KooKoo – pierwszy solowy album amerykańskiej piosenkarki Debbie Harry, wydany 27 lipca 1981 roku przez Chrysalis Records. Producentami byli Nile Rodgers oraz Bernard Edwards. Okładkę albumu zaprojektował H.R. Giger.

W 1980 roku Chris Stein i Debbie Harry spotkali Hansa Rudolfa Gigera w Nowym Jorku na przyjęciu z okrazji zdobycia Oscara za film Obcy – ósmy pasażer Nostromo. Zaproponoawli mu zaprojektowanie okładki na pierwszy solowy album Harry. Szwajcarki artysta był „zadowolony, że może stworzyć coś dla tak atrakcyjnej kobiety”^[1][2].

Jako że H.R. Giger niedawno przechodził akupunkturę, wpadł na pomysł użycia na okładce twarzy Harry oraz czterech igieł, które miały symbolizować cztery żywioły^[1][2]. Para miała od razu zaakceptować ten pomysł^[2].

Strona A:

1. „Jump Jump” (Deborah Harry, Chris Stein) – 4:04
2. „The Jam Was Moving” (Bernard Edwards, Nile Rodgers) – 2:59
3. „Chrome” (Harry, Stein) – 4:17
4. „Surrender” (Edwards, Rodgers) – 3:37
5. „Inner City Spillover” (Harry, Stein) – 5:04

Strona B:

1. „Backfired” (Edwards, Rodgers) – 4:54
2. „Now I Know You Know” (Edwards, Rodgers) – 5:39
3. „Under Arrest” (Edwards, Harry, Rodgers, Stein) – 3:03
4. „Military Rap” (Harry, Stein) – 3:51
5. „Oasis” (Edwards, Harry, Rodgers, Stein) – 4:59

Bonusy na CD Re-Issue UK 1994^[3]

• „Backfired” 12" Mix – 6:23
• „The Jam Was Moving” 12" Mix – 5:03

Bonusy na CD Re-Issue US 1999^[4]

• "Backfired” 12" Mix – 6:23

Bonusy na CD Re-Issue 2011^[5]

• „Backfired” 12" Mix – 6:23
• „The Jam Was Moving” 12" Mix – 5:03
• „Inner City Spillover” 12" Mix – 5:58

Bonusy na Vinyl Re-Issue 2023^[6]

Strona A:

1. „Backfired" Wersja rozszerzona
2. „The Jam Was Moving" Wersja rozszerzona
3. „Inner City Spillover" Wersja rozszerzona

Strona B:

1. „Backfired” Bruce Forrest & Frank Heller Remix
2. „The Jam Was Moving” Chris Stein & Debbie Harry Remix

David Jeffries z AllMusic ocenił album na 1,5/5. Stwierdził, że połączenie Debbie Harry i Chrisa Steina z Nilem Rodgersem i Bernardem Edwardsem wydaje się dobrym pomysłem, a w połączeniu z oszałamiającą okładkę H.R. Gigera album powinien być sukcesem. Stwierdza jednak, że zapomniano o piosenkach, a surowy przekaz Harry na tle funky brzmi wymuszenie, natomiast teksty są niezdarne i ograniczone^[7]. Niewiele wyżej album ocenił Rolling Stone, na łamach którego recenzujący Dawid Fricke postanowił dać KooKoo ocenę 2/5. Stwierdził jednak, że wina leży głównie po stronie Nile'a Rodgersa i Bernarda Edwardsa, którzy nie łamią zasad. Stwierdził, że płyta mimo wad pozostaje godnym eksperymentem w alterowanych stanach funkowych^[8]. Robert Christgau dał ocenę B- i stwierdził, że album brzmi niezdarnie^[9]. Allan Sculley w swojej recenzji dla The Daily Egiptian stwierdził, że „wątpliwa jakość” albumu nie powinna być zaskoczeniem, ponieważ już Autoamerican „było żałosne”. Ocenił także, że w albumach Blondie, Plastic Letters i Parallel Lines muzycy wyznaczali trendy, teraz natomiast nimi podażąją^[10].

Mimo wielu niepochlebnych opinii, KooKoo otrzymała złoto w Kanadzie oraz Stanach Zjednoczonych, a także srebro w Wielkiej Brytanii.