W 1998 ukończył studia z zakresu zarządzania na Vrije Universiteit Brussel. Kształcił się następnie na Northwestern University w Chicago, odbył podyplomowe studia MBA w Kellogg School of Management. Od 1999 pracował jako menedżer projektów w międzynarodowej grupie doradczej Boston Consulting Group. W 2006 założył własną firmę pod nazwą Darts-ip, specjalizującą się w sprawach własności intelektualnej.
W czerwcu 2009 wystartował bez powodzenia w wyborach europejskich z 10. pozycji Flamandzkich Liberałów i Demokratów, uzyskując czwarty rezultat wśród 13 kandydatów. W październiku tego samego roku ogłosił swój start na stanowisko przewodniczącego tej partii. W grudniu 2009 w drugiej turze partyjnych wyborów zdobył blisko 55% głosów, pokonując Marina Keulena[1]. Został tym samym przewodniczącym Open VLD, nie pełniąc nigdy wcześniej żadnych funkcji publicznych czy partyjnych[2].
W 2010 został wybrany do federalnego Senatu. Partią kierował do 2012. W październiku tego samego roku został wicepremierem i ministrem ds. emerytur w rządzie federalnym. W 2014 wybrano go do belgijskiej Izby Reprezentantów. Pozostał w rządzie, na czele którego stanął Charles Michel, obejmując urzędy wicepremiera oraz ministra rozwoju, agendy cyfrowej, telekomunikacji i poczty[3]. W grudniu 2018 w trakcie rekonstrukcji gabinetu został wicepremierem oraz ministrem rozwoju i finansów[4]. W 2019 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję do niższej izby belgijskiego parlamentu[5]. Pozostał na dotychczasowych funkcjach rządowych, gdy w październiku tegoż roku na czele przejściowego gabinetu stanęła Sophie Wilmès[6].
Ponownie mianowany na te stanowiska w marcu 2020, gdy Sophie Wilmès utworzyła swój drugi rząd[7]. Gabinet ten w założeniu był rządem przejściowym, powołano go w okresie pandemii COVID-19 po wielu miesiącach od wyborów federalnych z maja 2019. Kontynuowano następnie rozmowy koalicyjne, na mocy których zawiązano porozumienie o utworzeniu rządu większościowego. Przystąpiły do niego obie partie liberalne (Open VLD i Ruch Reformatorski), obie partie socjalistyczne (flamandzka i walońska), obie partie ekologiczne (Groen i Ecolo) oraz flamandzcy chadecy[8]. Na czele gabinetu stanął Alexander De Croo, który funkcję premiera objął 1 października 2020[8][9]. Tego samego dnia zaprzysiężono pozostałych członków gabinetu[9].
W 2024 ponownie uzyskał mandat posła do Izby Reprezentantów[10].
wicepremier, minister spraw zagranicznych, europejskich i handlu zagranicznego oraz ds. federalnych instytucji kultury: Sophie Wilmès (MR, do lipca 2022)[11]
minister ds. klasy średniej, samozatrudnionych, małej i średniej przedsiębiorczości, rolnictwa, reform instytucjonalnych i odnowy demokratycznej: David Clarinval (MR)
minister spraw zagranicznych, europejskich i handlu zagranicznego oraz ds. federalnych instytucji kultury: Hadja Lahbib (MR, od lipca 2022 do listopada 2024)[11][12], Bernard Quintin (MR, od grudnia 2024)[13]
minister ds. emerytur i integracji społecznej: Karine Lalieux (PS)
minister ds. klimatu, środowiska i zrównoważonego rozwoju: Zakia Khattabi (Ecolo)
minister spraw wewnętrznych i reform instytucjonalnych: Annelies Verlinden (CD&V)
minister współpracy rozwojowej: Meryame Kitir (sp.a/Vooruit, do grudnia 2022), Caroline Gennez (Vooruit, od grudnia 2022 do października 2024), Frank Vandenbroucke (Vooruit, od października 2024)[14]
↑ abPrezydent pełni równocześnie funkcję szefa rządu.
↑Republika Kosowa jest uznawana przez 97 ze 193 państw członkowskich ONZ, 22 z 27 państw członkowskich UE oraz 26 z 30 państw członkowskich NATO (stan na 4 września 2020).
↑Kolegialny organ pełniący funkcję głowy państwa i szefa rządu.
_(cropped).jpg)
