Ius domicilii est satis idonei tecti et domus habitationis potestas lege permissa, quae ad iura oeconomica, socialia et culturalia pertinet. Ius domicilii concessum est in multis legibus constitutionalibus atque in universali de hominis iuribus declaratione (articulo XXV) atque in pactione internationali de iuribus oeconomicis, socialibus et culturalibus (articulo VI), in charta sociali europaea, (articulo XXXI) in pactione de iuribus hominum invalidorum cum (articulo XXVIII) et in Yogyakartae Principis (principia XV) factis. Inter alia, Yogyakartae Principia residentiam aptam et tutam etiam ius refugium ex violentia domestica ut hoc ius postulant,^[1] et Pactio de iuribus hominum invalidorum habitationem cum technologia adiuvanti et accessibilitate postulat.^[2]

Ius domicilii in compluribus pactis internationalibus ad iura humana pertinentia concessum est. Quod ius est pars iuris idoneae vivendi rationis, ut articulo XXV universalis de hominis iuribus declarationis indicatur:

Suae quisque ipsius rationis vivendae ius habet, quod bonae et integrae valetudini caveat, commodo suo et familiae, singulari cura victus, vestis, domicilii, et curationis munerum et societatis vitae officiorum utilium; praeterea ius habet eiusdem tutelae, si sine opere fuerit, si in morbo inciderit, si infirmus, viduus, senex aut defectus a copiis, invitus.

• Status sine domo
• Qualitas vitae