W Ścinawie Małej panuje klimat umiarkowany ciepły. Średnia temperatura roczna wynosi +9,3 °C. Duże zróżnicowanie dotyczy termicznych pór roku. Średnie roczne opady atmosferyczne w rejonie Ścinawy Małej wynoszą 737 mm. Dominują wiatry zachodnie[6].
Nazwa
W kronice łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol.Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego) spisanej w latach 1295–1305 miejscowość wymieniona jest w zlatynizowanej formie Stynavia[7][8]. W roku 1613 śląski regionalista i historyk Mikołaj Henel z Prudnika wymienił miejscowość w swoim dziele o geografii Śląska pt. Silesiographia podając jej łacińską nazwę: Stinavia[9]. W Spisie miejscowości województwa śląsko-dąbrowskiego łącznie z obszarem ziem odzyskanych Śląska Opolskiego wydanym w Katowicach w 1946 wieś wymieniona jest pod polską nazwą Ścinawa[10]. 12 listopada 1946 nadano miejscowości, wówczas administracyjnie należącej do powiatu prudnickiego, nazwę Ścinawa Mała[11].
Historia
Pieczęć Ścinawy Małej
Miasto zostało lokowane na prawie zachodnim około 1222 roku[12], kiedy możnowładca Zbrosław uzyskał dla niej przywilej targowy od księcia Kazimierza I. Pierwszymi osadnikami w Ścinawie Małej przypuszczalnie byli Flamandowie[13]. Pierwsza wzmianka o Ścinawie Małej pochodzi z 1235[14]. W dokumencie z 1236 dotyczącym przekazania ośrodka targowego biskupowi wrocławskiemu Tomaszowi I, występuje wójt ścinawski Godinus. W 1268 rezydował tu kasztelan książęcy. Ścinawa Mała uczestniczyła w porozumieniu z Prudnikiem, Białą, Głogówkiem i Niemodlinem w sprawie ścigania i karania śmiercią przestępców[12]. W 1383 miasto stało się własnością księcia Władysława Opolczyka[13].
W 1534 Ścinawa Mała liczyła 80 obywateli, czyli około 480 mieszkańców. Wśród tychże 80 mieszczan, 57 miało nazwiska niemieckie, a 18 – polskie. Wraz z końcem XVI wieku miasto stało się własnością prywatną. W 1602 jego mieszkańcy zbuntowali się przeciwko swemu panu Georgowi von Mettich-Schweinsdorff, trzymającemu miasto tytułem zastawu, który miał gnębić ich robocizną i daninami. Cesarz Rudolf II polecił natychmiast uwięzić i stawić zbuntowanych mieszkańców przed sądem doraźnym w obawie, że bunt rozszerzy się na cały Śląsk. Uwięziono około 90 osób, czyli niemal wszystkich mieszczan. Ich los jest nieznany. W epoce feudalnej w Ścinawie Małej funkcjonowały cechy kowalski i szewski (wzmiankowane w XVII wieku) oraz krawiecki. Miasto nie posiadało obwarowań. Podczas wojny trzydziestoletniej zostało zniszczone przez wojska szwedzkie. W 1725 właścicielka Ścinawy Małej, Helena von Callenberg-Muskau, kazała torturować mieszczan, którzy się jej narazili. Podczas I wojny śląskiej hrabina opowiedziała się po stronie Prus. Wiosną 1741 jej poddani pochwycili ją i odstawili do Twierdzy Nysa celem ukarania za zdradę kraju[13].
Ścinawa Mała (Stzynawa) wśród miejscowości ziemi prudnickiej na polskojęzycznej mapie z 1772
Do 1742 miasto było siedzibą gminy Ścinawa Mała w Monarchii Habsburgów[15]. Po wojnach śląskich znalazło się w granicach Królestwa Prus i weszło w skład powiatu prudnickiego w prowincji Śląsk[16]. W 1742 Ścinawie Małej został odebrany status miasta. Stała się wówczas osadą targową[13]. Ścinawa Mała podzielona była na dwie części: miejską (targową) i wiejską, które pod koniec XIX wieku liczyły razem niemal 2 tysiące mieszkańców[17].
Według spisu ludności z 1 grudnia 1910, na 1535 mieszkańców Ścinawy Małej 1480 posługiwało się językiem niemieckim, 49 językiem polskim, a 6 było dwujęzycznych. W 1921 w zasięgu plebiscytu na Górnym Śląsku znalazła się tylko część powiatu prudnickiego. Ścinawa Mała znalazła się po stronie zachodniej, poza terenem plebiscytowym[18]. We wsi utworzono lokalny oddział Prudnickiej Powiatowej Kasy Oszczędności[19].
Czołgi kapitana gwardii Moskina wjeżdżające do Ścinawy 19 marca 1945 podczas walk o Prudnik
Ścinawa Mała została zajęta przez Armię Czerwoną 17 marca 1945[20]. Zdobyła ją część sił 120 Dywizji Piechoty pod dowództwem Iwana Goworowa[13]. W rejonie walczyli Estończycy z 20 Dywizji Grenadierów SS[21]. Od marca do maja 1945 powiat prudnicki znajdował się pod kontrolą radzieckiej komendantury wojskowej. 11 maja 1945 polska administracja przejęła władzę cywilną w powiecie prudnickim[22].
