Share to:

 

อ๊าด

เนินทรายที่รุบอุลคอลี ประเทศโอมาน

อ๊าด[1] (อาหรับ: عَادٌ) เป็นชนเผ่าโบราณที่ได้รับการกล่าวในอัลกุรอาน[2]

ที่ตั้งของอ๊าดมักได้รับการระบุว่าอยู่ในอาระเบียใต้[3] ในที่ตั้งที่มีชื่อว่า อัลอะฮ์กอฟ[2][4] สมาชิกของเผ่า ถูกเรียกเป็นชาวอ๊าดที่ก่อตั้งชาติที่มั่งคั่ง จนกระทั่งพวกเขาถูกพายุรุนแรงทำลายจนสิ้น รายงานจากธรรมเนียมอิสลาม[disambiguation needed ] พายุถูกส่งมาหลังจากพวกเขาปฏิเสธคำสอนในหลักเอกเทวนิยมของนบีฮูด[2][3] อ๊าดถือเป็นหนึ่งในชนเผ่าอาหรับดั้งเดิมที่เป็น "อาหรับที่หายสาบสูญ" โดยมีเมืองหลวงที่อาจมีชื่อเหมือนในอัลกุรอานว่า "อิร็อมแห่งเสาเข็ม" แม้ว่าชื่อนั้นอาจเป็นไปได้ทั้งชื่อภูมิภาคหรือผู้คนก็ตาม[3][5][6]

ตำนาน

ในเรื่องราวทางศาสนา ฮูดกับชนเผ่าอ๊าดถูกเชื่อมด้วยกษัตริย์ในตำนานที่มีพระนามว่า อ๊าด ผู้ปกครองแคว้นที่มี "วูบัร" เป็นเมืองหลวง[7]

การกล่าวในอัลกุรอาน

รายงานจากอัลกุรอาน พวกอ๊าดสร้างอนุสรณ์และป้อมทุกบริเวณที่สูงมาก[8] และชะตาของพวกเขาคือหลักฐานจากส่วนหลงเหลือของที่อยู่อาศัย[9][10] อย่างไรก็ตาม ไม่มีการค้นพบหลักฐานทางโบราณคดีเกี่ยวกับการมีตัวตนของพวกเขาเลย[11]

ชนเผ่าอ๊าดได้รับการกล่าวในอัลกุรอานหลายแห่ง โดยเฉพาะซูเราะฮ์ที่ 7,[12][13] ซูเราะฮ์ที่ 9:70,[14] ซูเราะฮ์ที่ 11,[15][16][17], ซูเราะฮ์ที่ 14:9,[18] ซูเราะฮ์ที่ 22:42,[19] ซูเราะฮ์ที่ 25:38,[20] ซูเราะฮ์ที่ 38:12[21] 40:31,[22] ซูเราะฮ์ที่ 41,[23][24] ซูเราะฮ์ที่ 50:13[25] ซูเราะฮ์ที่ 51:41,[26] ซูเราะฮ์ที่ 53:50,[27] ซูเราะฮ์ที่ 54:18,[28] ซูเราะฮ์ที่ 69,[29][30] และซูเราะฮ์ที่ 89:6.[31][32]

ดูเพิ่ม

อ้างอิง

  1. สารานุกรมอิสลามฉบับเยาวชนและผู้เริ่มสนใจ พิมพ์ครั้งที่ 2 หน้า 178
  2. 2.0 2.1 2.2 E.J. Brill's First Encyclopaedia of Islam 1913-1936. Vol. 1. Brill. 1987. p. 121. ISBN 90-04-08265-4.
  3. 3.0 3.1 3.2 Glassé, Cyril; Smith, Huston (January 2003). "ʿĀd". The New Encyclopedia of Islam. Rowman Altamira. p. 26. ISBN 978-0-7591-0190-6.
  4. อัลกุรอาน 46:21 (แปลโดย ชากิร). "จงรำลึกถึง (ฮูด) พี่น้องคนหนึ่งของพวกอ๊าด ขณะที่เขากล่าวเตือนหมู่ชนของเขาที่เนินเขาอัลอะฮฺก๊อฟ ..."
  5. Zarins, Juris (September 1996). "Interview with Dr. Juris Zarins". PBS Nova Online (Interview). สืบค้นเมื่อ 27 June 2013.
  6. อัลกุรอาน 54:23–31 (แปลโดย ชากิร)
  7. E.J. Brill's First Encyclopaedia of Islam 1913-1936. Vol. 8. Brill. 1987. p. 1074. ISBN 90-04-08265-4.
  8. กุรอานซูเราะฮ์ที่ 26
  9. กุรอานซูเราะฮ์ที่ 29
  10. กุรอานซูเราะฮ์ที่ 46
  11. Robert Schick, Archaeology and the Quran, Encyclopaedia of the Qur'an
  12. 7:65 (ชากิร)
  13. 7:74 (ชากิร)
  14. 9:70 (ชากิร)
  15. 11:50 (ชากิร)
  16. 11:59 (ชากิร)
  17. 11:60 (ชากิร)
  18. 14:9 (ชากิร)
  19. 22:42 (ชากิร)
  20. 25:38 (ชากิร)
  21. 38:12 (ชากิร)
  22. 40:31 (ชากิร)
  23. 41:13 (ชากิร)
  24. 41:15 (ชากิร)
  25. 50:13 (ชากิร)
  26. 51:41 (ชากิร)
  27. 53:50 (ชากิร)
  28. 54:18 (ชากิร)
  29. 69:4 (ชากิร)
  30. 69:6 (ชากิร)
  31. 89:6 (ชากิร)
  32. "Quran Search". The Quranic Arabic Corpus. สืบค้นเมื่อ 18 March 2017.
Kembali kehalaman sebelumnya