Gwint złączny

Gwint złączny – rodzaj gwintu stosowany do rozłącznych połączeń spoczynkowych elementów. Przeciwieństwem gwintu złącznego jest gwint pociągowy służący do realizacji napędu śrubowego. Połączenie gwintowe może być bezpośrednie, gdy gwint jest wykonany bezpośrednio w elementach łączonych, lub pośrednie z zastosowaniem łączników gwintowych np. wkrętów czy śrub i nakrętek. Najczęściej stosowanym gwintem złącznym jest gwint metryczny jednokrotny, prawozwojny o znormalizowanym skoku.

Gwint złączny jest samohamowny, a jego sprawność przetwarzania ruchu obrotowego na postępowy jest zawarta w przedziale ${\displaystyle 0<\eta <0{,}5.}$ Natomiast jego sprawność przetwarzania ruchu postępowego na obrotowy jest równa zeru, gdyż żadna siła osiowa nie może spowodować obrotu.

W warunkach silnych drgań np. w samochodach, gdy istnieje prawdopodobieństwo odkręcenia, można zastosować dodatkowe zabezpieczenie w postaci:

• dodatkowego elementu – podkładki sprężystej, przeciwnakrętki, nakrętki z wkładką z poliamidu,
• odkształcenia trwałego – np. zapunktowania.
• lakieru lub specjalnego preparatu^[1] twardniejącego po skręceniu,
• stosowania śrub samogwintujących (np. o przekroju trójłukowym typu TAPTITE 2000 firmy Reminc)^[2].

• gwint okrągły
• gwint metryczny, gwint drobnozwojny, gwint grubozwojowy, gwint prawy, lewy
• gwint pociągowy, gwint toczny, gwint trapezowy symetryczny i niesymetryczny, gwint prostokątny
• gwint walcowy, gwint stożkowy
• gwint Edisona
• połączenie gwintowe

• Praca zbiorowa.: Konstrukcja przyrządów i urządzeń precyzyjnych. WNT, 1996. Brak numerów stron w książce str. 278-279