|
สมาคมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้สมาคมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (Association of South-East Asia; ASA) เป็นการจัดตั้งองค์กรเพื่อแสดงความร่วมมือในภูมิภาค ตั้งขึ้นเมื่อ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2504 ที่กรุงเทพ สมาชิกประกอบด้วยไทย สหพันธรัฐมาลายา ฟิลิปปินส์ เพื่อเสริมสร้างความมั่นคงนอกเหนือจากพันธมิตรทางทหารคือซีโต้ แต่อีกสองปีต่อมาก็ประสบความล้มเหลว ซึ่งเป็นผลมาจากกรณีพิพาทระหว่างมลายากับฟิลิปปินส์ในการอ้างกรรมสิทธิ์เหนือซาบะฮ์ของฟิลิปปินส์ ฟิลิปปินส์หันไปสนับสนุนอินโดนีเซียในการดำเนินนโยบายเผชิญหน้ากับมาเลเซีย เพื่อขัดขวางการก่อตั้งมาเลเซีย มีความพยายามฟื้นฟูอาสาขึ้นอีกใน พ.ศ. 2509 แต่ในที่สุดก็ถูกแทนที่ด้วยอาเซียนที่ก่อตั้งใน พ.ศ. 2510 ก่อนจะมีอาเซียน ประเทศต่างๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้พยายามจัดตั้งองค์กรระดับภูมิภาคจำนวนหนึ่งเพื่อส่งเสริมการบูรณาการระดับภูมิภาค ซึ่งรวมถึงองค์กรสนธิสัญญาเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (SEATO) ในปี 1954 สมาคมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (ASA) ในปี 1961 และ MAPHILINDO ซึ่งประกอบด้วยมาเลเซีย ฟิลิปปินส์ และอินโดนีเซียในปี 1963 ทั้งหมดนี้มีเป้าหมายเพื่อเสริมสร้างความสัมพันธ์ระหว่างประเทศในภูมิภาคและส่งเสริมความร่วมมือในด้านต่างๆ เช่น เศรษฐกิจ วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรม[1] แม้จะมีความพยายามดังกล่าว กระบวนการบูรณาการเหล่านี้ก็ให้ผลลัพธ์เพียงเล็กน้อย เนื่องจากประกอบด้วยประเทศในภูมิภาคเพียง 2-3 ประเทศเท่านั้น ความจำเป็นในการมีกระบวนการที่ครอบคลุมและมีประสิทธิภาพมากขึ้นนี้เองที่สร้างแรงบันดาลใจให้ ดร. ถนัด โคมัน รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศของประเทศไทยในขณะนั้น มองเห็นภาพสมาคมที่จะเป็นตัวแทนของประเทศต่างๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในวงกว้างมากขึ้น ในปี 1967 ดร. ถนัดได้เชิญคู่หูจากอินโดนีเซีย มาเลเซีย ฟิลิปปินส์ และสิงคโปร์มาหารือกันอย่างไม่เป็นทางการที่เมืองตากอากาศริมทะเลบางแสน การเจรจาดังกล่าวได้นำไปสู่ข้อตกลงจัดตั้งสมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (อาเซียน) โดยลงนามในปฏิญญากรุงเทพฯ เมื่อวันที่ 8 สิงหาคม พ.ศ. 2510 ปฏิญญากรุงเทพฯ ระบุว่าเป้าหมายและจุดประสงค์ของอาเซียนคือการส่งเสริมความร่วมมือที่แข็งขันและความช่วยเหลือซึ่งกันและกันในประเด็นที่เป็นประโยชน์ร่วมกันในด้านเศรษฐกิจ สังคม วัฒนธรรม การเกษตรและอุตสาหกรรม วิทยาศาสตร์ และการขนส่ง และเพื่อยกระดับมาตรฐานการครองชีพของประชาชน อ้างอิง
|
