|
Dereito canónicoO dereito canónico (do grego κανον kanon, regra, norma ou medida) é unha xurisprudencia que conforma unha especialidade do dereito. A súa finalidade é estudar e desenvolver a regulación xurídica da Igrexa católica.[1] Esta definición abrangue tres conceptos que causaron controversia sobre a súa consideración ao longo da historia: a súa finalidade, o seu carácter xurídico e a súa autonomía científica. Igrexa católica _Especial_tratado_sobre_los_decretos_de_non_cultu.png) A Igrexa católica está dotada desde os inicios dunha organización propia e un ordenamento xurídico específico, cos acordos conciliares como as súas principais fontes normativas. Conta cos seus propios tribunais, avogados e avogadas e códigos completamente articulados e con principios xerais do dereito. Historia do dereito canónicoOs canons dos concilios compleméntanse con decretos papais. Están recollidos en recompilacións como o Liber Extra (1234), o Liber Sextus (1298) e as Clementinas (1317). Entre 1140 e 1142, Graciano o Mozo redactou a Concordia discordantium canonum ou Decreto de Graciano. Este tenta conciliar a morea de canons existentes desde séculos anteriores, moitos deles contraditorios entre si. Posteriormente creouse o Corpus Iuris Canonici. Esta colección incluía as principais obras canónicas oficiais e particulares, compostas entre 1140 e 1503. No século XX iniciouse un proceso de codificación formal mediante a recompilación do extenso corpo de normas, complexo e difícil de interpretar. Aínda que dita recompilación comezou no pontificado de Pío X, o primeiro Código de Dereito Canónico foi promulgado por Bieito XV en 1917, que derrogou a Corpus Iuris Canonici. Este feito é considerado o acontecemento intraeclesial máis importante deste pontificado, pois o Código constituíuse como un elemento básico da organización da Igrexa católica. O Código de Dereito Canónico (Codex Iuris Canonici) actualmente vixente foi promulgado por Xoán Paulo II o 25 de xaneiro de 1983, que derrogou o de 1917. Consta de sete libros, que tratan, en orde, dos seguintes asuntos:
Este código de dereito canónico só estaba en vigor para a Igrexa católica de rito latino. As Igrexas Católicas sui iuris de ritos orientais comezaron a codificación en 1917, mais ficou inconclusa. Só se promulgaron algunhas partes antes do Concilio Vaticano Segundo. Tras estabelecer o Código latino en 1983, comezou unha nova codificación oriental que terminou en 1990. Ficou así estabelecido o Código dos Canons das Igrexas Orientais (Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium), actualmente en vigor. Especialidades do dereito canónicoO dereito canónico pode dividirse en distintas ramas. Estas inclúen:
Igrexas anglicanasNa Igrexa de Inglaterra, as cortes eclesiásticas que antes decidían cuestións como matrimonios, divorcios, testamentos ou difamación, aínda teñen xurisdición para algúns asuntos relacionados coa Igrexa. Estes inclúen a disciplina do clero, a propiedade eclesiástica ou o aspecto inmobiliario. O seu status separado remóntase ao século XII, cando os pobos normandos as separaron das cortes mixtas que utilizaban os pobos saxóns. En contraste cos outros sistemas xurídicos anglosaxóns, a lei que se utiliza en temas eclesiásticos é, en parte, similar ao dereito continental. Tras a Reforma protestante, as cortes eclesiásticas en Inglaterra ficaron adscritas á coroa. Henrique VIII fíxose cargo da lexislación nesta materia e estabeleceu un corpo específico de letrados para as cuestións do dereito canónico. A mediados do século XIX reduciuse en gran medida a xurisdición destes tribunais. Outras igrexas anglicanas aínda manteñen os seus sistemas privados de dereito canónico. Entre outras, figuran a Igrexa Episcopal nos EUA ou a Igrexa Anglicana do Canadá. Notas
Ligazóns externas |
