|
เอโนโมโตะ ทาเกอากิ
พลเรือโท ไวเคานต์ เอโนโมโตะ ทาเกะอากิ (榎本 武揚, 5 ตุลาคม ค.ศ. 1836 – 26 ตุลาคม ค.ศ. 1908) เป็นซามูไรชาวญี่ปุ่นและพลเรือเอกแห่งกองทัพเรือของโชกุนโทกุงาวะในยุคสมัยบากุมัตสึในญี่ปุ่น ที่ยังคงจงรักภักดีต่อรัฐบาลโชกุนโทกุงาวะและต่อสู้กับรัฐบาลเมจิที่เพิ่งก่อตั้งขึ้นมาใหม่จนกระทั่งสงครามโบชินจบลง ต่อมาเขาได้รับใช้ในรัฐบาลเมจิในฐานะหนึ่งในผู้ร่วมก่อตั้งกองทัพเรือจักรวรรดิญี่ปุ่น
ในช่วงต้นเขาเกิดในครอบครัวซามูไรที่รับใช้โชกุนโทกุงาวะโดยตรง เขาเริ่มเรียนภาษาดัตช์ในช่วงปี ค.ศ. 1850 และหลังจากที่ญี่ปุ่นยอมเปิดประเทศตามคำร้องของพลเรือเพร์รี่ในปี ค.ศ. 1854 เขาก็เข้าศึกษาเล่าเรียนที่ศูนย์กลางการฝึกทัพเรือในนางาซากิและเข้าเรียนต่อที่อำเภอสึคิจิในเอโดะ เมื่อเขาอายุได้ 26 ปี ก็ถูกส่งตัวไปยังเนเธอร์แลนด์เพื่อศึกษาเกี่ยวกับเทคนิคตะวันตกในสงครามทางทะเลและคอยค้นคว้าเทคโนโลยีตะวันตก เขาอาศัยอยู่ในยุโรปตั้งแต่ปี ค.ศ. 1862 ถึง ค.ศ. 1867 และมีความชำนาญในภาษาดัตช์และภาษาอังกฤษ เขาได้กลับไปญี่ปุ่นด้วยเรือไคโยมารุ ซึ่งเป็นเรือรบไอน้ำที่ทางโชกุนซื้อมาจากเนเธอร์แลนด์ ระหว่างที่เขาอยู่ในยุโรป เขาได้ตระหนักว่าโทรเลขจะเป็นวิธีการสื่อสารที่สำคัญในอนาคตและเริ่มวางแผนระบบเพื่อเชื่อมโยงเอโดะและโยโกฮามะเข้าด้วยกัน เมื่อเขาเดินทางกลับถึงญี่ปุ่น ก็ได้รับตำแหน่งเป็น ไคกุน ฟุกุโซไซ (Kaigun Fukusōsai, 海軍副総裁) ซึ่งเป็นตำแหน่งที่สูงเป็นอันดับ 2 ของกองทัพเรือโทกุงาวะ และก็ได้รับตำแหน่งขุนนางเป็น อิซุมิ โนะ คามิ (Izumi-no-kami, 和泉守) เมื่อเขาอายุได้ 31 ปี ช่วงสงครามโบชิน ในช่วงสงครามโบชิน เขาทำหน้าที่เป็นผู้บัญชาการกองทัพเรือ แต่หลังจากที่ทางกองทัพโทกุงาวะยอมแพ้ต่อกองทัพซัตซุมะ-โจชู เขาจึงตัดสินใจหลบหนีไปที่ฮาโกะดาเตะในฮอกไกโด และได้ร่วมกับผู้ภักดีต่อโทกุงาวะที่เหลืออยู่ จัดตั้งสาธารณรัฐเอโซะขึ้น แต่ก็พ่ายแพ้ต่อกองทัพขององค์จักรพรรดิ เขาจึงถูกจับกุม หลังจากที่เขายอมแพ้ ในยุคเมจิเขาได้รับการอภัยโทษจากคุโรดะ คิโยตากะ ในปี ค.ศ. 1872 เนื่องจากทางคุโรดะได้เห็นถึงความสามารถในตัวเขา ในปี ค.ศ. 1874 เขาได้เป็นพลเรือโท และได้เดินทางไปยังรัสเซีย เพื่อเจรจาเกี่ยวกับสนธิสัญญาเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก ผลปรากฏว่า การเจรจาเป็นผลสำเร็จและเขาได้รับการตอบรับเป็นอย่างดีจากชาวญี่ปุ่น และเขาก็เริ่มมีชื่อเสียงในทางการเมือง มีเรื่องเล่าที่ว่า การที่เอโนโมโตะได้รับเลือกให้ทำภารกิจสำคัญดังกล่าว ถูกมองว่าเป็นหลักฐานการปรองดองระหว่างอดีตศัตรูในรัฐบาล ในปี ค.ศ. 1880 เอโนโมโตะได้เป็นรัฐมนตรีกองทัพเรือ (Kaigun kyō, 海軍卿) และเขาก็ได้ใช้ทักษะการทูต ให้ความช่วยเหลืออิโตะ ฮิโรบุมิ ในการสรุปอนุสัญญาเทียนซินกับราชวงศ์ชิง หลังจากนั้นเอโนโมโตะก็ได้แสดงบทบาทอันโดดเด่นในรัฐบาลญี่ปุ่น และได้รับเลือกเป็นคณะองคมนตรีในปี ค.ศ. 1887 เขาเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคมคนแรกของญี่ปุ่น นอกจากนี้ เขายังดำรงตำแหน่งเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเกษตรและสหกรณ์ (ค.ศ. 1894 – ค.ศ. 1897) รัฐมนตรีกระทรวงศึกษาธิการ (ค.ศ. 1889 – ค.ศ. 1890) และรัฐมนตรีการต่างประเทศ (ค.ศ. 1891 – ค.ศ. 1892) เขาทำงานโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการส่งเสริมการอพยพของญี่ปุ่นผ่านอาณานิคมไม้ตายในมหาสมุทรแปซิฟิก ทวีปอเมริกาใต้และอเมริกากลาง ในปี ค.ศ. 1891 เขาได้ต่อต้านเจตนารมณ์ของคณะรัฐมนตรีมัตสึกาตะ มาซาโยชิ ส่วน "การย้ายถิ่นฐาน" ในกระทรวงการต่างประเทศนั้น มีหน้าที่ส่งเสริมการย้ายถิ่นฐานและการค้นหาดินแดนใหม่ ๆ สำหรับการตั้งถิ่นฐานของชาวญี่ปุ่นในต่างประเทศ สองปีต่อมา หลังจากที่เขาได้ออกจากรัฐบาล เขาก็ช่วยจัดตั้งองค์กรเอกชนคือ "สมาคมอาณานิคม" เพื่อส่งเสริมการค้าและการย้ายถิ่นฐานภายนอก เขาเสียชีวิตในวัย 72 ปี อ้างอิง
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
