مجازات تختهپیماییمجازات تختهپیمایی (انگلیسی: Walking the plank) یا مجازات تختهٔ اعدام، شیوهای برای اعدام بود که در مناسبتهای خاص توسط دزدان دریایی، شورشیان کشتی و سایر ملوانها انجام میگرفت. طبق این شیوه از مجازات و به منظور سرگرمی عاملان (خدمه) و همینطور برای شکنجه روانی قربانیان، دستهای اسیران را میبستند تا نتوانند شنا کنند و به سطح آب بیایند و سپس آنها را مجبور میکردند که روی تخته باریکی (تیرک چوبی) که از کناره کشتی بیرون زده بود عبور کرده و به سمت دریا بروند. اگر چه ملزم نمودن اسرا به مجازات تختهپیمایی یکی از مضامین مشهور و برجسته دزدان دریایی در فرهنگ عامه به ویژه در قرون ۱۹ تا ۲۱ بودهاست، اما موارد اندکی از این مجازات مستند شدهاست.[۱] در سال ۱۷۶۹ جورج وود، که یک شورشی بود به کشیش اعترافگیرندهٔ خود در زندان نیوگیت معترف شده بود که او و سایر شورشیان، افسران خود را تحت مجازات تختهپیمایی قرار دادند.[۲] نویسنده و مورخ، داگلاس بوتینگ معتقد است که این یک اعتراف ادعایی است و شائبهٔ مبهم بودن نیز دارد که ممکن است درست یا غلط باشد و معتقد بود که در هر صورت، این موضوع ربطی به دزدان دریایی نداشتهاست.[۳] جان دیدریک مشهور به جانِ بالتیک از دزدان دریایی برجسته در اواخر دهه ۱۷۰۰ میلادی تقریباً تمام قربانیان خود را تحت مجازات تختهپیمایی قرار داد.[۴] همچنین، ویلیام اسمیت ناخدای یک اسلوپ انگلیسی به نام بلیسینگ در سال ۱۸۲۲ توسط خدمه دزدان دریایی اسپانیایی کشتی امانوئل در هند غربی مجبور به انجام مجازات تختهپیمایی گردید.[۵] جستارهای وابستهمنابع
|