Wartości drugiej funkcji Czebyszewa dla
x
<
50
{\displaystyle x<50}
(niebieska), dla porównania funkcja
y
=
x
.
{\displaystyle y=x.}
Funkcje Czebyszewa są dwiema funkcjami wykorzystywanymi w teorii liczb . Swoją nazwę wzięły od nazwiska rosyjskiego matematyka, Pafnutija Czebyszewa [1] .
Pierwsza funkcja Czebyszewa , oznaczana przez
ϑ
(
x
)
{\displaystyle \vartheta (x)}
lub
θ
(
x
)
,
{\displaystyle \theta (x),}
jest zdefiniowana jako
ϑ
(
x
)
=
∑
p
⩽
x
log
p
,
{\displaystyle \vartheta (x)=\sum _{p\leqslant x}\log p,}
dla dowolnej liczby rzeczywistej
x
>
0
,
{\displaystyle x>0,}
gdzie
∑
p
⩽
x
{\textstyle \sum _{p\leqslant x}}
oznacza sumę po liczbach pierwszych mniejszych lub równych
x
,
{\displaystyle x,}
a
log
{\displaystyle \log }
jest logarytmem naturalnym .
Druga funkcja Czebyszewa , oznaczana przez
ψ
(
x
)
,
{\displaystyle \psi (x),}
jest zdefiniowana jako
ψ
(
x
)
=
∑
n
⩽
x
Λ
(
n
)
=
∑
p
k
⩽
x
log
p
=
∑
p
⩽
x
⌊
log
p
x
⌋
log
p
,
{\displaystyle \psi (x)=\sum _{n\leqslant x}\Lambda (n)=\sum _{p^{k}\leqslant x}\log p=\sum _{p\leqslant x}\lfloor \log _{p}x\rfloor \log p,}
dla
x
>
0
,
{\displaystyle x>0,}
gdzie
Λ
(
n
)
{\displaystyle \Lambda (n)}
jest funkcją von Mangoldta .
Funkcje
ϑ
{\displaystyle \vartheta }
i
ψ
{\displaystyle \psi }
(zwłaszcza
ψ
{\displaystyle \psi }
) są wykorzystywane szczególnie często w analitycznej teorii liczb , ze względu na dobre wzory opisujące ich zachowanie w relacji z funkcją zeta Riemanna .
Relacje między funkcjami
π
,
{\displaystyle \pi ,}
ϑ
{\displaystyle \vartheta }
i
ψ
{\displaystyle \psi }
Niech
π
(
x
)
{\displaystyle \pi (x)}
będzie funkcją liczącą liczby pierwsze . Korzystając z sumowania przez części Abela , możemy uzyskać[1]
ϑ
(
x
)
=
π
(
x
)
log
x
−
∫
2
x
π
(
t
)
t
d
t
{\displaystyle \vartheta (x)=\pi (x)\log x-\int _{2}^{x}{\frac {\pi (t)}{t}}dt}
i równoważnie
π
(
x
)
=
ϑ
(
x
)
log
x
+
∫
2
x
ϑ
(
t
)
t
(
log
t
)
2
d
t
.
{\displaystyle \pi (x)={\frac {\vartheta (x)}{\log x}}+\int _{2}^{x}{\frac {\vartheta (t)}{t(\log t)^{2}}}dt.}
Relacja między pierwszą a drugą funkcją Czebyszewa jest opisana przez
ψ
(
x
)
=
∑
n
=
1
∞
ϑ
(
x
1
n
)
=
∑
n
⩽
log
2
x
ϑ
(
x
1
n
)
,
{\displaystyle \psi (x)=\sum _{n=1}^{\infty }\vartheta \left(x^{\frac {1}{n}}\right)=\sum _{n\leqslant \log _{2}x}\vartheta \left(x^{\frac {1}{n}}\right),}
przy czym druga równość zachodzi, ponieważ dla
n
>
log
2
x
{\displaystyle n>\log _{2}x}
zachodzi nierówność
x
1
n
<
2
,
{\displaystyle x^{\frac {1}{n}}<2,}
a tym samym
ϑ
(
x
1
n
)
=
0.
{\displaystyle \vartheta \left(x^{\frac {1}{n}}\right)=0.}
Dodatkowo, korzystając z powyższej równości można wykazać dla
x
>
0
{\displaystyle x>0}
prawdziwość ograniczenia
0
⩽
ψ
(
x
)
x
−
ϑ
(
x
)
x
⩽
(
log
x
)
2
2
x
log
2
.
{\displaystyle 0\leqslant {\frac {\psi (x)}{x}}-{\frac {\vartheta (x)}{x}}\leqslant {\frac {(\log x)^{2}}{2{\sqrt {x}}\log 2}}.}
Twierdzenie o liczbach pierwszych
W swojej pierwotnej wersji, twierdzenie o liczbach pierwszych mówi, że
lim
x
→
∞
π
(
x
)
x
log
x
=
1.
{\displaystyle \lim _{x\to \infty }{\frac {\pi (x)}{x\log x}}=1.}
Korzystając z funkcji Czebyszewa, możemy równoważnie zapisać treść jako
lim
x
→
∞
ϑ
(
x
)
x
=
1
{\displaystyle \lim _{x\to \infty }{\frac {\vartheta (x)}{x}}=1}
lub
lim
x
→
∞
ψ
(
x
)
x
=
1.
