Informacje w źródłach starożytnych na temat rzeźbiarza są sprzeczne. Podaje się w nich, że działał w różnych okresach w latach 465–403 r. p.n.e., co doprowadziło wręcz do koncepcji istnienia dwóch Alkamenesów – "Starszego" i "Młodszego". Pliniusz uważał Alkamenesa za ucznia, a zarazem za rywala Fidiasza i datuje jego aktywność na poł. V w. p.n.e. (83 Olimpiada). Przytaczał także dwa konkursy, w których miał brać udział: na posąg Afrodyty (rywalem był Agoraktiros z Paros) – wygrany przez artystę, oraz na posąg Ateny (przegrał z Fidiaszem).
Obecnie przyjmuje się, że działalność artysty należy wiązać z Nikiaszem i okresem wojen peloponeskich. Po roku 438 p.n.e., w którym Fidiasz wyjechał do Olimpii, prawdopodobnie przejął palmę pierwszeństwa wśród rzeźbiarzy w Atenach[1].
Dzieła
Zachowało się jedno dzieło autorstwa Alkamenesa – posąg Hermesa Propylajosa. Inne znane są tylko z kopii lub opisów pisarzy antycznych[2].
Hermes Propylajos datowany jest na ok. 430 r. p.n.e., wykonany był dla Aten. Rzeźba posiadała inskrypcję "Poznaj samego siebie", dlatego przez lata uważano ją za dzieło Sokratesa. Rzeźba w charakterze jest archaizująca i była zapewne kopią hermesów z Delf.
W tym samym okresie powstał posąg Hekate Epipyrgidy, ustawiony przy schodach wiodących do świątyni Ateny Nike. Rzeźba ta znana jest z pomniejszonej kopii znajdującej się obecnie w Wiedniu. Przedstawiała boginię w postaci potrójnej hermy, z wielkimi pochodniami, w towarzystwie trzech tańczących charyt. Podobnie jak w przypadku Hermesa, także tą poddano celowej archaizacji.
Między Partenonem a Erechtejonem miała stać grupa Prokne z Itysem. W Muzeum Akropolu w Atenach znajduje się mocno uszkodzona figura matki tulącej do piersi dziecko. Niektórzy badacze dopatrują się w niej tej właśnie grupy.
Pisarze starożytni za największe dzieło artysty uznają posąg Afrodyty w ogrodach. Według Pliniusza w pracach nad nią brał udział także Fidiasz. Nie udało się dotychczas jednoznacznie powiązać żadnej kopii z tym dziełem.
Po 438 r. p.n.e. Alkamenes w miejsce Fidiasza, zajął się w Atenach tworzeniem posągów kultowych do świątyń.
W 420 r. p.n.e. w Hefajstejonie ustawiono rzeźby Ateny i Hefajstosa, które w czasach późniejszych doczekały się pokaźnej liczby swobodnych kopii i przetworzeń. Dlatego dokładne odtworzenie tej grupy nie jest możliwe.
Dla świątyni Dionizosa wykonał chryzelefantynowy posąg boga o wysokości ok. 6 m. Bóg przedstawiony był w postawie siedzącej na tronie, z wieńcem na tronie, tyrsosem w lewej ręce i kantarosem w prawej. Również ta postać była archaizowana.
Z kolei świątynia Ateny i Aresa na Agorze poszczycić się mogła posągiem boga wojny autorstwa Alkamenesa[3]. Dla stworzenia tego przedstawienia Aresa rzeźbiarz posłużył się kanonemPolikleta. Najbardziej znaną kopią jest posąg Aresa Borghese w zbiorach Luwru. Jednak wśród badaczy istnieją poważne rozbieżności dotyczące autorstwa tej rzeźby.
Inne dzieła, których autorstwo Alkamenesa jest wysoce wątpliwe:
Enkrinomenos (Zwycięzca w pięcioboju) znany jest tylko z przekazów źródłowych - niektórzy jego kopii dopatrują się w Dyskobolu z Muzeum Watykańskiego.
Kora Albani – przypisać należy raczej warsztatowi Fidiasza.
4 reliefy w dekoracji balustrady Ołtarza Dwunastu Bogów (Orfeusz i Eurydyka, Peliady, Tezeusz z Heraklesem i Pejritosem, Hesperydy opłakujące odejście Heraklesa).
Po roku 421 p.n.e. Alkamenes brał także udział w renowacji świątyń w Olimpii, które ucierpiały na skutek trzęsienia ziemi.
