Honda CBR 600F

Honda CBR 600F

Producent	Honda
Klasa	Sportowo-turystyczny
Okres produkcji	1987-2006, od 2011
Miejsce produkcji	Tokio
Napęd
Silnik	R4 16v chłodzony wodą
Rozrząd	DOHC
Pojemność	599 cm³
Stopień sprężania	11:1-12:1
Moc	85/63-109/80 przy 11 000-12 500
Moment obrotowy	60-65 Nm przy 9000-10500 obr./min
Ogumienie
Opona przednia	110/80 V17-120/70 ZR17 58W
Opona tylna	130/80 V17-180/55 ZR17 73W
Wymiary i masa
Wysokość siedzenia	770-810 mm
Masa własna	206-211 kg
Pojemność baku	16,5-18,4 l
Osiągi
Prędkość maks.	230-260 km/h
Inne
Następca	Honda CBR 600RR
Modele bliźniacze	Honda CBR 450SR Honda CBR 500F Honda CBR 750F Honda CBR 1000F
Modele podobne	Aprilia Shiver 750 GT Suzuki GSX 650F Yamaha XJ6 Diversion
Multimedia w Wikimedia Commons

Honda CBR 600F – sportowo-turystyczny motocykl Hondy produkowany od 1986 do 2006 roku i produkowany później od 2011 roku. Motocykle zostały wyposażone w czterocylindrowe, rzędowe silniki czterosuwowe chłodzone cieczą z szesnastozaworową głowicą. Model produkowany był w czterech generacjach oznaczanych literami F1 – F4. Bliźniaczy model sportowy – CBR 600RR produkowany od 2003 roku zastąpił w roku 2006 model CBR 600 F4i. Honda wprowadziła ponownie model CBR 600F w 2011 roku, jako uzupełnienie oferty o model sportowy z uniwersalnymi atrybutami.

Pierwsza generacja motocykla, o nazwie handlowej "Hurricane". Została wyposażona w silnik o mocy 85 KM który powstał jako zupełnie nowa jednostka napędowa. Podczas projektowania wywarto duży nacisk na geometrię motocykla, wyważenie pojazdu oraz aerodynamikę. Z tego względu model uzyskał uznanie wśród kierowców. Wadą tego modelu była słaba ochrona kierowcy przed wiatrem.

W pierwszych modelach z 1987 roku zauważono występowanie problemów ze sprzęgłem, które wymagały przeprowadzenia akcji serwisowych. Z tego powodu dokonano wymiany sprzęgła we wszystkich modelach. Po wymianie sprzęgło pracowało płynniej. Przeprowadzenie akcji było odznaczane wybiciem punktu za numerem seryjnym silnika. Modele 1988 i późniejsze mają już zainstalowane nowe sprzęgła.

Motocykl z silnikiem o większej mocy. Zwiększono stopień sprężania do 11,3:1 (poprzednio 11,1:1), zwiększono średnicę gardzieli gaźników, zmieniono czasy rozrządu oraz tłumik wydechu. Moc silnika wynosiła 93 KM. W nadwoziu wprowadzono regulację dźwigni hamulca przedniego i regulację tłumienia odbicia tylnego amortyzatora oraz usunięto gumę stopy podpórki bocznej.

Model PC23 wszedł na rynek USA dopiero w 1990 roku, jednak w amerykańskim modelu PC19 z 1989 roku wprowadzono niewielkie zmiany, m.in. w instalacji zapłonowej.

W modelu 1989 zauważono poważny problem z wężem odpowietrzającym pompy paliwowej. W pewnych warunkach mogło dochodzić do przedostawania się mieszanki paliwowo-powietrznej z odpowietrzników gaźników do węża odpowietrzania pompy paliwa. Mieszanka paliwowo-powietrzna mogła ulec zapaleniu w od iskrzących styków elektrycznych wewnątrz pompy co mogło skutkować szybko rozprzestrzeniającym się pożarem. W celu usunięcia problemu natychmiastowo poddano akcji serwisowej wszystkie modele celem poprawienia ułożenia węża odpowietrzania pompy paliwa.

Druga generacja. Jednostka napędowa została gruntownie przekonstruowana, efektem był bardzo nowoczesny silnik o mocy 100 KM. W nowej jednostce napędowej przeniesiono napęd rozrządu ze środka silnika na prawą stronę, dzięki czemu ułatwiono obsługę oraz wyeliminowano jedno łożysko wału korbowego. Zwiększono średnicę cylindra z 63mm do 65mm i zmniejszono skok tłoka, umożliwiło to zastosowanie większych zaworów w głowicy. Zawory są uruchamiane szklankowymi popychaczami z płytkową regulacją luzu (poprzednio dźwigienkami z ręczną regulacją). Stopień sprężania zwiększono do 11,6:1. Blok silnika z cylindrami stanowi jedną część, jest on również bardziej zwartą konstrukcją. Chłodnicę oleju umieszczono w obiegu cieczy chłodzącej. Zwiększono średnicę gardzieli gaźnika do 36 mm oraz zmieniono układ wydechowy. Zmieniono kształt ramy oraz geometrię podwozia, koła mają szersze ogumienie. Nadwozie uzyskało nowy kształt owiewek. W przednim zawieszeniu zwiększono średnicę rur nośnych przedniego zawieszenia (41 mm zamiast 37 mm) oraz usunięto układ antynurkujący przy hamowaniu (TRAC). Pompę paliwa zastąpiono kranikiem podciśnieniowym.

