Latarnia Morska Czołpino

Latarnia Morska Czołpino
	nr rej. A-1431 z 30.12.1993
	; Elewacja południowa
Państwo	Polska
Województwo	pomorskie
Miejscowość	Czołpino
Wysokość wieży	25,2 m
Wysokość światła	75 m n.p.m.
Zasięg światła	21 Mm
Charakterystyka światła	Przerywane grupowe Oc(2); Okres: 8 s; Przerwa: 2 s; Światło: 1 s; Przerwa: 2 s; Światło: 3 s
Data budowy	1872–1875
Data uruchomienia	1875
Administrator	Urząd Morski w Gdyni
	Położenie na mapie gminy Smołdzino Czołpino, latarnia morska
	Położenie na mapie Polski Czołpino, latarnia morska
	Położenie na mapie województwa pomorskiego Czołpino, latarnia morska
	Położenie na mapie powiatu słupskiego Czołpino, latarnia morska
	54°43′12″N 17°14′37″E/54,720000 17,243611
	Multimedia w Wikimedia Commons

Rozmowa z turystami

10 lipca 2018

Latarnia Morska Czołpino – latarnia morska na polskim wybrzeżu Bałtyku, położona na północ od osady Czołpino^[2] (gmina Smołdzino, powiat słupski, województwo pomorskie)^[3].

Latarnia znajduje się pomiędzy Latarnią Morską Ustka a Latarnią Morską Stilo.

Informacje ogólne

Latarnia jest administrowana przez Urząd Morski w Gdyni (przed 1 kwietnia 2020 roku przez Urząd Morski w Słupsku)^[4]. Od 1994 roku mogą ją zwiedzać turyści.

Wieża usytuowana jest na jednej z najwyższych wydm Słowińskiego Parku Narodowego na wysokości 55 m n.p.m.^[5].

Latarnia stanowi jedną z jedenastu stacji brzegowych na polskim wybrzeżu systemu AIS-PL projektu HELCOM, który umożliwia automatyczne monitorowanie ruchu statków w strefie przybrzeżnej. Antena stacji w Czołpinie ma wysokość 75 m^[6].

Dane techniczne

Położenie: 54°43'12" N 17°14'37" E
Wysokość wieży: 25,2 m
Wysokość światła: 75 m n.p.m.
Zasięg nominalny światła: 21 Mm (38,9 km)
Sektor widzialności światła: 048°-261°(213°)
Charakterystyka światła: Przerywane grupowe
- Przerwa: 2 s
- Światło: 1 s
- Przerwa: 2 s
- Światło: 3 s
- Okres: 8 s

Historia

Budowę latarni realizowano na podstawie planów z 1872 roku opracowanych przez inżyniera E. Kummera^[7]. Trudne warunki terenowe sprawiły, że cały materiał budowlany musiał być dostarczony drogą morską za pomocą barek^[8]. W ciągu trzech lat powstała okrągła wieża z czerwonej cegły, której średnica u podstawy wynosi 7 metrów a poniżej galerii 6,2 metra.

Budowę latarni ukończono 15 stycznia 1875 roku. U stóp wydmy od strony południowej wybudowano budynki gospodarcze i mieszkalne dla trzech latarników, niewidoczne od strony morza^[8].

Na wieży, w laternie zamontowano wyprodukowany we Francji aparat Fresnela, zasilany olejem, który dawał białe światło na odległość 21 Mm. Jego głównym elementem jest bębnowa soczewka Fresnela o wysokości 2750 mm i wewnętrznej średnicy 1800 mm, zestawiona z 43 szlifowanych pierścieni pryzmatycznych^[9]. W okresie międzywojennym zmieniono zasilanie latarni na elektryczne z 1000-watową żarówką uruchamianą przez fotokomórkę^[8].

W latach 1993–1994 na latarni przeprowadzono prace remontowo-konserwacyjne polegające na zabezpieczeniu murów przed szkodliwymi czynnikami hydrologicznymi^[8].

Dziś te zabudowania mieszkalne i gospodarcze czekają na remont i zagospodarowanie, a sama latarnia jest w bardzo dobrym stanie, nadal czynna i udostępniona do zwiedzania^[7].

Elewacja wschodnia
Widok z latarni na Wydmę Czołpińską
Widok z latarni na południe

Przypisy

↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo pomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 90 [dostęp 2024-07-01] .
↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. ws. wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200, górny PDF s. 315,)
↑ Latarnia morska Czołpino. [w:] Polskie Latarnie Morskie [on-line]. [dostęp 2021-04-07].
↑ Historia Urzędu Morskiego w Słupsku. Urząd Morski w Słupsku. [dostęp 2010-06-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-01-12)].
↑ Kazimierz Bielecki, Jarosław Ellwart, "Latarnie polskiego wybrzeża", Vademecum Krajoznawcze, wydawnictwo Region, Gdynia 2016, ISBN 978-83-7591-506-8, str. 48.
↑ Marek Dziewicki, Marcin Waraksa: Status AIS – PL. Urząd Morski w Gdyni.
↑ ^a ^b Latarnia morska Czołpino. [w:] stotom.wordpress.com [on-line]. [dostęp 2021-04-08].
↑ ^a ^b ^c ^d RenataR. Baczyńska RenataR., Polskie latarnie morskie i ich związek z gospodarką turystyczną, Bydgoszcz 2010, s. 55–52 [dostęp 2021-03-29] .
↑ Apoloniusz Łysejko. [w:] Polskie Latarnie Morskie. Wydawca: ZET 2012, s-36 ISBN 978-83-63161-07-1

Bibliografia

ApoloniuszA. Łysejko ApoloniuszA., Polskie Latarnie Morskie, Wrocław: ZET, 2000, s. 26-27, ISBN 978-83-63161-07-1 .
na stronie latarnie.pl
Latarnia morska Czołpino - zasada działania - historia - ciekawostki.

[zabytek-1] Rejestr zabytków nieruchomych – województwo pomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 90 [dostęp 2024-07-01] .

[2] Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. ws. wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200, górny PDF s. 315,)

[3] Latarnia morska Czołpino. [w:] Polskie Latarnie Morskie [on-line]. [dostęp 2021-04-07].

[www.bip.umsl.gov.pl-4] Historia Urzędu Morskiego w Słupsku. Urząd Morski w Słupsku. [dostęp 2010-06-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-01-12)].

[5] Kazimierz Bielecki, Jarosław Ellwart, "Latarnie polskiego wybrzeża", Vademecum Krajoznawcze, wydawnictwo Region, Gdynia 2016, ISBN 978-83-7591-506-8, str. 48.

[6] Marek Dziewicki, Marcin Waraksa: Status AIS – PL. Urząd Morski w Gdyni.

[Czołpino-7] Latarnia morska Czołpino. [w:] stotom.wordpress.com [on-line]. [dostęp 2021-04-08].

[gazeton-8] RenataR. Baczyńska RenataR., Polskie latarnie morskie i ich związek z gospodarką turystyczną, Bydgoszcz 2010, s. 55–52 [dostęp 2021-03-29] .

[Apoloniusz-9] Apoloniusz Łysejko. [w:] Polskie Latarnie Morskie. Wydawca: ZET 2012, s-36 ISBN 978-83-63161-07-1

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]