Elara
Elara widziana przez ziemski teleskop. Blask widoczny u dołu zdjęcia tworzy światło odbite od Jowisza.
|
Planeta
|
Jowisz
|
Odkrywca
|
Charles Dillon Perrine
|
Data odkrycia
|
2 stycznia 1905
|
Charakterystyka orbity
|
Półoś wielka
|
11 740 000 km[1]
|
Mimośród
|
0,2108[1]
|
Okres obiegu
|
259,64 d[1]
|
Prędkość orbitalna
|
3,25 km/s
|
Nachylenie do ekliptyki
|
27,945°[1]
|
Długość węzła wstępującego
|
115,511°[1]
|
Argument perycentrum
|
142,001°[1]
|
Anomalia średnia
|
330,985°[1]
|
Własności fizyczne
|
Średnica równikowa
|
78 km
|
Powierzchnia
|
~23 200 km²
|
Objętość
|
~333 000 km³
|
Masa
|
8,7 × 1017 kg
|
Średnia gęstość
|
2,6 g/cm³
|
Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni
|
0,031 m/s²
|
Prędkość ucieczki
|
52 m/s
|
Okres obrotu wokół własnej osi
|
0,5 d
|
Albedo
|
0,04
|
Jasność absolutna
|
10,0m
|
Jasność obserwowana (z Ziemi)
|
16,6m
|
Temperatura powierzchni
|
~124 K
|
|
Elara (Jowisz VII) – księżyc Jowisza, odkryty przez Charlesa D. Perrine’a z Obserwatorium Licka w dniu 2 stycznia 1905 roku.
Nazwa
Elara nie otrzymała swojego obecnego imienia aż do roku 1975. Nazwa księżyca pochodzi z mitologii greckiej, Elara była kochanką Zeusa i matką giganta Tytiosa.
Wcześniej satelita był określany jako Jowisz VII, w pewnym okresie proponowano dla niego nazwę Hera.
Charakterystyka fizyczna
Średnicę Elary ocenia się na około 78 km. Średnia gęstość tego ciała to ok. 2,6 g/cm3, składa się ono głównie z krzemianów. Powierzchnia księżyca jest bardzo ciemna – jego albedo wynosi zaledwie 0,04. Z Ziemi można go zaobserwować jako obiekt o jasności wizualnej co najwyżej 16,6 magnitudo.
Satelita należy do grupy Himalii.
Zobacz też
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Elara. [w:] Księżyce Układu Słonecznego [on-line]. [dostęp 2016-02-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-24)].
- Elara. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-15]. (ang.).
- Lista jest posortowana według średniej odległości od Jowisza. Księżyce galileuszowe mają nazwy pogrubione. Nazwy tymczasowe opisano kursywą.