Enverî, asıl adı Nureddin, 16. yüzyıl ümmî şairidir.^[1]

Doğum tarihi ve yeri hakkında kesin bilgiler olmasa da, bazı kaynaklar İstanbullu olduğunu göstermektedir. Divan Edebiyatı ümmî şairidir. Kasideleriyle tanınan şair.

Kendisi okuma yazma bilmemektedir. Yalnız çok fazla beceresi bulunmakla beraber, en iyi bilinen özelliği mürekkep yaparak satmasıdır. Ayrıca bir kaynağa göre de Bit Pazarında nakış işlemeleri satmıştır.

Kendisi patlayıcı maddelere karşı çok ilgilidir. Ayrıca ateşle değişik gösteriler yapmıştır.

Başıbuyruk yaşadığı sanılan Enveri, Sultan Süleyman için saray gösterileri yapmıştır.

1542 ya da 1543 yılında vefat ettiğini sanılmaktadır. Mezarınınsa nerede olduğu bilinmemektedir.

Şair, hiç okuma ve yazma bilmemektedir. Buna rağmen şiirlerinde çok akıcı bir uslub kullanmıştır. Kendisi alaylı ve şakacı bir şair, divan şairi olmak için Arapça-Farsça tahsilinin gerekmediğinin kanıtıdır. Ayrıca kaynaklara göre iyi bir sanatkardır.

Şiirlerinde ahiret kaygısı görülmemektedir. Şiirlerinde daha çok beşeri aşkı dile getirmiştir. Gününü gün etme düşüncesi vardır. Divan şiirinin ince ayrıntılarını ve okuma-yazmayı bilmese de, usta şairlerin sanat oyunları yazım şekillerini Enveri'de de görürüz.

Coşkucu ve akıcı şiirler bırakmıştır.

Şairin çok ilgi çekici benzetmeleri vardır. Bir örneği:

Vasf-ı hadden derc iderken şol kadar fikr eyledüm

Hamenün ayağına ey hâce indi karasu

Dem-be dem der-bend-i meclisde haramiler gibi

Karban-ı aklumı almağa kasd eyler kadeh

Nâgehân geldi rakîb-i dîv bezme ey perî

Câm-ı mey ağzında çıkdı korkudan tebhâleler

Bilmezüz geldi ne söyler sürâhî gûşına

Apzına anun kulak dutup turur dinler kadeh

• Fatih Devri Kaynaklarından Düsturname-i Enveri, (haz. Necdet Öztürk), İstanbul 2003.