมีลักษณะเฉพาะที่แตกต่างจากภาษาไทยถิ่นกลางอื่น ๆ เรียกอีกอย่างว่าเป็นภาษาหนังสือ เป็นภาษาที่ใช้ในเอกสารราชการ การประชุมที่เป็นทางการ หนังสือ และตำราต่าง ๆ โดยปรากฏแนวการพัฒนาเป็นภาษากลางตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 5

• Writing Systems of the World: Alphabets, Syllabaries, Pictograms (1990), ISBN 0-8048-1654-9 — lists official languages of the countries of the world, among other information.

Wikidata has the property:

• ภาษาทางการ (P37) (ดูเพิ่มที่จำนวนการใช้)

• Languages by country เก็บถาวร 2018-12-26 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน in The World Factbook

บทความภาษานี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

• ด
• ค
• ก