{\displaystyle \lim _{x\to \infty }{\frac {\psi (x)}{x}}=1.}
Wzór Selberga
W 1948 r. Atle Selberg udowodnił zależność[2]
ϑ
(
x
)
log
x
+
∑
p
⩽
x
ϑ
(
x
p
)
log
p
=
2
x
log
x
+
O
(
x
)
,
{\displaystyle \vartheta (x)\log x+\sum _{p\leqslant x}\vartheta \left({\frac {x}{p}}\right)\log p=2x\log x+O(x),}
lub równoważnie[1]
ψ
(
x
)
log
x
+
∑
p
⩽
x
ψ
(
x
p
)
log
p
=
2
x
log
x
+
O
(
x
)
{\displaystyle \psi (x)\log x+\sum _{p\leqslant x}\psi \left({\frac {x}{p}}\right)\log p=2x\log x+O(x)}
lub[1]
ψ
(
x
)
log
x
+
∑
n
⩽
x
ψ
(
x
n
)
Λ
(
n
)
=
2
x
log
x
+
O
(
x
)
.
{\displaystyle \psi (x)\log x+\sum _{n\leqslant x}\psi \left({\frac {x}{n}}\right)\Lambda (n)=2x\log x+O(x).}
Wzór Selberga odegrał kluczową rolę w elementarnych, niezależnych od siebie dowodach twierdzenia o liczbach pierwszych Selberga i Erdösa [2] [3] .
Związek z funkcją zeta Riemanna
W 1895 Hans von Mangoldt udowodnił[4] , że
ψ
0
(
x
)
=
x
−
∑
ρ
x
ρ
ρ
−
ζ
′
(
0
)
ζ
(
0
)
−
1
2
log
(
1
−
1
x
2
)
,
{\displaystyle \psi _{0}(x)=x-\sum _{\rho }{\frac {x^{\rho }}{\rho }}-{\frac {\zeta '(0)}{\zeta (0)}}-{\frac {1}{2}}\log \left(1-{\frac {1}{x^{2}}}\right),}
gdzie
∑
ρ
{\textstyle \sum _{\rho }}
oznacza sumę po wszystkich zerach funkcji zeta na
0
<
ℜ
(
s
)
<
1.
{\displaystyle 0<\Re (s)<1.}
Funkcja
ψ
0
{\displaystyle \psi _{0}}
jest zdefiniowana jako
ψ
0
(
x
)
=
1
2
(
∑
n
⩽
x
Λ
(
n
)
+
∑
n
<
x
Λ
(
n
)
)
.
{\displaystyle \psi _{0}(x)={\frac {1}{2}}\left(\sum _{n\leqslant x}\Lambda (n)+\sum _{n<x}\Lambda (n)\right).}
Wiadomo, że szeregiem Taylora równym funkcji
log
(
1
−
x
−
2
)
{\textstyle \log(1-x^{-2})}
jest
−
∑
k
=
1
∞
x
−
2
k
k
,
{\displaystyle -\sum _{k=1}^{\infty }{\frac {x^{-2k}}{k}},}
dlatego
∑
ρ
{\textstyle \sum _{\rho }}
trzeba rozumieć jako sumę po nietrywialnych miejscach zerowych funkcji zeta, a powyższy szereg – jako sumę po miejscach trywialnych
(
−
2
,
−
4
,
−
6
,
…
)
.
{\displaystyle (-2,-4,-6,\dots ).}
Funkcje Czebyszewa dla ciągów arytmetycznych
Na potrzebę zagadnień dot. liczb pierwszych w ciągach arytmetycznych (np. twierdzenia Dirichleta ), definiuje się często funkcje pomocnicze[5] . Niech dana będzie liczba całkowita
q
>
1
{\displaystyle q>1}
oraz względnie pierwsza z nią liczba całkowita
a
.
{\displaystyle a.}
Wówczas oznaczamy
ϑ
(
x
;
q
,
a
)
=
∑
p
⩽
x
p
≡
a
(
mod
q
)
log
p
{\displaystyle \vartheta (x;q,a)=\sum _{\begin{array}{c}p\leqslant x\\p\equiv a\;({\text{mod}}\;q)\end{array}}\log p}
oraz
ψ
(
x
;
q
,
a
)
=
∑
n
⩽
x
n
≡
a
(
mod
q
)
Λ
(
n
)
.
{\displaystyle \psi (x;q,a)=\sum _{\begin{array}{c}n\leqslant x\\n\equiv a\;({\text{mod}}\;q)\end{array}}\Lambda (n).}
Przypisy
↑ a b c d Tom M. T.M. Apostol Tom M. T.M. , Introduction to Analytic Number Theory , „Undergraduate Texts in Mathematics”, 1976, DOI : 10.1007/978-1-4757-5579-4 , ISSN 0172-6056 .
↑ a b Atle A. Selberg Atle A. , An Elementary Proof of the Prime-Number Theorem , „The Annals of Mathematics”, 50 (2), 1949 , s. 305, DOI : 10.2307/1969455 , JSTOR : 1969455 .
↑ D. D. Goldfeld D. D. , The Elementary Proof of the Prime Number Theorem: An Historical Perspective , New York, NY: Springer New York, 2004, s. 179–192, DOI : 10.1007/978-1-4419-9060-0_10 , ISBN 978-1-4612-6490-3 .
↑ Harold H. Davenport Harold H. , Hugh L. H.L. Montgomery Hugh L. H.L. , Multiplicative number theory , wyd. 3rd ed, Graduate texts in mathematics, New York Berlin Heidelberg: Springer, 2000, ISBN 978-0-387-95097-6 [dostęp 2023-12-10] . Brak numerów stron w książce
↑ Henryk H. Iwaniec Henryk H. , Emmanuel E. Kowalski Emmanuel E. , Analytic Number Theory , Colloquium Publications, Providence, Rhode Island: American Mathematical Society, 8 czerwca 2004, DOI : 10.1090/coll/053 , ISBN 978-0-8218-3633-0 . Brak numerów stron w książce