|
Bogumił Skarżyński
 Bogumił Skarżyński (ur. 20 maja 1894 w Samborze, zm. 6 marca 1920 w Tarnopolu) – podporucznik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari. ŻyciorysUrodził się 20 maja 1894[1], w Samborze, w rodzinie Marii[2]. 11 września 1914 został odnotowany w wykazie legionistów urodzonych w latach 1892–1895, wezwanych do asenterunku w Krakowie z przeznaczeniem do służby w kawalerii[2]. Wcielony do III plutonu 2. szwadronu kawalerii, uczestniczył w kampanii karpackiej[2]. W lutym 1915 leczył się w szpitalu w Békéscsaba, a w marcu tego roku w szpitalu w Kolozsvár[3]. Po rekonwalescencji walczył na froncie bukowińsko-besarabskim i wołyńskim w II dywizjonie kawalerii i kolejno 2 pułku ułanów[2]. Do 17 sierpnia 1916 służył na froncie[2]. 9 kwietnia 1917 został odnotowany w Komisariacie Werbunkowym do WP we Włocławku i przedstawiony do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola[2]. 18 marca 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich służący w 2 pułku szwoleżerów został mianowany z dniem 1 marca 1919 podporucznikiem kawalerii[4]. 27 listopada 1919 został przeniesiony do 4 pułku kresowego strzelców konnych[5] i przydzielony do IV dywizjonu, który był oddziałem jazdy dywizyjnej należącej do 12 Dywizji Piechoty[6]. Zmarł 6 marca 1920 na dworcu kolejowym w Tarnopolu, w następstwie nieszczęśliwego wypadku[1][7][8]. Z relacji korespondenta „Ilustrowanego Kuryera Codziennego” wynika, że podporucznik Skarżyński „chcąc przejść z jednego toru kolejowego na trzeci, chciał sobie skrócić drogę i starał się przejść spodem pod wozami pociągu, stojącymi na drugim torze. W chwili, kiedy już wyszedł z pod wozu nadjechała lokomotywa na tor następny i dosłownie rozcięła ciało nieszczęśliwego na dwie części”[9]. 26 marca 1920 został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[1]. Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||
