22 Pułk Artylerii Lekkiej (LWP)

Ten artykuł dotyczy 22 pal ludowego Wojska Polskiego. Zobacz też: inne pułki artylerii lekkiej noszące numer „22”.

22 pułk artylerii lekkiej

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	5 lipca 1944
Tradycje
Nadanie sztandaru	1949
Kontynuacja	106 dywizjon artylerii haubic (1957-1958) 22 pułk artylerii (1958-1993) 5 pułk artylerii 5 pułk artylerii mieszanej
Dowódcy
Pierwszy	ppłk Swiryn
Organizacja
Numer	JW 2716[1][2]
Dyslokacja	Sulechów[3]
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	Artyleria
Podległość	5 Saska Dywizja Piechoty[4] 4 Pomorska Dywizja Piechoty
Odznaczenia

22 pułk artylerii lekkiej (22 pal) – oddział artylerii lekkiej ludowego Wojska Polskiego.

Pułk został sformowany 5 lipca 1944 we wsi Korczunek, w okolicach Żytomierza, na podstawie rozkazu nr 0130 dowódcy 1 Armii Polskiej w ZSRR. Pułk wchodził w skład 5 Saskiej Dywizji Piechoty z 2 Armii Wojska Polskiego.

22 października 1944 w Korczunku żołnierze pułku złożyli przysięgę^[5]. Za udział w wojnie odznaczony Orderem Aleksandra Newskiego^[6].

W 1949 pułk otrzymał sztandar ufundowany przez społeczeństwo Świebodzina, Sulęcina, Wschowy i Zielonej Góry.

• Dowództwo i sztab
• 3 x dywizjon artylerii
  • 2 x bateria artylerii armat
  • 1 x bateria artylerii haubic
• bateria parkowa

Stan etatowy

Stan etatowy wynosił: żołnierzy – 1093 (oficerów – 150, podoficerów – 299, kanonierów – 644)

sprzęt:

• 76 mm armaty – 24
• 122 mm haubice – 12
• rusznice przeciwpancerne – 12
• samochody – 108
• ciągniki – 24

Dowódcy pułku^[7]

• ppłk Iwan Świryn (VII – 8 XI 1944)
• p.o. ppłk Grzegorz Skorobogatow (9 XI – 30 XI 1944), (I – II 1945)
• ppłk Leonard (Leonid) Boruch (II – III 1945)
• ppłk Iwan Świryn
• ppłk Mieczysław Hubert (od III 1946)
• ppłk Szczepan Malinowski (od XI 1946)

Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[8]

1. por. Mikołaj Michał Dobriakow
2. por. Grzegorz Fatianow
3. kpt. Jan Iszczenko

Działania bojowe rozpoczął 15 kwietnia wspierając natarcie 13 pułku piechoty w rejonie Rietschen. Od 22 do 28 kwietnia jego 1 i 2 dywizjon walczyły w okrążeniu ponosząc znaczne straty.

W okresie 7–11 maja pułk zabezpieczał ogniem działanie piechoty w ramach operacji praskiej i zakończył szlak bojowy na terenie Czechosłowacji.

Pułk stacjonował w garnizonie Sulechów. W 1950 podporządkowano pułk dowódcy 4 Pomorskiej Dywizji Piechoty. W połowie 1957 rozformowano pułk^[9].

• Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
• Kazimierz Kaczmarek: Polacy na polach Łużyc. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1980. ISBN 83-11-06464-4.
• Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy: przekształcenia organizacyjne, 1945–1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO: Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2. OCLC 830528040.
• Władysław Ways: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek artylerii. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
• Jan Krug. Wojska Rakietowe i Artyleria w historii Śląskiego Okręgu Wojskowego. „Przegląd Wojsk Lądowych”. 9, s. 86-89, 2000. Warszawa. 
• Edmund Ginalski: 22 pułk artylerii lekkiej. Zarys dziejów 1944-1947. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1974.