Kid McCoy

Kid McCoy

Norman Selby

Pełne imię i nazwisko	Charles „Kid” McCoy
Data i miejsce urodzenia	13 października 1872 Moscow
Data i miejsce śmierci	18 kwietnia 1940 Detroit
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Wzrost	182 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	średnia, półciężka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	114
Zwycięstwa	85
Przez nokauty	65
Porażki	7
Remisy	10
Multimedia w Wikimedia Commons

Kid McCoy, właśc. Charles McCoy (ur. jako Norman Selby 13 października 1872 w Moscow w hrabstwie Rush, zm. 18 kwietnia 1940 w Detroit^[1]) – amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata kategorii średniej i półciężkiej.

Nie przekraczał limitu wagi średniej, ale często mierzył się z zawodnikami wagi półciężkiej i ciężkiej. Był znany nie tylko z umiejętności pięściarskich, ale i z nieczystego sposobu walki. Często stosował tzw. cios korkociągowy (ang. corkscrew punch), który polegał na przekręceniu rękawicy w momencie, gdy stykała się z ciałem przeciwnika, by spowodować dodatkowy ból i zranić skórę^[2]. Popularne amerykańskie powiedzenie the real McCoy pochodzi podobno od anegdoty, której był bohaterem^[3].

Pierwszą walkę zawodową stoczył w 1891. Był niepokonany do maja 1894, gdy Billy Steffens znokautował go w 1. rundzie. Podobno pewny siebie McCoy demonstracyjnie wystawił podbródek do przeciwnika, co tamten wykorzystał do nokautującego ciosu^[4]. W tym samym roku McCoy dwukrotnie pokonał Steffensa na punkty.

2 marca 1896 w Nowym Jorku McCoy niespodziewanie znokautował mistrza świata w kategorii półśredniej Tommy’ego Ryana. Był to pojedynek o tytuł mistrzowski w wadze średniej do 154 funtów. McCoy był wcześniej sparringpartnerem Ryana, który go zlekceważył i niedostatecznie przygotował się do walki. Podobno McCoy wprowadził Ryana w błąd udając, że jest chory i bez sił^[4][5][6]. 18 maja tego roku w Bostonie McCoy wygrał przez dyskwalifikację w 6. rundzie z Mysterious Billym Smithem^[7], a 26 grudnia w Johannesburgu znokautował z 9. rundzie Billa Doherty’ego w pojedynku o południowoafrykańską wersję mistrzostwa świata kategorii średniej do 158 funtów^[8]. We wrześniu 1897 zremisował z Tommym Ryanem (pojedynek przerwała policja)^[9], a w listopadzie znokautował George’a LaBlanche’a.

17 grudnia 1897 w Nowym Jorku Kid McCoy i Dan Creedon zmierzyli się w pojedynku o mistrzostwo wagi średniej do 158 funtów. Poprzedni mistrz Bob Fitzsimmons był wówczas mistrzem wagi ciężkiej. McCoy zwyciężył przez poddanie w 16. rundzie^[10]. Nie bronił jednak nowo zdobytego tytułu i zaczął mierzyć się z zawodnikami wagi ciężkiej^[2]. Gdy 20 maja 1898 w Syracuse pokonał na punkty Gusa Ruhlina^[11], ogłosił się mistrzem świata kategorii ciężkiej. Jego roszczenia skończyły się, gdy 10 stycznia 1899 w Nowym Jorku Tom Sharkey znokautował go w 10. rundzie^[12]. W następnej walce w marcu McCoy pokonał na punkty Joego Choynskiego, z którym również zremisował w październiku tego roku. 1 stycznia 1900 zwyciężył Petera Mahera.

Znokautował w 4. rundzie Joego Choynskiego 12 stycznia 1900 w Nowym Jorku, odbierając mu tytuł mistrza świata kategorii półciężkiej do 165 funtów^[13]. Nie bronił tego mistrzostwa, a za to odnowił swoje roszczenia do tytułu w wadze średniej, wygrywając z Danem Creedonem^[14] i Jackiem Bonnerem^[15]. W międzyczasie zremisował z Tommym Ryanem, który był powszechnie uznawany za mistrza tej kategorii wagowej. 30 sierpnia 1900 w Madison Square Garden w Nowym Jorku McCoy został znokautowany przez byłego mistrza świata wagi ciężkiej Jima Corbetta, przy czym podejrzewano, że walka była ustawiona^[16].

22 kwietnia 1903 w Detroit przegrał na punkty z Jackiem Rootem^[17]. Walka ta jest uważana za pierwszy pojedynek o mistrzostwo świata kategorii półciężkiej z limitem 175 funtów. W następnym roku stoczył walkę no decision z „Philadelphia” Jackiem O’Brienem oraz pokonał Jacka „Twin” Sullivana. W 1905 walczył tylko raz, a w 1906 i 1907 nie występował w ringu. W 1908 stoczył dwie walki, w tym znokautował Petera Mahera. Występował jeszcze w 1911 i 1912, a ostatnią walkę bokserską stoczył w 1914.

Był barwną postacią również poza ringiem. Dziewięciokrotnie żenił się, w tym trzykrotnie z tą samą kobietą. Występował w kilku niemych filmach, w tym Złamanej lilii D.W. Griffitha, który był jego przyjacielem^[16].

W 1924 został skazany na 24 lata za zabójstwo Theresy Mors, z którą wówczas mieszkał. Następnego dnia po zabójstwie pojmał i uwięził 12 osób w sklepie należącym do męża zabitej kobiety. Karę odbywał w więzieniu San Quentin, skąd został zwolniony za dobre sprawowanie w 1932^[3]. W 1940 popełnił samobójstwo zażywając śmiertelną dawkę tabletek nasennych.

Został wybrany w 1991 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy^[18].

Film Brutal Glory z 1989 jest sfabularyzowaną biografią Kida McCoya, choć wiele wątków tam przedstawionych nie odpowiada rzeczywistości^[19].

• James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 182-183. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
• Cecilia Rasmussen. The Violent Life of Boxer Kid McCoy. „Los Angeles Times”, 1997-04-14. [dostęp 2015-07-04]. (ang.). brak numeru strony
• KellyK. Nicholson KellyK., The Curious Case of Norman Selby [online], International Boxing Research Organization, 8 października 2011 [dostęp 2015-07-04] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-05]  (ang.).
• TracyT. Callis TracyT., Kid McCoy … “Dr. Jekyll and Mr. Hyde” [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2015-07-04]  (ang.).
• DawnD. Mitchell DawnD., Retro Indy: The tragic life of Charles 'Kid' McCoy [online], IndyStar, 27 lutego 2014 [dostęp 2015-07-04]  (ang.).
• Charles (Kid) McCoy [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2015-07-04]  (ang.).
• Charles „Kid” McCoy (Norman Selby) [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2015-07-04]  (ang.).
• Wykaz walk zawodowych McCoya [online], boxrec.com [dostęp 2015-07-04]  (ang.).
• Norman Selby w bazie IMDb (ang.)