|
Ligier
Η Λιζιέ (Ligier) είναι γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία, που ιδρύθηκε το 1968 από τον πρώην οδηγό αγώνων και παίκτη ράγκμπι Γκυ Λιζιέ. Το πρώτο μοντέλο της ήταν το Ligier JS2, ένα εντυπωσιακό σπορ υπεραυτοκίνητο, που έφερε αρχικά έναν βενζινοκινητήρα V6 της Ford και από το 1971 τον ίδιο βενζινοκινητήρα V6 της Maserati με το Citroën SM. Λόγω της πρώτης πετρελαϊκής κρίσης όμως, που ξέσπασε τον Οκτώβριο του 1973, η Ligier στράφηκε από τότε αποκλειστικά στην παραγωγή μικροσκοπικών αυτοκινήτων πόλης (microcars).  Ωστόσο, η εταιρεία είναι περισσότερο γνωστή για το αγωνιστικό τμήμα της, την Equipe Ligier (Ομάδα Λιζιέ) που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 το 1976 και κάποιες χρονιές αποτέλεσε υπολογίσιμη δύναμη, χωρίς όμως να πανηγυρίσει κάποιον τίτλο. Η ομάδα πωλήθηκε μετά τη σεζόν του 1996 και αποτέλεσε τη βάση της Προστ Γκραν-Πρι. Η μητρική εταιρεία εξακολουθεί να υφίσταται, ως θυγατρική της ιταλικής Πιάτζιο. Φόρμουλα 1 Η Λιζιέ εισήλθε στη Φόρμουλα 1 το 1976, έχοντας εξαγοράσει το αγωνιστικό τμήμα της Ματρά. Τα τρία πρώτα χρόνια έτρεξε με μόνο ένα μονοθέσιο, παρ' όλα αυτά ο οδηγός της Ζακ Λαφίτ ανέβηκε αρκετές (για νεοεμφανιζόμενη ομάδα) φορές στο πόντιουμ, πετυχαίνοντας μάλιστα και μια νίκη στο γκραν-πρι της Σουηδίας τη σεζόν του 1977. Οι επιδόσεις του Λαφίτ οδήγησαν τη Λιζιέ σε καλές θέσεις στη βαθμολογία κατασκευαστών, υψηλότερα από αρκετές ομάδες που συμμετείχαν με πλήρη σύνθεση. Τη σεζόν του 1979 η ομάδα συμπληρώθηκε με δεύτερο μονοθέσιο και ανέβηκε στην τρίτη θέση των κατασκευαστών, ενώ ο Λαφίτ τερμάτισε τέταρτος στους οδηγούς. Ακόμα καλύτερο ήταν το πρωτάθλημα του 1980, όταν η ομάδα πέτυχε τη δεύτερη θέση στους κατασκευαστές και οι οδηγοί της (Λαφίτ-Πιρονί) μπήκαν στην πρώτη πεντάδα των οδηγών. Όλοι περίμεναν ότι η Λιζιέ θα διεκδικούσε σύντομα κάποιον τίτλο, έχοντας μάλιστα εξασφαλίσει γενναιόδωρες χορηγίες από γαλλικές δημόσιες εταιρείες (για τις οποίες φημολογείται πως μεσολάβησε προσωπικά ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας από το 1981 Μιτεράν), οι εξελίξεις όμως ήταν εντελώς διαφορετικές. Ο Λαφίτ συνέχισε τις καλές εμφανίσεις στο πρωτάθλημα του 1981 (τερμάτισε 4ος στους οδηγούς και με την νίκη που πήρε στον προτελευταίο αγώνα της χρονιάς στον Καναδά είχε πιθανότητες ακόμη και για το πρωτάθλημα στον τελευταίο αγώνα), αλλά η φυγή του Πιρονί στη Ferrari (Φερράρι) άφησε ένα κενό που ουδέποτε αναπληρώθηκε, αν και η ομάδα δοκίμασε τρεις οδηγούς ως αντικαταστάτες του. Παράλληλα η δεύτερη γαλλική ομάδα, η Renault, έλυνε τα προβλήματά της και με το δίδυμο Προστ-Αρνού σύντομα κατέκτησε τις καρδιές των Γάλλων. Στις επόμενες διοργανώσεις η Λιζιέ περιέπεσε στη μετριότητα, κάποιες χρονιές μάλιστα δεν είχε ούτε ένα βαθμολογούμενο τερματισμό. Για κερδισμένα γκραν-πρι ούτε λόγος, αφού ακόμα και η άνοδος στο πόντιουμ θεωρείτο μεγάλη (και σπάνια) επιτυχία. Μία μεταγενέστερη αλλαγή ιδιοκτησίας, φάνηκε να διαμορφώνει καλύτερες προϋποθέσεις στο πρωτάθλημα του 1993 - πράγματι η ομάδα βελτίωσε τα αποτελέσματά της, αλλά δεν κατάφερε να επανέλθει στις υψηλές θέσεις. Κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος του 1996, ο Ολιβιέ Πανί πέτυχε την πρώτη νίκη για την ομάδα μετά από 15 χρόνια, τερματίζοντας πρώτος στο Μονακό, σε έναν αγώνα-θρίλερ με 18 εγκαταλείψεις! Αυτή έμελλε να είναι και η τελευταία άνοδος στο βάθρο για οδηγό της Εκίπ Λιζιέ, η οποία με την ολοκλήρωση της σεζόν πωλήθηκε στον Αλέν Προστ και αποτέλεσε τη βάση για την Προστ Γκραν-Πρι.
Βαθμοί: το άθροισμα βαθμολογίας των δύο μονοθεσίων της ομάδας Εξωτερικοί σύνδεσμοι
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
