თავისის საშინაო პოლიტიკით განამტკიცა ადრეფეოდალური გერმანული სახელმწიფო. ჰერცოგთა სეპარატიზმის წინააღმდეგ ბრძოლაში ეყრდნობოდა სამღვდელოებას, რომელსაც ფართო იმუნიტეტურ პრივილეგიებს ანიჭებდა.
ახორციელებდა დაპყრობით პოლიტიკას აღმოსავლეთისა და სამხრეთის მიმართულებით. განაგრძო პოლაბების მიწა-წყლის დაპყრობა. მათ გასაქრისტიანებლად დააარსა მაგდებურგის საარქიეპისკოპოსო (968 წელი). 951 წელს დაიმორჩილა ლომბარდია. 955 წელს ლეხის ველზე (აუგსბურგთან) დამარცხა უნგრელები. 961 წელს რომის პაპის იოანე XII-ის დახმარების საბაბით გაილაშქრა რომზე და 962 წლის 2 თებერვალს პაპმა იმპერატორად აკურთხა. ამით დასაბამი მიეცა საღვთო რომის იმპერიას. 967-971 წლებში ოტო I ცდილობდა სამხრეთ იტალიის დაპყრობას, მაგრამ ვერ შეძლო. ფაქტობრივად ოტო I-მა სამეფო ხელისუფლებას დაუმორჩილა პაპები და ისინი თავისი პოლიტიკის იარაღად აქცია. თანამედროვენი ოტო I-ს დიდს უწოდებენ.
Bernhardt, John W. Itinerant Kingship and Royal Monasteries in Early Medieval Germany, c. 936–1075. Cambridge: Cambridge University Press, 1993. ISBN 978-0-521-52183-3.
Bachrach, David. "Exercise of royal power in early medieval Europe: the case of Otto the Great 936-73", in Early Medieval Europe, 17,4 (2009), pp. 389–419.