Syn Bogusława V i Adelajdy, księżniczki brunszwickiej. Młodszy brat przyrodni Kaźka słupskiego. Od 1377 książę stargardzki, wraz z bratem Barnimem V. Po śmierci starszego brata Warcisława VII w 1395 – książę słupski. Tamże rządził do 1402, kiedy w wyniku podziału księstwa otrzymał dzielnicę stargardzką. Po śmierci brata w 1403 ponownie objął rządy w Słupsku[2].
Na początku 1386 został wybrany biskupem kamieńskim, ale ustąpił wobec nominata papieskiego, biorąc ziemie biskupstwa i kapituły w zarząd administracyjny dóbr. Było to spowodowane brakiem wszystkich święceń kapłańskich, które zaważyły nad dalszym pełnieniem przez niego funkcji biskupa. Zarządzając dobrami kościelnymi, dopuścił się wielu nadużyć i aż do śmierci znajdował się pod klątwą biskupa (22 czerwca 1418). W latach 90. XV w. porzucił stan duchowny i ożenił się z Zofią holsztyńską[2].
W 1386 wraz z bratem Warcisławem VII zawarł sojusz z krzyżakami, licząc, że z jego pomocą uda mu się zdobyć ziemie pozostałe po Kaźku słupskim. W 1390 przeszedł już jednak na stronę Korony Królestwa Polskiego. W 1392 dzierżawił Bydgoszcz, a w 1395 został sprzymierzeńcem Władysława Jagiełły[3], a osiem lat później został jego dworzaninem, zobowiązując się wspierać go zbrojnie przeciwko Krzyżakom (układ z 1403). Próbował wówczas bezskutecznie skierować handel bałtycki Polski przez swój port w Darłowie[4][5].
W 1409 ponownie sprzymierzył się z Krzyżakami, by ich porzucić w 1410. Posiłkował Polaków i Litwinów w czasie bitwy pod Grunwaldem, a 29 sierpnia 1410 pod Malborkiem złożył Jagielle hołd lenny, w którego wyniku otrzymał Lębork i Bytów (ziemia lęborsko-bytowska) oraz Człuchów, Biały Bór, Debrzno, Świdwin i Czarne. Poręczył za księcia szczecińskiego Kazimierza V i wyjednał zwolnienie go z polskiej niewoli – był to jedyny w historii dynastii Gryfitów przypadek, by dwaj jej członkowie walczyli w wojnie po przeciwnych stronach[4][5].
Bogusław VIII zmarł 11 lutego 1418. Według nowożytnej tradycji jego ciało zostało pochowane w nieoznaczonej ziemi, z uwagi na klątwę i wyklęcie. Według części badaczy został pochowany zapewne w katedrze kamieńskiej (M. Klemptzen, W, Jobst, A. Hiltebrand, L. Klücken, M. Wehrmann)[8], gdzie w rocznicę jego śmierci miano odprawiać mszę za darowany dwór kapitule kamieńskiej[9]. Istnieją również przesłanki o pochowaniu księcia w Darłowie po tym, jak tamtejsi kartuzi mieli wykraść jego ciało i złożyć na swojej ziemi[4][9].
↑B. Wachowiak (pod red.), Źródła do kaszubsko-polskich aspektów Pomorza Zachodniego do roku 1945, T. I, [w:] Z. Szultka (wyd.), Pomorze Zachodnie pod rządami książąt plemiennych i władców z dynastii Gryfitów, s. 123.
↑ abcK. Kozłowski, J. Podralski, Gryfici. Książęta Pomorza Zachodniego, s. 73.
↑ abJ.W. Szymański, Książęcy ród Gryfitów, s. 114.
↑Budynek [online], Cerkiew Zaśnięcia Przenajświętszej Bogurodzicy w Koszalinie [dostęp 2024-09-29](pol.).
↑E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, przyp. 70, s. 326.
↑ abJ.W. Szymański, Książęcy ród Gryfitów, s. 115.
Bibliografia
Źródła
Wachowiak B. (pod red.), Źródła do kaszubsko-polskich aspektów Pomorza Zachodniego do roku 1945, T. I [w:] Pomorze Zachodnie pod rządami książąt plemiennych i władców z dynastii Gryfitów: (990-1121-1637-1648/1653), Szultka Z. (wyd.), Polska Akademia Nauk, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla, Wydawnictwo Poznańskie, Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie, Poznań – Gdańsk 2006, ISBN 83-7177-459-1.
Opracowania
KazimierzK.KozłowskiKazimierzK., JerzyJ.PodralskiJerzyJ., Gryfici. Książęta Pomorza Zachodniego, Szczecin: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1985, ISBN 83-03-00530-8, OCLC189424372. Brak numerów stron w książce
