Конрад IV Гогенштаўфен

Конрад IV Гогенштаўфен
ням.: Konrad IV von Hohenstaufen
кароль Іерусаліма 25 красавіка 1228 — 21 мая 1254 (пад імем Конрад II)
Папярэднік	Іаланта Іерусалімская
Пераемнік	Канрадзін
кароль Германіі люты 1237 — 21 мая 1254
Папярэднік	Фрыдрых II
Пераемнік	Вільгельм Галандскі
9-ы кароль Сіцыліі 13 снежня 1250 — 21 мая 1254 (пад імем Конрад I)
Папярэднік	Федэрыга I
Пераемнік	Конрад II
герцаг Швабіі 1235 — 21 мая 1254 (пад імем Конрад III)
Папярэднік	Генрых II
Пераемнік	Канрадзін
Нараджэнне	25 красавіка 1228(1228-04-25)[1][2][…] Андрыя, правінцыя Барлета-Андрыя-Трані, Апулія, Італія
Смерць	21 мая 1254(1254-05-21)[1][2][…] (26 гадоў) Лавела[d], правінцыя Патэнца, Базіліката, Італія
Месца пахавання	Месінскі сабор[d]
Род	Гогенштаўфены
Бацька	Фрыдрых II, імператар Свяшчэннай Рымскай імперыі[3]
Маці	Іаланта Іерусалімская[3]
Жонка	Елізавета Баварская[d][3][4]
Дзеці	Канрадзін[d][3]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Конрад IV Гогенштаўфен (ням.: Konrad IV von Hohenstaufen; 25 красавіка 1228, Андрыя, Апулія, Італія — 21 мая 1254, каля Лавела, Базіліката, Італія) — кароль Германіі (з 1237 года; самастойна — з 1250 года), Кароль Іерусаліма (з 1228 года), кароль Сіцыліі (з 1250 года), герцаг Швабіі (з 1235 года).

Конрад быў адзіным сынам імператара Свяшчэннай Рымскай імперыі Фрыдрыха II Гогенштаўфена і яго другой жонкі Іаланты (Ізабелы) Іерусалімскай, якая памерла пры яго нараджэнні; ад яе Конрад атрымаў у спадчыну права на трон Іерусаліма.

Пасля звяржэння старэйшага брата Генрыха быў выбраны і каранаваны рымскім каралём (1237); кіраваў у адсутнасць бацькі Германіяй. З 1240 года Конрад актыўна пачаў умешвацца ў імперскую палітыку і агітаваць князёў падтрымаць свайго бацьку. Калі Інакенцій IV, на Ліёнскім саборы ў 1245 годзе, абвясціў Фрыдрыха зрынутым, Конрад змагаўся з ландграфам цюрынгенскім Генрыхам Распэ, якога прыхільнікі абвясцілі імператарам.

Генрых разбіў Конрада IV у 1246 годзе пад Франкфуртам, але захварэў пры аблозе Ульма і памёр 16 лютага 1247 года. Тады Конраду IV прыйшлося змагацца з абраным на яго месца Вільгельмам Галандскім, які пасля смерці Фрыдрыха II, разбіў Конрада IV у бітве пры Опенгейме ў 1251 годзе.

Напачатку 1252 года Конрад IV з’явіўся ў Італію, падпарадкаваў Капую, узяў і сурова пакараў Неапаль (1253) і зацвердзіўся на поўдні паўвострава. Папа Інакенцій IV узвёў супраць яго фармальнае абвінавачванне ў ерасі і адлучыў яго ад царквы.

У падрыхтоўцы да паходу ў Верхнюю Італію Конрад IV памёр ад малярыі ў ваенным лагеры каля Лавела 21 мая 1254 года.

Сэрца і яго вантробы пахавалі ў Мельфі. Цела Конрада было адвезена ў кафедральны сабор Месіны, але маланка стукнула ў сабор, і ўстаноўленае для развітання цела караля згарэла яшчэ перад пахаваннем.

1 верасня 1246 года Конрад IV ажаніўся са сваёй чацвераюраднай сястрой — Елізаветай Вітэльсбах (1227 — 9 кастрычніка 1273). Яна была дачкой пфальцграфа і герцага Баварскага Атона II Яснавяльможнага (7 красавіка 1206 — 29 лістапада 1253) і Агнесы (1201—1267) — стрыечнай цёткі імператара Фрыдрыха II.

Пазней Елізавета выйшла замуж за Мейнхарда II (1238 — 1 снежня 1295), графа Горыцы (1257—1271), графа Ціроля (з 1257 года), герцага Карынтыі і Крайны (з 1286 года).

Ад гэтага шлюбу нарадзілася адзінае дзіця — сын, які ўвайшоў у гісторыю пад імем Канрадзіна (25 сакавіка 1252 — 29 кастрычніка 1268), кароль Іерусаліма (як Конрад III) (1254—1268), кароль Сіцыліі (як Конрад II) (1254—1258), герцаг Швабіі (як Конрад IV) (1254—1268).