Aleksander Pawlicki
Aleksander Pawlicki (ur. 24 stycznia 1898 w Pułtusku, zm. 14 maja 1933 tamże) – polski rzemieślnik, starszy ułan Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. ŻyciorysUrodził się 24 stycznia 1898 w Pułtusku, w rodzinie Franciszka i Julianny z Arbuźińskich[1][2]. Absolwent szkoły miejskiej. Szkolił się i później pracował w zawodzie kaflarza. Od 20 listopada 1918 żołnierz ochotnik w odrodzonym Wojsku Polskim[3]. Służył w 3 pułku ułanów śląskich na froncie polsko-bolszewickim. Brał min. udział w walkach: pod Sokalem, Białą Cerkwią, Berezyną. Szczególnie zasłużył się: 1 VIII 1920 podczas walk pod wsią Kniaginia z własnej inicjatywy otworzył ogień ze swojego ckm, czym udaremnił oskrzydlenie cofającego się pułku[2]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari. 10 grudnia 1921 został zwolniony z wojska[3]. Po wojnie wrócił do Pułtuska, gdzie pracował w swoim zawodzie[4]. Działał w Związku Legionistów Polskich i oddziale konnym Związku Strzeleckiego[5]. Zmarł tam 14 maja 1933[4]. Był żonaty z Julianną Boniecką, z którą miał dwie córki:Halinę Jadwigę (ur. 27 maja 1923) i Władysławę (ur. 5 stycznia 1925)[2][6]. Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|