Do 1954 roku Ścinawa Mała należała do powiatu prudnickiego. W związku z reformą administracyjną, w 1954 Ścinawa Mała została odłączona od powiatu prudnickiego i przyłączona do nyskiego[24].
W 1946 w Ścinawie Małej znajdowała się siedziba jednego z okręgów sanitarnych Powiatowego Urzędu Zdrowia w Prudniku[25]. W latach 1946–1947 w Ścinawie Małej powstała Gminna Spółdzielnia „Samopomoc Chłopska”[26]. W okresie powojennym centrum Ścinawy Małej utraciło swój miejski charakter. Zachowało się zaledwie kilka kamienic, które w przeszłości gęsto otaczały Rynek i główną ulicę. Nie zachował się budynek znajdującego się w centrum Rynku ratusza z wieżyczką, w którym mieściła się gospoda. Zlikwidowana została linia kolejowa do Ścinawy Małej[17].
Przynależność państwowa i administracyjna
Przynależność polityczno-administracyjna wsi Ścinawa Mała
Transport autobusowy w Ścinawie Małej obsługiwany był przez PKS Prudnik[38]. W 2004 prudnicki PKS został sprywatyzowany z udziałem Connex Polska[39]. W 2008, w wyniku połączenia spółek PKS Connex Prudnik i PKS Connex Kędzierzyn-Koźle, utworzona została spółka Veolia Transport Opolszczyzna[40], w 2013 przejęta przez Arriva Bus Transport Polska[41]. W 2019 Arriva wycofała się z Prudnika[42]. Wówczas organizacją przewozów pasażerskich w Ścinawie Małej i okolicy zajęły się ościenne PKS-y[43]. W grudniu 2021 powołano Powiatowo-Gminny Związek Transportu „Pogranicze”, mający na celu poprawę jakości transportu[44].
Oświata
W Ścinawie Małej znajduje się Szkoła Podstawowa im. I Armii Wojska Polskiego, która wraz z Publicznym Przedszkolem w Ścinawie Nyskiej z Oddziałem w Węży wchodzi w skład Zespołu Szkolno-Przedszkolnego w Ścinawie Małej, działającego od 1 września 2012[45].
W południowej części wsi, obok boiska i kąpieliska, znajduje się strzelnica otwarta, której właścicielem jest Klub Strzelecki „Strzał” Powiatu Prudnickiego[47]. Strzelnica ma 50 m długości i cztery stanowiska strzeleckie. Obiekt strzelnicy powstał przed II wojną światową, do 1985 był użytkowany przez Ligę Obrony Kraju. W 2017 został reaktywowany przez Klub Strzelecki „Strzał” Powiatu Prudnickiego[48].
W zakresie ochrony przeciwpożarowej oraz ratownictwa miejscowość Ścinawa Mała jest obsługiwana przez Ochotniczą Straż Pożarną (OSP) Ścinawa Mała, która jest częścią Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego (KSRG). Jednostka OSP aktywnie uczestniczy w akcjach ratowniczo-gaśniczych, zapobiegając pożarom oraz pomagając w likwidacji innych zagrożeń lokalnych. Dodatkowo wsparcie zapewnia Jednostka Ratowniczo-Gaśnicza PSP w Prudniku[50]
Ludzie związani z Ścinawą Małą
Tadeusz Nowacki (ur. 1951) – publicysta, poseł na Sejm, urodzony w Ścinawie Małej
↑Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
↑Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262).
↑ abcdefDamianD.TomczykDamianD., O herbie Ścinawy Małej, „Tygodnik Prudnicki”, Antoni Weigt – redaktor naczelny, 37 (251), Prudnik: Spółka Wydawnicza „Aneks”, 10 września 1995, s. 10, ISSN1231-904X.
↑Organizacja służby zdrowia w powiecie, „Głos Prądnika”, Czesław Żelazny – redaktor naczelny, 3 (4), Prądnik [Prudnik]: Powiatowy Komitet Osadniczy, 23 stycznia 1946, s. 5.
↑RyszardR.NowakRyszardR., Początki były trudne, „Tygodnik Prudnicki”, Andrzej Dereń – redaktor naczelny, 44 (1036), Prudnik: Spółka Wydawnicza „Aneks”, 3 listopada 2010, s. 13, ISSN1231-904X.
↑DamianD.WicherDamianD., Nowy PKS, „Tygodnik Prudnicki”, Andrzej Dereń – redaktor naczelny, 49 (732), Prudnik: Spółka Wydawnicza „Aneks”, 8 grudnia 2004, s. 5, ISSN1231-904X.
↑O Jednostce [online], Komenda Powiatowa Państwowej Straży Pożarnej w Prudniku [dostęp 2024-08-15](pol.).
Bibliografia
Ryszard Kasza: Ulicami Prudnika z historią i fotografią w tle. Przemysław Birna, Franciszek Dendewicz, Piotr Kulczyk. Prudnik: Powiat Prudnicki, 2020. ISBN 978-83-954314-5-6.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
