|
Krystyna Mazurówna
Krystyna Teresa[1] Mazurówna (ur. 20 stycznia 1939 we Lwowie) – polska tancerka, choreografka, autorka książek, felietonistka, modelka i osobowość medialna. Dawna solistka Casino de Paris. ŻyciorysUrodziła się 20 stycznia 1939 we Lwowie. Jest młodszą córką matematyka prof. Stanisława Mazura (1905–1981) i Bronisławy Wysockiej-Mazurowej, chemiczki[2]. Ma starszą o siedem lat siostrę, Barbarę[3], również tancerkę[4]. Zainspirowana spektaklem baletowym obejrzanym w Teatrze Małych Form[5][6], w wieku trzech lat zainteresowała się tańcem[7]. W latach 1946–1949 mieszkała w Łodzi[8], następnie w Warszawie[9], gdzie uczęszczała do szkoły baletowej Zygmunta Dąbrowskiego i Teresy Dobrowolskiej[10]. W 1957 ukończyła Państwową Średnią Szkołę Baletową[11], w której tańca klasycznego uczył ją Leon Wójcikowski[12]. Jeszcze w okresie szkolnym debiutowała na scenie Opery Warszawskiej rolą łabędzia w Strasznym dworze[13]. Jej pierwszym partnerem tanecznym był Dariusz Hochman[14]. Po ukończeniu szkoły baletowej została zaangażowana do baletu Teatru Wielkiego i występowała w stołecznym Teatrze Syrena[15]. W 1959 zdobyła trzecią nagrodę na I Ogólnopolskim Konkursie Tańca Klasycznego w Warszawie[16] i wyjechała z grupą baletową na występy zagraniczne do Monte Carlo i Paryża[17]. Na początku lat 60. zaczęła występować w Polskim Zespole Tańca Eugeniusza Paplińskiego[18] – tańczyła w duecie z Witoldem Grucą[19], ponadto została członkinią polskiej grupy estradowej, z którą odbyła m.in. trasę widowiskową po ZSRR[20]. W 1961 została laureatką trzeciej nagrody na II Ogólnopolskim Konkursie Tańca Scenicznego w Warszawie[21] oraz powróciła do występów w operze – tańczyła m.in. w „Zaczarowanej oberży”, „Kamiennym kwiecie” i „Don Kichocie”, w których partnerował jej Stanisław Szymański[22]. W 1963 uczestniczyła z Grucą na Festiwalu Młodzieży w Helsinkach, a także zatańczyła w programach Tele-Batory Coctail i 25 minut z Mazurówną i Grucą[23]. Stworzyła choreografie dla wielu teatrów, m.in. Syrena, Żydowskiego[24] i Współczesnego w Warszawie, Starego w Krakowie[25] i Wielkiego w Łodzi, jak też paryskiego „Élysées Montmartre”[21]. Dwukrotnie otrzymała stypendium artystyczne od Ministerstwa Kultury i Sztuki, dzięki czemu wzięła udział w kilkutygodniowych warsztatach z tańca współczesnego i baletu jazzowego w Paryżu u Géne’a Robinsona[26][11]. W drugiej połowie lat 60. zaczęła tańczyć z Gerardem Wilkiem[27], z którym wystąpiła m.in. w teledysku do utworu Piotra Szczepanika „Kochać”[28]. W 1967 założyła zespół tańca jazzowego „Fantom”[29], z którym wystąpiła m.in. na Międzynarodowym Festiwalu Jazzowym w Pradze[27]. Pracowała przy filmie Stanisława Barei Przygoda z piosenką (1968) jako główna choreografka i dublerka Poli Raksy w scenach tańca[30].  W 1968 została zmuszona przez ówczesne władze do rozwiązania grupy „Fantom” i do opuszczenia kraju[31]. Po wyjeździe do Paryża została zaangażowana do występów w klubie „Bataclan” w Genewie[32], ponadto dołączyła do zespołu Victorem Upshawem, który zaangażował ją do występów w spektaklach Teatru Mogador[33], w prywatnym klubie Aristotelisa Onasisa w Atenach[34] i uczynił pierwszą solistką w rewii wystawianej w paryskim Gaumont Palace[35], a także w filmie Claude’a Leloucha Łobuz[36]. Występowała też w paryskim klubie „Le Roi Lire”[37], była pierwszą solistką w rewii Joséphine à Bobino 1975 z Josephiny Baker w roli głównej[38] i była solistką Casino de Paris[39]. Założyła zespół taneczny „Ballet Mazurowna”, z którym występowała po Francji[40] i innych krajach Europy. W latach 80. równocześnie z karierą artystyczną podejmowała szereg prac dorywczych, m.in. bileterką i kasjerką w kinie[41], barmanką w Casino de Paris[42], ekspedientką[7], kelnerką[43] i szatniarką oraz pracowała w informacji metra[44]. W latach 90. została felietonistką w nowojorskim tygodniku „Kurier Plus”, pisała też dla czasopism: „Moda Top”, „Sukces”, „Pani”, „Uroda”, „Fashion”, „On” i „Twój Styl”[45]. W 2010 była choreografką w programie rozrywkowym TVN You Can Dance – Po prostu tańcz![46] i wydała swoją pierwszą książkę autobiograficzną pt. Burzliwe życie tancerki. W 2012 była jurorką dwóch pierwszych edycji programu rozrywkowego Polsatu Got to Dance. Tylko taniec[47], za co w lutym 2013 była nominowana do nagrody Wiktory 2012 w kategorii „osobowość telewizyjna”[48]. Jeszcze w 2012 gościła w programach telewizyjnych Kuba Wojewódzki i Jaka ona jest oraz wydała kolejną autobiografię pt. Moje noce z mężczyznami[49]. W 2016 wydała trzecią książkę autobiograficzną pt. Ach, ci faceci!. W 2017 została nagrodzona Złotą Sową Polonii za twórczość teatralną[50]. W 2019 wydała książkę pt. Jak nie teraz, to kiedy?[51][52]. Wizerunek medialny.png) Znana z ekscentycznego wizerunku[53], m.in. występowania w krzykliwych kreacjach oraz noszenia mocnego makijażu i kolorowych włosów[54][44][29]. Ze względu na publiczne wyznania m.in. o kilkukrotnym poddaniu się zabiegowi aborcji media czasem określają ją mianem skandalistki[44]. Życie prywatneZ nieformalnego związku z Krzysztofem Teodorem Toeplitzem ma syna, Kaspra Teodora (ur. 1960)[55][56]. Następnie spotykała się ze Sławomirem Mrożkiem[56]. Jej pierwszym mężem był Tadeusz Pluciński[57], z którym rozstała się po trzech miesiącach małżeństwa[58], a rozwiodła – trzy lata po ślubie[59]. W latach 60. była zaręczona z Wacławem Kisielewskim[59], z którym rozstała się po siedmiu latach związku[60]. Następnie przez 13 lat pozostawała w związku małżeńskim z Jean Pierre’em Bluteau[58], z którym ma dwoje dzieci, Balthazara (ur. 1983) i Ernestine (ur. 1986)[59]. Jest właścicielką kilkunastu mieszkań w Paryżu[59]. Filmografia
Spektakle
Publikacje
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba): Identyfikatory zewnętrzne:
|
||||||||||||
_(cropped).jpg)
