Guillermo Uribe Holguín

Data i miejsce urodzenia	17 marca 1880 Bogota
Data i miejsce śmierci	26 czerwca 1971 Bogota
Instrumenty	skrzypce
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor, skrzypek, pedagog muzyczny
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Guillermo Uribe Holguín (ur. 17 marca 1880 w Bogocie, zm. 26 czerwca 1971 tamże) – kolumbijski kompozytor, skrzypek i pedagog muzyczny, jeden z najważniejszych przedstawicieli kolumbijskiej muzyki poważnej pierwszej połowy XX w.^[1][2] Autor ponad 400 kompozycji^[3], założyciel Orquesta Sinfónica Nacional de Colombia w Bogocie.

Edukację muzyczną rozpoczął w wieku 11 lat w Academia Nacional de Música, ucząc się gry na skrzypcach (u Ricarda Figueroa) i kompozycji (u Santosa Cifuentesa i Augusta Azzali). W 1903 wyjechał do Nowego Jorku, gdzie po raz pierwszy miał okazję usłyszeć na żywo profesjonalnych symfoników, kameralistów i artystów operowych. Ogromne wrażenie zrobił na nim koncert sławnego wówczas w USA kwartetu Kneisela (Kneisel Quartet) oraz opera Parsifal Wagnera pod dyrekcją Richarda Straussa^[4]. Wrócił do kraju z zamiarem stworzenia kolumbijskiej orkiestry symfonicznej, który zrealizował wiele lat później.

W 1907 otrzymał stypendium rządowe i wyjechał do Paryża, do Schola Cantorum de Paris, by studiować w klasie skrzypiec Armanda Parenta i w klasie kompozycji prowadzonej przez jednego z założycieli Schola Cantorum – Vincenta d'Indy. Dyplom ukończenia uczelni uzyskał już po 3 latach nauki (zwykły tok nauczania trwał 5 lat). Równocześnie doskonalił swoją technikę gry na skrzypcach u Césara Thomsona w Brukseli^[1].

W 1910 wrócił do Kolumbii i objął stanowisko dyrektora Academia Nacional de Música w Bogocie. Krótko potem przeistoczył tę placówkę w konserwatorium muzyczne (Conservatorio Nacional). Przez następne 25 lat był tam wykładowcą kompozycji, skrzypiec i dyrygentury. W 1935, wobec ostrej krytyki jego pracy przez innych muzyków i wykładowców uczelni, zrezygnował z dalszego kierowania konserwatorium. Jednak w 1942 wrócił na swoje dawne stanowisko i pełnił je do 1947^[4].

Był odznaczony krzyżem kawalerskim francuskiej Legii Honorowej i kolumbijskim Krzyżem Boyacá^[5].

Żoną Guillermo Uribe Holguína była Lucia Gutiérrez Samper (ur. 23 maja 1887 w Paryżu – zm. w czerwcu 1925 w Bogocie). Pobrali się 24 lutego 1910 podczas pobytu kompozytora w Paryżu. Lucia Gutiérrez była pianistką i często wykonywała partie solowe kompozycji męża. Mieli pięcioro dzieci: Ricarda, Germána, Maríę Antonię, Elvirę i Lucíę^[6].

W 1941 wydał autobiografię Vida de un Músico Colombiano. Opisał w niej nie tylko własne życie i karierę, ale także wydarzenia artystyczne, społeczne i polityczne, które miały miejsce w stolicy Kolumbii w pierwszych dekadach XX w^[7].

W 1975 spadkobiercy kompozytora i jego żony oraz Patronato Colombiano de Artes y Ciencias założyli Fundację Guillerma Uribe Holguina (Fundación Guillermo Uribe Holguín), której celem jest opieka nad spuścizną i popularyzacja muzyki kompozytora^[1].