W 1993 roku wprowadzono regulację tłumienia odbicia przedniego zawieszenia.

Trzecia generacja. Zastosowano nowe owiewki, wprowadzono układ Direct Air Induction (doładowanie dynamiczne układu dolotowego) z charakterystycznymi wlotami powietrza pod przednią lampą, które stanowią atrapę dla wlotów umieszczonych nad chłodnicą. Zwiększono rozmiary chłodnicy i tłumika wydechu. Zmodyfikowano ramę, zastosowano szerszą tylną felgę, pływające tarcze hamulcowe. Powróciła pompa paliwa jak w modelu F1.

Modyfikacja motocykla. Moc silnika wzrosła do 105 KM. Zastosowano nowy, mikroprocesorowy układ zapłonowy z czujnikiem kąta otwarcia przepustnic. Zmodyfikowano układ Direct Air Induction. Dokonano liftingu, tarcze zegarów koloru białego, zmieniono tylne "ogony" tworzywowe oraz przedni błotnik.

Czwarta generacja motocykla, w której dokonano dużych zmian konstrukcyjnych. Gruntownie przebudowano silnik, podwozie i nadwozie tworząc motocykl o bardziej sportowym niż turystycznym zacięciu. Nowości to:

• Nowa aluminiowa rama o profilu dwukomorowym, zastępująca produkowaną przez 12 lat stalową ramę.
• Zmieniona konstrukcja mocowania osi tylnego wahacza. W nowym modelu silnik oraz wahacz jest mocowany na wspólnej osi, kiedy w starych modelach silnik oraz wahacz mocowany był w trzech osobnych punktach. Zapewnia to większą stabilność oraz zmniejszenie obciążenia przenoszonego na ramę pomiędzy silnikiem a wahaczem.
• Zastosowano nowy tylny wahacz wykonany z aluminium z zastosowaniem technologii grawitacyjnego odlewania aluminium.
• Zmodyfikowano przednie zawieszenie, wprowadzono pełną regulację tłumienia ugięcia i odbicia oraz napięcia wstępnego sprężyny. Średnica rur nośnych zwiększono do 43 mm. Skok zawieszenia wynosi 120 mm.
• Zmieniono mocowanie systemu Pro-Link tylnego zawieszenia. Zbiornik amortyzatora wraz z regulacją umieszczono po lewej stronie motocykla. Układ dźwigniowy jest mocowany do silnika.
• Zmieniono układ hamulcowy.
• Zastosowano lżejsze i szersze trójramienne koła, tylna opona ma rozmiar 180/55-17.
• Układ zapłonowy wyposażono w immobilizer HISS oraz system trójwymiarowej mapy zapłonu.
• Nowy kształt owiewek, zmienione malowanie nadwozia.
• Przedni reflektor wykonano z tworzyw sztucznych w celu redukcji masy, w lampie tylnej zastosowano dwie żarówki w celu poprawy widoczności.
• Zastosowano nowy, w pełni elektroniczny zestaw wskaźników zapewniający lepszą czytelność, jest również dużo lżejszy.
• Lżejszy o 3 kg i bardziej dynamiczny silnik o mocy 110 KM

Modyfikacja silnika przyniosła bardzo duże zmiany.

• Zmniejszono ilość oleju pracującego w silniku z 4,2 l do 3,7 l, wprowadzono okienko kontroli oleju.
• Zmieniono średnicę cylindrów z 65mm do 67mm wraz ze zmniejszeniem skoku tłoka z 45,2 mm do 42,5 mm.
• Zmniejszono tarcie wewnętrzne redukując średnicę czopów wału korbowego. Tuleje żeliwne zastąpiono materiałami ceramicznymi, zmniejszając jednocześnie masę o 600 g.
• Przeprojektowano głowicę, zmniejszono kąt rozchylenia zaworów, kanały ssące poprowadzono o bardziej prostym kształcie.
• Zmodyfikowano układ Direct Air Induction System oraz filtr powietrza.
• Zwiększono średnicę gardzieli gaźników z 36 mm do 36,5 mm.
• Zastosowano zintegrowane cewki WN umieszczone w fajkach świecy.
• Zmodyfikowano układ wydechowy poprawiając osiągi w zakresie średnich obrotów.
• Zastosowano nowy układ Air Injection System doprowadzający świeże powietrze do gazów spalinowych, redukując emisję CO i HC.
• Zastosowano nowe, bardziej kompaktowe sprzęgło, zapewniające lżejszą pracę.
• Poprawiono układ chłodzenia, zmieniono przepływ płynu chłodzącego przez silnik, zwiększono rozmiary chłodnicy, zastosowano mniejszą chłodnicę oleju montowaną pod filtrem oleju (z modelu CBR900RR).
• Zastosowano mniejszy rozrusznik elektryczny o zmniejszonej masie.

