W wyniku unii horodelskiej w 1413 herb został przeniesiony na Litwę. Do rodu Janinów przyjęty został Woysym (Woysim, Woyschin) Daneykowicz, o którym brak wzmianek we współczesnych źródłach, według Semkowicza być może bojar żmudzki. Ród Janinów był godnie reprezentowany w Horodle przez Macieja – biskupa przemyskiego, Piotra Tura – sędziego łęczyckiego i Mikołaja z Suchodołu – sędziego lubelskiego, który też do aktu horodelskiego przycisnął swą pieczęć (pieczęć ta odpadła i brakuje jej obecnie przy akcie, ale znana jest ona z odlewu sporządzonego w swoim czasie przez Bolesława Podczaszyńskiego)[5].
Etymologia
Janina wzięła swoją nazwę od nazwy miejscowej Janina, zlokalizowanej w powiecie buskim (dawniej powiecie stopnickim). Wieś ta w XII w. wchodziła w skład uposażenia zakonu szpitalników św. Jana, któremu zawdzięcza swoją nazwę. Adam Boniecki używa dla rodu określenia: z Janiny, uważając wieś Janina za jego gniazdo[11].
Według niektórych nadany od Bolesława Chrobrego, Krola Polskiego, około roku 1000. rycerzowi Janikowi tak dla wzrostu małego nazwanemu, ze wojsku Polskiemu które nieprzyjaciel strzałami raził, szczytów kilka prędko zgotowawszy, lud z niemi na czoło uszykował do bitwy, i mocno wsparł nieprzyjaciela, za co, ten klejnot odebrał.
Kasper Niesiecki, Herbarz polski, T. IV
Kasper Niesiecki wzmiankuje również drugą legendę, która według niektórych historyków pojawia się w dziełach Marcina Kromera[9]:
Drudzy, (...) początki tego herbu zwalają, na Leszka pierwszego, jakoby on w owej przemysłem swoim dostąpionej wiktorii, gdzie krzaki i chrosty w szyszaki i tarcze postroił, jednemu który mu w tym pomagał, ten herb nadał.
Lista herbownych w artykule sporządzona została na podstawie wiarygodnych źródeł, zwłaszcza klasycznych i współczesnych herbarzy. Należy jednak zwrócić uwagę na częste zjawisko przypisywania rodom szlacheckim niewłaściwych herbów, szczególnie nasilone w czasie legitymacji szlachectwa przed zaborczymi heroldiami, co zostało następnie utrwalone w wydawanych kolejno herbarzach. Identyczność nazwiska nie musi oznaczać przynależności do danego rodu herbowego. Przynależność taką mogą bezspornie ustalić wyłącznie badania genealogiczne.
Pełna lista herbownych nie jest dziś możliwa do odtworzenia, także ze względu na zniszczenie i zaginięcie wielu akt i dokumentów w czasie II wojny światowej (m.in. w czasie powstania warszawskiego w 1944 spłonęło ponad 90% zasobu Archiwum Głównego w Warszawie, gdzie przechowywana była większość dokumentów staropolskich)[12]. Lista nazwisk znajdująca się w artykule pochodzi z Herbarza polskiego,Tadeusza Gajla[13] (275 nazwisk[14]). Występowanie na liście nazwiska nie musi oznaczać, że konkretna rodzina pieczętowała się herbem Janina. Często te same nazwiska są własnością wielu rodzin reprezentujących wszystkie stany dawnej Rzeczypospolitej, tj. chłopów, mieszczan, szlachtę. Jest to jednakże dotychczas najpełniejsza lista herbownych, uzupełniana ciągle przez autora przy kolejnych wydaniach Herbarza. Tadeusz Gajl wymienia następujące nazwiska uprawnionych do używania herbu Janina[14]:
Jury Łyczkowski, na swojej stronie dotyczącej heraldyki, wspomina również o nazwiskach; Batory, Besser, Gabryłowicz, Hołub, Jankowicz, Onikiewicz, Woytkiewicz[15].
Odmiany
Odmiany herbu Janina
Odmiany arystokratyczne herbu Janina
Herby uznawane za odmiany tylko przez pojedynczych heraldyków
↑Opis współczesny jest skonstruowany zgodnie z obecnymi zasadami heraldyki. Zobacz: Blazonowanie.
↑Wydżga, gdy srogi głód uciskał ziemię chełmińską, pomorską i pruską, zamierzając wstąpić do krzyżowców, trzy wielkie szkuty, naładowane winem, miodem, pszenicą, szperką, zbożem, masłem, i inną żywnością Wisła, lądem zaś 300 sztuk bydła, owiec, wołów, krów, i koni, do Torunia wysłał. Sam później przybywszy i do zakonu wstąpiwszy, w nim życia dokonał. Przyniósł także z sobą mnogo złota, które w górach ku Węgrom i nad Łąckiem położonym kopał. Umierając miał on pozostawić wskazówki Exemplar informationis et avisamenti o kopalniach w górach sądeckich.Jan Długosz, Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis.
↑AntoniA.MałeckiAntoniA., Studya heraldyczne, t. I, Lwów: Nakład autora z drukarni zakładu narodowego im. Ossolińskich, 1890, s. 67 [dostęp 2021-07-04](pol.).