|
Leokadia Bielska-Tworkowska
.jpg) .png)  Leokadia Bielska-Tworkowska (ur. 1901 w Chrzanowie, zm. 1973 w Warszawie)[1] – polska malarka, graficzka i publicystka. ŻyciorysW latach 1921–1923 kształciła się w Państwowej Miejskiej Szkole Przemysłowej we Lwowie u Kazimierza Sichulskiego. Następnie w okresie 1924–1929 studiowała w warszawskiej Szkole Sztuk Plastycznych pod kierunkiem Mieczysława Kotarbińskiego i Tadeusza Pruszkowskiego. Początkowo była związana z grupą artystyczną „Szkoła Warszawska”, złożoną z uczniów Pruszkowskiego i uczestniczyła w jej ekspozycjach. Jednak od 1932 wystawiała już samodzielnie w kraju i za granicą. Ponadto pisywała recenzje wystaw plastycznych m.in. w „Tygodniku Ilustrowanym”[2]. W drugiej połowie lat latach 40. wraz z artystami z Krakowa, Warszawy i Łodzi należała do nieformalnego, choć licznego grona modernistów[3]. Niestety rychłe niemal administracyjne narzucenie idei i zasad socrealizmu sprawiło, że wielu malarzy dopasowało swoją twórczość – z własnej woli lub przymusu – do wymogów nowego stylu w sztuce. W latach 50. uczestniczyła w upamiętnieniu rektorów Uniwersytetu Warszawskiego[4]. Malowano nie tylko portrety żyjących Ich Magnificencji, ale też wydobywano z lamusa i restaurowano rektorskie wizerunki sprzed II wojny światowej. Twórcami tej galerii byli – oprócz niej – czołowi polscy malarze tamtych lat, m.in. Michał Boruciński i Edward Kokoszko[4]. Swoje prace komponowała na zasadzie muzycznej harmonii elementów[1]. Według jej własnych kryteriów obraz istnieje na prawach specjalnie dla niego stworzonych, a rzeczą najważniejszą jest logika indywidualna płótna. Znaczącą rolę w jej na ogół kameralnym malarstwie odegrały portrety, zwłaszcza kobiece. Wizerunki te często bywały dobitnie charakterystyczne, niekiedy nawet z pierwiastkiem groteski[1]. Tworzyła także akwaforty. W 1936 wykonała tekę 18. plansz z widokami Krzemieńca. Zajmowała się również ilustrowaniem i opracowaniami graficznymi książek, oraz projektowaniem okolicznościowych kartek pocztowych. Jej prace znajdują się w zbiorach m.in. stołecznego Muzeum Narodowego i Biblioteki Narodowej. Spoczywa wraz z mężem w jednym grobie na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kw. CII28, rząd 28, grób 33)[5]. Życie prywatneByła żoną Stefana Tworkowskiego – architekta i wykładowcy w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Miała z nim córkę – Helenę. TwórczośćMalarstwo
Grafika
Ilustracje i opracowania graficzne książek i czasopism
Kartki pocztowe
PublicystykaOdznaczenia i nagrodyUpamiętnieniePośmiertna wystawa retrospektywna jej prac odbyła się w warszawskiej Zachęcie w kwietniu–maju 1981[2]. Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||
