Język mindong

Język mindong
Nazwa chińska
Pismo uproszczone	闽东语
Pismo tradycyjne	閩東語
Hanyu pinyin	Mǐndōngyǔ

闽东语
Obszar	południowe Chiny (głównie prow. Fujian), Malezja, Azja Płd.-Wsch.
Liczba mówiących	10 mln
Pismo/alfabet	pismo chińskie
Klasyfikacja genetyczna
	Języki chińsko-tybetańskie; Języki chińskie; Języki min; Język mindong;
Status oficjalny
Ethnologue	5 rozwojowy↗
Kody języka
ISO 639-1	zh
ISO 639-3	cdo
IETF	cdo
Glottolog	mind1253
Ethnologue	cdo
WALS	fuz
SIL	cdo
W Wikipedii
	Zobacz też: język, języki świata
	Wikipedia w języku mindong
	Słownik języka mindong; w Wikisłowniku
	Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język mindong^[2] lub min dong (min wschodni)^[3] – język lub grupa blisko spokrewnionych języków (dialektów) wywodzących się z południa Chin – prowincji Fujian. Mindong oznacza wschodnią część prowincji Fujian – Min (閩) to krótka nazwa prowincji, a dong (东) oznacza „wschód”. Obecnie językiem mindong mówi się najczęściej we wschodnim Fujianie, w okolicach miast Fuzhou i Ningde.

Język mindong należy do grupy min języków chińskich^[3]. Dialekt z Fuzhou jest uznawany za odmianę prestiżową i służy jako regionalna lingua franca^[4].

Mindong używany jest także w krajach Azji Południowo-Wschodniej: Brunei (ok. 6 tys. osób), Malezji (252 tys.), Singapurze (34 tys.), Indonezji (w zaniku) i Tajlandii^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Chinese, Min Dong, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
↑ IliaI. Peiros IliaI., Comparative Linguistics in Southeast Asia, Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, National University of Australia, 1998 (Pacific Linguistics C-142), s. 183, DOI: 10.15144/PL-C142, ISBN 0-85883-489-8, OCLC 38828781 [dostęp 2023-09-20] (ang.).
↑ ^a ^b Picus SizhiP.S. Ding Picus SizhiP.S., China, [w:] PhilippP. Strazny (red.), Encyclopedia of Linguistics, t. 1: A–L, New York–Abingdon: Taylor & Francis, 2005, s. 191, DOI: 10.4324/9780203319208, ISBN 0-203-31920-6, ISBN 978-1-135-45522-4 [dostęp 2023-09-20] (ang.).
↑ SihuaS. Liang SihuaS., Language Attitudes and Identities in Multilingual China: A Linguistic Ethnography, Cham: Springer, 2015, s. 12, DOI: 10.1007/978-3-319-12619-7, ISBN 978-3-319-12618-0, ISBN 978-3-319-12619-7, OCLC 897810289 [dostęp 2023-12-01] (ang.).

Linki zewnętrzne

Chinese, Min Dong, [w:] Ethnologue: Languages of the World, Dallas: SIL International [dostęp 2009-09-23] (ang.).

[Ethnologue-1] David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Chinese, Min Dong, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).

[2] IliaI. Peiros IliaI., Comparative Linguistics in Southeast Asia, Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, National University of Australia, 1998 (Pacific Linguistics C-142), s. 183, DOI: 10.15144/PL-C142, ISBN 0-85883-489-8, OCLC 38828781 [dostęp 2023-09-20] (ang.).

[china-3] Picus SizhiP.S. Ding Picus SizhiP.S., China, [w:] PhilippP. Strazny (red.), Encyclopedia of Linguistics, t. 1: A–L, New York–Abingdon: Taylor & Francis, 2005, s. 191, DOI: 10.4324/9780203319208, ISBN 0-203-31920-6, ISBN 978-1-135-45522-4 [dostęp 2023-09-20] (ang.).

[4] SihuaS. Liang SihuaS., Language Attitudes and Identities in Multilingual China: A Linguistic Ethnography, Cham: Springer, 2015, s. 12, DOI: 10.1007/978-3-319-12619-7, ISBN 978-3-319-12618-0, ISBN 978-3-319-12619-7, OCLC 897810289 [dostęp 2023-12-01] (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

Język mindong

Przypisy

Linki zewnętrzne

Portal di Ensiklopedia Dunia