Harry Greb

Harry Greb

Edward Henry Greb

Pseudonim	The Pittsburgh Windmill
Data i miejsce urodzenia	6 czerwca 1894 Pittsburgh
Data i miejsce śmierci	22 października 1926 Atlantic City
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Wzrost	173 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	średnia, półciężka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	299
Zwycięstwa	107
Przez nokauty	48
Porażki	8
Remisy	3
Strona internetowa

Harry Greb (właśc. Edward Henry Greb, ur. 6 czerwca 1894 w Pittsburghu, zm. 22 października 1926 w Atlantic City^[1]) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii średniej.

Jest uważany za jednego z najwybitniejszych pięściarzy wagi średniej w historii. Był znany z niezwykłej szybkości i agresywnego stylu walki. Zasypywał przeciwnika seriami ciosów, co zyskało mu przydomek „ludzkiego wiatraka”. Często walczył nieczysto^[2]. Stoczył aż 299 walk bokserskich, przy czym większość w formule no decision, czyli bez ogłoszenia werdyktu, o ile walka nie zakończyła się nokautem.

Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1913. Do 1918 stoczył walki no decision m.in. z takimi pięściarzami, jak Billy Miske (w 1915 i 1918), George Chip (w 1915, 1916 i dwa razy w 1917), Tommy Gibbons (w 1915), Mike Gibbons (w 1917), Al McCoy (w 1917 i 1918), Jeff Smith (dwa razy w 1917), Jack Dillon (w 1917 i 1918), Battling Levinsky (w 1917 i 1918), Mike McTigue (w 1918). 17 lutego 1919 w Nowym Jorku Greb spróbował odebrać tytuł mistrza świata w wadze półciężkiej Battlingowi Levinsky’emu. Zdaniem prasy był zdecydowanie lepszy, lecz nie wygrał przed czasem, a walka była no decision, więc Levinsky pozostał mistrzem świata^[3]. W 1919 Greb stoczył łącznie 45 pojedynków pięściarskich, przy czym zdaniem prasy wszystkie wygrał, a jego przeciwnikami byli m.in.: Battling Levinsky (4 razy), Leo Houck (3 razy), Billy Miske, Mike Gibbons, Jeff Smith i Mike McTigue. W 1920 walczył m.in. z Jeffem Smithem i dwukrotnie z Tommym Gibbonsem, a Eda „Gunboat” Smitha znokautował w 1. rundzie. W 1921 pokonał i zremisował z Jeffem Smithem, a 29 sierpnia stoczył zwycięską zdaniem pracy walkę z Kidem Norfolkiem, podczas której prawdopodobnie otrzymał uderzenie kciukiem w oko, które spowodowało odklejenie się siatkówki i w rezultacie utratę wzroku w prawym oku. Greb mimo to nie zaprzestał kariery pięściarskiej.

W 1922 Greb pokonał na punkty Tommy’ego Gibbonsa, a 23 maja w Madison Square Garden w Nowym Jorku zmierzył się z niepokonanym Gene’em Tunneyem o tytuł mistrza Stanów Zjednoczonych w wadze półciężkiej. Po niezwykle krwawym pojedynku Greb zwyciężył na punkty^[4]. Była to jedyna porażka w karierze bokserskiej Tunneya. W tym samym roku Greb stoczył walkę no decision z Tommym Loughranem, którą zdaniem prasy wygrał. W 1923 15 stycznia ponownie walczył no decision z Loughranem, 30 stycznia pokonał go w walce o mistrzostwo USA w wadze półciężkiej, a 23 lutego stracił ten tytuł w rewanżowej walce z Tunneyem.

31 sierpnia tego roku zmierzył się w Nowym Jorku w walce o tytuł mistrza świata w wadze średniej z dotychczasowym mistrzem Johnnym Wilsonem. Greb zwyciężył jednogłośnie na punkty i został nowym mistrzem^[5]. W obronie tytułu stoczył następujące pojedynki:

Szczególnie zażarta była walka Greba z Mickeyem Walkerem, który był w tym czasie mistrzem świata w wadze półśredniej. Oprócz walk w obronie tytułu Greb stoczył w tym czasie wiele innych bokserskich pojedynków. M.in. przegrał na punkty 11 października 1923 z Tommym Loughranem, a 10 grudnia 1923 z Gene’em Tunneyem (o pas mistrza USA w wadze półciężkiej), 25 grudnia tego roku pokonał Loughrana, a 19 kwietnia 1924 przegrał przez dyskwalifikację z Kidem Norfolkiem. 21 sierpnia 1924 stoczył zwycięską zdaniem prasy walkę z Tigerem Flowersem, a 3 września tego roku pokonał na punkty Jimmy’ego Slattery’ego. 17 września walczył no decision z Tunneyem, a 13 października zremisował z Loughranem. 27 marca 1925 zdaniem prasy przegrał z Tunneyem, a 17 kwietnia tego roku pokonał na punkty Jackie Wilsona.16 lipca tego roku stoczył walkę no decision z Maxie Rosenbloomem, którą zdaniem prasy wygrał.

Greb stracił tytuł mistrza świata w wadze średniej, gdy 26 lutego 1926 w Madison Square Garden pokonał go na punkty Tiger Flowers, słynący z umiejętności walki w defensywie. Werdykt był niejednogłośny, a obserwatorzy uznali go za kontrowersyjny^[2][11]. Po wygraniu dwóch kolejnych walk Greb stanął do walki rewanżowej, którą 19 sierpnia tego roku również przegrał niejednogłośnie. Werdykt wzbudził żywiołowe protesty widowni^[2][12]. Była to ostatnia walka Greba, po której postanowił się wycofać.

Jego prawe oko, na które nie widział przez 5 lat, zostało zastąpione protezą. W październiku 1926 w Atlantic City poddał się kolejnej operacji usunięcia zaćmy oraz usunięcia chrząstki nosa, złamanej w wypadku samochodowym. Serce Greba nie wytrzymało tej operacji i zmarł w wieku 32 lat.

Greb został wybrany podczas pierwszej elekcji w 1990 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy^[13].

• James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 132–133. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
• Strona poświęcona pamięci Harry’ego Greba [online], harrygreb.com [dostęp 2015-04-04]  (ang.).
• Harry Greb [online], legendyboksu.pl [dostęp 2015-04-04] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-04]  (pol.).
• Harry Greb [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2015-04-04]  (ang.).
• Harry Greb (Edward Henry Greb) (the „Pittsburgh Windmill”) [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2015-04-04]  (ang.).
• MikeM. Casey MikeM., Phenomenon: Why Harry Greb Was So Great [online], boxing.com, 30 października 2012 [dostęp 2015-04-04] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-02]  (ang.).
• Monte D.M.D. Cox Monte D.M.D., Harry Greb, The Human Windmill...“A Perpetual Motion Machine.” [online], Cox’s Corner Profiles [dostęp 2015-04-04]  (ang.).
• Wykaz walk zawodowych Greba [online], boxrec.com [dostęp 2017-08-17]  (ang.).
• Harry GREB [online], Sport & Note [dostęp 2015-04-04]  (ang.).