Lech Jaworowicz (ur. 3 października 1943) – polski kierowca wyścigowy i rajdowy, pilot rajdowy.
Biografia
W 1965 roku był pilotem Roberta Muchy, który wygrał Rajd Warszawski, rywalizując Fiatem 1500[1]. Rok później wygrał klasę w Rajdzie Dolnośląskim, a jego pilotem był Krzysztof Komornicki[1]. W 1968 roku zadebiutował za kierownicą samochodu Formuły 3, rywalizując w eliminacji Polskiej Formuły 3 w Puławach (ósme miejsce)[2]. W 1969 roku wrócił na trasy rajdowe. Jako kierowca BMW 2002 zdobył drugie miejsce w klasie w Rajdzie Warszawskim, a poza tym pilotował Krzysztofa Komornickiego. Rok później załoga Komornicki/Jaworowicz wygrała na Renault Alpine A110 Rajd Mazurski, ponadto pilotowany przez Jaworowicza Marek Barański zajął trzecie miejsce w Rajdzie Dolnośląskim, używając Renault 8 Gordini. W 1971 roku zajął, jako kierowca, czwarte miejsce Polskim Fiatem 125p w Rajdzie Dolnośląskim. Jako pilot Roberta Muchy wygrał klasę i zajął piąte miejsce w klasyfikacji generalnej Rajdu Pneumant. Rok później załoga ta zajęła 24. miejsce w klasyfikacji generalnej oraz wygrała swoją klasę w Rajdzie Monte Carlo, ponadto uczestniczyła w Rajdzie Akropolu, z którego odpadła. W 1973 Jaworowicz był pilotem Macieja Stawowiaka w Rajdzie Monte Carlo, ale załoga nie ukończyła zawodów z powodu awarii silnika[1][1].
Jednocześnie w 1972 roku Jaworowicz powrócił na trasy wyścigowe, rywalizując w WSMP. Ścigał się wówczas Promotem-Rakiem 67 i wygrał dwie eliminacje w klasie samochodów wyścigowych, zdobywając tytuł mistrza Polski[3]. W sezonie 1976 rozpoczął rywalizację samochodami turystycznymi. Uczestniczył wówczas Polskim Fiatem 128 3p w klasie 5, wygrywając dwa wyścigi i zostając wicemistrzem kraju[4]. W tym samym roku zadebiutował w Pucharze Pokoju i Przyjaźni w klasie A2, zdobywając szóste miejsce w eliminacji na torze Schleizer Dreieckrennen oraz 26. w klasyfikacji końcowej sezonu. Wystartował również w eliminacji w Toruniu w Formule Easter, gdzie był dziesiąty[5]. W sezonie 1979 wygrał Oplem Kadettem GTE klasyfikację końcową klasy 4[6]. W sezonie 1980 po raz kolejny wziął udział w Pucharze Pokoju i Przyjaźni[7].
Wyniki w Pucharze Pokoju i Przyjaźni
Legenda oznaczeń w tabelach wyników
Wyświetl szablon na nowej stronie
|
| Oznaczenie
|
Wyjaśnienie
|
| Złoty
|
Zwycięzca lub mistrzostwo
|
| Srebrny
|
2. miejsce lub wicemistrzostwo
|
| Brązowy
|
3. miejsce lub II wicemistrzostwo
|
| Zielony
|
Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami)
|
| Niebieski
|
Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu)
|
| Czerwony
|
Nie zakwalifikował się (NZ)
|
| Nie prekwalifikował się (NPK)
|
| Różowy
|
Nie ukończył (NU)
|
| Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu)
|
| Czarny
|
Zdyskwalifikowany (DK)
|
| Wykluczony (WYK/EX)
|
| Biały
|
Nie wystartował (NW)
|
| Kontuzjowany (K/INJ)
|
| Wyścig odwołany (OD/C)
|
| Bez koloru
|
Został wycofany (WYC/WD)
|
| Nie przybył (NP/DNA)
|
| Nie brał udziału w treningach (NT/DNP)
|
| Nie został zgłoszony (–)
|
| Pogrubienie
|
Start z pole position
|
| Kursywa
|
Najszybsze okrążenie wyścigu
|
| †
|
Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu.
|
| *
|
Sezon w trakcie
|
| 1/2/3
|
Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym
|
| Lista systemów punktacji Formuły 1
|
Samochody turystyczne
Linki zewnętrzne
Przypisy
