Sezon 1976 był dwudziestym sezonem Wyścigowych Samochodowych Mistrzostw Polski[1].
Sezon liczył trzy eliminacje, rozgrywane w Szczecinie, Poznaniu i Toruniu. Punkty przyznawano według klucza 50-46-43-41-40-39-38-37-36-35 etc.[2].
Kategorie
Samochody były podzielone na następujące kategorie:
- Grupa I – seryjne samochody turystyczne, których produkcja w ciągu 12 miesięcy przekraczała pięć tysięcy egzemplarzy. Modyfikowanie tych samochodów pod kątem poprawy osiągów było niemal całkowicie zabronione. Ponadto w przypadku, jeżeli pojemność silnika przekraczała 700 cm³, to samochód musiał być przynajmniej czteromiejscowy;
- Grupa II – specjalne samochody turystyczne, których produkcja w ciągu 12 miesięcy przekraczała dwa tysiące pięćset egzemplarzy. Dozwolony był duży zakres przeróbek pod kątem poprawy osiągów. Ponadto w przypadku, jeżeli pojemność silnika przekraczała 700 cm³, to samochód musiał być przynajmniej czteromiejscowy;
- Grupa III – seryjne samochody GT, których produkcja w ciągu 12 miesięcy przekraczała tysiąc egzemplarzy. Modyfikowanie tych samochodów pod kątem poprawy osiągów było niemal całkowicie zabronione. Samochód musiał być przynajmniej dwumiejscowy;
- Grupa IV – specjalne samochody GT, których produkcja w ciągu 24 miesięcy przekraczała czterysta egzemplarzy. Dozwolony był duży zakres przeróbek pod kątem poprawy osiągów;
- Grupa V – samochodowy wywodzące się z grup I–IV z modyfikacjami mogącymi znacznie przekraczać granice określone przepisami tych grup;
- Grupa VI – dwumiejscowe prototypy sportowe;
- Grupa VII – samochody wyścigowe formuły międzynarodowych (1, 2, 3);
- Grupa VIII – samochody wyścigowe formuły wolnej oraz Formuły Easter.
Samochody były dodatkowo podzielone na następujące klasy:
- Klasa 1 – wyłącznie samochody Polski Fiat 126p;
- Klasa 2 – wyłącznie samochody Polski Fiat 125p o poj. 1300 cm³;
- Klasa 3 – wyłącznie samochody Polski Fiat 125p o poj. 1500 cm³;
- Klasa 4 – gr. I, poj. do 1100 cm³;
- Klasa 5 – gr. I, poj. do 1600 cm³;
- Klasa 6 – wyłącznie krajowe prototypy;
- Klasa 7 – gr. I, poj. pow. 1600 cm³;
- Klasa 8 – Formuła Easter (napędzane silnikami Polskiego Fiata 125p 1,3).
Ponadto rozgrywano wszechklasy, czyli handicapowe wyścigi samochodów klas 1–7[2].
Zwycięzcy
Klasyfikacje
Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie
|
Oznaczenie
|
Wyjaśnienie
|
Złoty
|
Zwycięzca lub mistrzostwo
|
Srebrny
|
2. miejsce lub wicemistrzostwo
|
Brązowy
|
3. miejsce lub II wicemistrzostwo
|
Zielony
|
Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami)
|
Niebieski
|
Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu)
|
Czerwony
|
Nie zakwalifikował się (NZ)
|
Nie prekwalifikował się (NPK)
|
Różowy
|
Nie ukończył (NU)
|
Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu)
|
Czarny
|
Zdyskwalifikowany (DK)
|
Wykluczony (WYK/EX)
|
Biały
|
Nie wystartował (NW)
|
Kontuzjowany (K/INJ)
|
Wyścig odwołany (OD/C)
|
Bez koloru
|
Został wycofany (WYC/WD)
|
Nie przybył (NP/DNA)
|
Nie brał udziału w treningach (NT/DNP)
|
Nie został zgłoszony (–)
|
Pogrubienie
|
Start z pole position
|
Kursywa
|
Najszybsze okrążenie wyścigu
|
†
|
Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu.
|
*
|
Sezon w trakcie
|
1/2/3
|
Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym
|
Lista systemów punktacji Formuły 1
|
Klasa 1
Klasa 3
Klasa 4
Klasa 5
Klasa 6
Klasa 7
Wszechklasy
Klasa 8
Mistrzowie
Uwagi
Przypisy