Δικηγόρος, πολ. φίλος του Αλ. Παπαναστασίου και βουλευτής, πέθανε νέος και δεν υπήρξε ποτέ δήμαρχος Πολυγύρου. Μόνο ο πατέρας του Πέτρος διετέλεσε μπιλτιέ Ρεϊζί (δήμαρχος) επί τουρκοκρατίας, όπως και ο Κωνσταντής Ζαμπούνης, πατέρας του μετέπειτα δημάρχου Χρήστου Ζαμπούνη και παππούς του γιατρού Κώστα Ζαμπούνη, δημάρχου μετέπειτα Βέρροιας (εκλεγμένος ως προσκείμενος στο ΚΚΕ και πατέρας του γνωστού δημοσιογράφου). Ο Μιχαήλ Σοφονίου χρημάτισε διορισμένος δήμαρχος το 1916 μόνο για μερικούς μήνες, αντικαθιστώντας τον Γεώργιο Σάλτη, κι αυτός τον Αθανάσιο Σ. Σαμαρά. Το 1912, μετά την απελευθέρωση, ανέλαβε την Δημαρχία ο Αθανάσιος Ι. Παλαμίδης (βλ. σχετικά για όλα αυτά σε τεύχη του περιοδικού "ΠΟΛΥΓΥΡΟΣ" της περιόδου 2004 και εντεύθεν. Γιάννης Αικατερινάρης, ο Εθνικός διχασμός 1916-1918,Γιάννης Κανατάς για την τοπική αυτοδιοίκηση, Νίκος Παπαοικονόμου ομοίως, κ.λπ.)
Το 1924 η κοινότητα Πολυγύρου αναγνωρίστηκε ως Δήμος.[1]
; - ; Χρήστος Δ. Δούκας. Δάσκαλος από την περίοδο της Τουρκοκρατίας, υπηρέτησε αργότερα ως Δήμαρχος Πολυγύρου. Απεβίωσε το 1957[2] και κηδεύτηκε στις 26 Ιουνίου 1957.[3]
Διάρκεια θητείας
Κάτοχος(γέννηση-θάνατος)
Σημειώσεις
1925-1932 και 1944 ως το 1946
Γεώργιος Μαγδάλης
Απολύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1946 ως ακατάλληλος και αντικαταστάθηκε από τον Νικόλαο Σάλτη.[4]
1938-1940
Ιωάννης Κ. Κοτσιάνος
1941-1944
Ν. Χριστιανός, Χρήστος Καζάνης (εναλλάξ, κατά την Κατοχή)[5]
Ο Καζάνης εκτελέστηκε από τους αντάρτες το 1944, λίγο μετά την εκτέλεση του Νομάρχη Χαλκιδικής Σίσα.[6]
.svg)