Kolejna wersja motocykla, w której przede wszystkim zastosowano wtryskowy układ zasilania. Zmieniono owiewki i zmodyfikowano kilka podzespołów. Te zmiany to:

• Zastosowanie układu wtryskowego PGM-FI z przepustnicami o średnicy 38 mm i automatycznym układem rozruchowym (tzw. "ssaniem").
• Zmodyfikowano układ dolotowy.
• Zastosowano nowe irydowe świece zapłonowe.
• Zmieniono przełożenie piątego i szóstego biegu, zastosowano tylną zębatkę większą o jeden ząb.
• Zmodyfikowano układ wydechowy. Na rynek niemiecki wprowadzono także trójdrożny katalizator o nazwie HECS3.
• Zastosowano mocniejszy alternator o wydajności 29 A oraz inny akumulator.
• Wzmocniono aluminiowe odlewy ramy.
• Dokonano niewielkich zmian w zawieszeniu. W przednim widelcu teleskopowym zamieniono stalowy element amortyzatora na aluminiowy, natomiast w tylnym zawieszeniu sprężynę o kolorze żółtym.
• W układzie hamulcowym zastosowano aluminiowe tłoczki zamiast stalowych, zmieniono materiał okładzin ciernych.
• Zastosowano lżejsze obręcze kół.
• Zastosowano nowy, lekki, elektroniczny licznik z wyświetlaczem LCD.
• Zmieniono stylizację nadwozia.

Produkowana równolegle z modelem F4i wersja "sportowa" z drobnymi modyfikacjami. Najbardziej zauważalną różnicą jest rozdzielenie wspólnej kanapy kierowcy i pasażera na dwie osobne oraz lakierowanie ramy i wahacza w kolorze czarny mat. Ponadto w modelu Sport usunięto podstawkę centralną, zastosowano inne wałki rozrządu i gniazda zaworów, lżejsze koło zamachowe, podwójne sprężyny zaworów, sprzęgło z dodaną jedną tarczą oraz tylną zębatkę większą o jeden ząb. W 2003 roku wersja ta została zastąpiona przez CBR 600 RR.

Po kilku latach panowania sportowego motocykla CBR 600RR i braku sportowo-turystycznego motocykla w gamie modeli postanowiono przywrócić produkcję CBR 600F, sportowego ale zarazem łatwego w prowadzeniu i bardziej uniwersalnego modelu przeznaczonego dla bardziej i mniej doświadczonych kierowców.

Motocykl powstał na bazie modelu CB 600F Hornet i obudowaniu go w owiewki. Stylistyka nadwozia została zaprojektowana we włoskim oddziale Hondy. Dla odmiany postanowiono zastosować pojedynczy reflektor. Motocykl wyposażono w silnik pochodzący z CBR 600RR z 2007 roku, stosowany również w CB 600F Hornet, jednak silnik bardziej miękko zestrojono, co dało poprawę elastyczności i ułatwiło kierowanie początkującym motocyklistom. Moc silnika wynosi 102 KM przy 12000 obr./min, a maksymalny moment obrotowy 64 Nm przy 10500 obr./min. Zastosowano układ wydechowy "underslung" znany z CBR 1000RR Fireblade i CB 600F Hornet. Rama została wykonana ze stopu aluminium, techniką półpłynnego odlewu grawitacyjnego. Przednie zawieszenie HMAS typu Upside-Down w porównaniu z CBR 600RR zostało bardziej komfortowo zestrojone. Układ hamulcowy ma konwencjonalnie mocowane zaciski hamulcowe, jako opcja dostępna jest wersja z układem Combined ABS.

• Opisy generacji CBR 600F
• Honda CBR 600 F - wielki come back. motogen.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-21)].

• http://motocykle.domeczek.pl/
• https://web.archive.org/web/20101102135250/http://www.cbr600.info/
• Informacje prasowe. hoc.org.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-05)].
• Informacje prasowe - CBR 600 F3 1995. chrisdube.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-17)]. (ang.)
• Clymer Honda 600 Hurricane 1987-1990. ISBN 0-89287-572-0. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Grzegorz Cysewski. "Efka" ostra, lecz przyjazna. „Emocje”, s. 54 - 59. Iwona Legęć - redaktor naczelna. Łódź: Moto T@rget. ISSN 1733-6511. 
• Dane serwisowe - model F1 - PC19 (niem.)
• Dane serwisowe - model F1 - PC23 (niem.)
• Dane serwisowe - model F2 - PC25 (niem.)
• Dane serwisowe - model F3 - PC31 (niem.)
• Dane serwisowe - model F3 - PC31 (niem.)
• Dane serwisowe - model F4 - PC35 (niem.)
• Dane serwisowe - model F4i/F4i Sport - PC35 (niem.)
• Motocykl (7/2011); Wydawnictwo Motor-Presse Polska Sp. z o.o., Wrocław 2011, s. 72-80, ISSN 1230-767X