Kompozycje Uribe Holguína można podzielić na trzy grupy. W pierwszej – elementy folklorystyczne przenikają się z wirtuozowskimi technikami pianistycznymi. W drugiej – elementy folklorystyczne sprowadzone są do roli aluzji i opisane za pomocą wyrafinowanej orkiestracji. W trzeciej grupie kompozytor posługuje się stylem uniwersalnym i kosmopolitycznym^[1].

• Furatena, tragedia liryczna w 3 aktach i 4 scenach, op. 76 (1940)
• Tres ballets criollos, op. 78

• Victimae Paschali, na głos solo, chór i orkiestrę (1905)
• Requiem^[a], op. 17, na głosy solowe, chór i orkiestrę (1926)
• Marcha Triunfal, op. 18, na tenor i orkiestrę (1926)
• Himno, op. 42 na tenor, chór i orkiestrę (1932)
• Improperia, op. 65 na baryton i orkiestrę
• Misa, op.82, msza na chór dziecięcy a cappella, chór i orkiestrę
• wiele pieśni, do tekstów takich autorów jak: Victor Hugo, Paul Verlaine, Charles Baudelaire, Henri Barbusse i in.

• Symfonia nr 1, op. 11 (1914, nowa red. 1947)
• Symfonia nr 2 Del Terruño, op. 15a (1924)
• Symfonia nr 3, op. 91 nr 1 (1955)
• Symfonia nr 4, op. 98
• Symfonia nr 5, op. 100 (1956)
• Symfonia nr 6, op. 101 (1956)
• Symfonia nr 7, op. 102 (1957)
• Symfonia nr 8, op. 103 (1957, nowa red. 1958)
• Symfonia nr 9, op. 110 (1959)
• Symfonia nr 10, op. 112 (1960)
• Symfonia nr 11, op. 117 (1961)

• Tres Danzas, op. 21 (1926, nowa red. 1940)
• Bochica, op. 73, poemat symfoniczny (1939)
• Serenata, op.29 (1928)
• Carnavalesca, op.34 (1929)
• Marche funebre, op. 26 nr 1 (1928, nowa red. 1945)
• Marche festiva, op. 26 nr 2 (1928)
• Suite típica, op. 43 (1932)
• Ceremonia Indígena, op.88 (1955)
• Bolivar, op. 92 nr 2 (1955)
• Coriolano, op. 97 (1955)
• Conquistadores, op. 108 (1958)

• Concierto para violín no.1, op. 64 (1938)
• Concierto a la Manera Antigua, op. 62, na fortepian i orkiestrę, (1951)
• Villanesca, op. 31, na fortepian i orkiestrę (1957)
• Concierto para clave y orquesta, op. 99 (1962)
• Concierto para viola y orquesta, op. 109 (1962)
• Concierto para violoncelo y orquesta, op. 118 (1962)
• Concierto para violín n.º 2, op. 79 (1964)

• 10 kwartetów smyczkowych
• 2 tria fortepianowe
• 1 kwartet fortepianowy
• 2 kwintety fortepianowe
• 7 sonat skrzypcowych
• sonata na altówkę i fortepian
• 2 sonaty na wiolonczelę
• divertimento na flet, harfę, waltornię i kwartet smyczkowy, op. 89

• 300 Trozos en el sentimento popular^[b], na fortepian
• 6 preludiów na fortepian
• Para el clavicémbalo (na klawesyn), op. 121 nr 1
• Tres bosquejos^[c], op. 51 nr 2, na gitarę
• Pequeña suite^[d], op. 80 nr 1, na gitarę

• Escala / I.I.E.. Universidad Nacional. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)]. (hiszp.).
• Ellie Anne Duque: Guillermo Uribe Holguín. [w:] Compositores Colombianos [on-line]. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)]. (hiszp.).
• Uribe Holguín, Guillermo. [w:] Banco de la Republica Actividad Cultural [on-line]. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)]. (hiszp.).
• Guillermo Uribe Holguín. [w:] Biografias y Vidas. La Enciclopedia Biografica en Linea [on-line]. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)]. (hiszp.).