โชติมาตรปรากฏ หรือ ความส่องสว่างปรากฏ (อังกฤษ: apparent magnitude, m) เป็นหน่วยวัดระดับความสว่างของดาวฤกษ์ ดาวเคราะห์ หรือวัตถุท้องฟ้าอื่น ๆ ในจักรวาล กล่าวอีกนัยหนึ่งคือปริมาณแสดงที่ได้รับจากวัตถุนั้น นิยามให้โชติมาตรปรากฏมีค่าเพิ่มขึ้น 5 หน่วยเมื่อความสว่างลดลงเหลือ 1 ใน 100 (นั่นคือเมื่อวัตถุเดียวกันแต่อยู่ไกลขึ้นเป็น 10 เท่า) หรือค่าโชติมาตรปรากฏเพิ่มขึ้น 1 หน่วยเมื่อความสว่างลดลง 2.512 เท่า โดยที่ 2.512 คือรากที่ห้าของ 100 (1000.2)
ปริมาณแสงที่รับได้ จริง ๆ แล้วจะขึ้นอยู่กับความหนาของชั้นบรรยากาศในทิศทางการมองวัตถุ ดังนั้นโชติมาตรปรากฏจึงปรับค่าให้ได้ความสว่างเมื่อผู้สังเกตอยู่นอกชั้นบรรยากาศ ยิ่งวัตถุมีแสงจางเท่าไหร่ค่าโชติมาตรปรากฏก็ยิ่งมีค่ามากเท่านั้น
ระดับของโชติมาตรปรากฏ
| โชติมาตรปรากฏ
|
วัตถุท้องฟ้า
|
| -28.256
|
ดวงอาทิตย์
|
| −12.6 |
ดวงจันทร์เต็มดวง
|
| −4.4
|
ความสว่างสูงสุดของ ดาวศุกร์
|
| −2.8
|
ความสว่างสูงสุดของ ดาวอังคาร
|
| −1.5
|
ดวงดาวที่สว่างที่สุดในย่านความยาวคลื่นที่ตามองเห็น: ดาวซิริอุส
|
| −0.7
|
ดวงดาวที่สว่างเป็นอันดับสอง: ดาวคาโนปัส
|
| 0
|
ค่าศูนย์ เดิมเคยนิยามให้ใช้ค่าความสว่างของดาวเวกา
|
| 3.0
|
ความสว่างน้อยสุดที่มองเห็นได้ในเมือง
|
| 6.0
|
ความสว่างน้อยสุดที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
|
| 12.6
|
เควซาร์ที่สว่างที่สุด
|
| 27
|
ความสว่างน้อยสุดที่มองเห็นได้ด้วยกล้องโทรทรรศน์ขนาด 8 เมตรในย่านความยาวคลื่นที่ตามองเห็น
|
| 30
|
ความสว่างน้อยสุดที่มองเห็นได้ด้วยกล้องโทรทรรศน์ฮับเบิลในย่านความยาวคลื่นที่ตามองเห็น
|
| 38
|
ความสว่างน้อยสุดที่มองเห็นได้ด้วยกล้องโทรทรรศน์ OWL (อนาคตปี ค.ศ. 2020) ในย่านความยาวคลื่นที่ตามองเห็น
|
ดูเพิ่ม
