Od 1993 ze statusem tenisistki zawodowej; w turniejach wielkoszlemowych debiutowała już w 1991, została jednak wyeliminowana w I rundzie US Open. W 1993 dotarła w tym turnieju już do IV rundy (1/8 finału), a w 1994 była w ćwierćfinałach Australian Open i Wimbledonu. Kolejne wielkoszlemowe ćwierćfinały to Australian Open 1995 i French Open 1996; w 1997 po raz pierwszy wystąpiła w półfinale (US Open). Szczególnie udany miała sezon 1998 – półfinały w Australii i Francji, ćwierćfinał na Wimbledonie, wreszcie pierwsze zwycięstwo w Wielkim Szlemie – US Open. W 1999 wygrała Wimbledon (w finale z Niemką Graf), była w półfinałach US Open i Australii i ćwierćfinale Rolanda Garrosa; w 2000 wygrała Australian Open, ponadto przegrywała w finałach Wimbledonu (z Venus Williams) i US Open. W 2001 półfinalistka Australii i Wimbledonu, ćwierćfinalistka US Open; w kolejnym sezonie mocno ograniczyła starty z powodu kontuzji, zaliczyła jednak półfinał US Open. 2003 ponownie półfinalistka US Open, ćwierćfinalistka Wimbledonu; w 2004 osiągnęła ćwierćfinał w Australii, IV rundę na Rolanda Garrosa oraz półfinały Wimbledonu i US Open.
W styczniu 2005 awansowała do finału Australian Open zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej. W singlu przegrała decydujący mecz z Sereną Williams, w deblu – w parze z Coriną Morariu – uległa australijsko-rosyjskiemu duetowi Molik-Kuzniecowa.
W latach 1994–2002 i 2004 występowała w turniejach Masters; wygrała tę imprezę w 1999, przegrała w finale w 1994 i 2001. Wygrywała także Masters deblistek w latach 1996–1998 (kolejno w parze z Mary Joe Fernández, Janą Novotną i Natallą Zwierawą).
W październiku 1998 osiągnęła po raz pierwszy pozycję liderki rankingu światowego w grze pojedynczej; w październiku 1997 była także liderką listy deblowej. Powróciła na pozycję nr 1 w grze pojedynczej 18 października 2004 (zastępując Francuzkę Amélie Mauresmo) i utrzymała pierwsze miejsce w rankingu do końca roku. Zdobyła złoty medal olimpijski w singlu na igrzyskach w Atlancie (1996), pokonując w finale Hiszpankę Sánchez Vicario.
Do października 2005 wygrała 50 turniejów w grze pojedynczej oraz 35 w deblu; 1993-2000 i 2002 reprezentowała USA w Pucharze Federacji. W styczniu 2004 zdobyła dla USA (razem z Jamesem Blakiem) Puchar Hopmana.
Pierwszą połowę roku 2005 Davenport może uznać za bardzo udaną. Nie oddała prowadzenia w rankingu WTA i dwa razy wystąpiła w finale wielkoszlemowego turnieju: Australian Open, gdzie przegrała 6:2, 3:6, 0:6 ze swoją rodaczką Sereną Williams oraz Wimbledonu, gdzie uległa 6:4, 6:7(4), 7:9 starszej siostrze swej pogromczyni z Melbourne, Venus, rozgrywając także najdłuższy wimbledoński finał singla kobiet w historii[1].
Zwyciężyła w Dubaju, na Amelia Island, New Haven, Bali, Filderstadt i Zurychu. Liczba jej wygranych imprez sięgnęła powyżej 50. Wycofała się z kilku turniejów z powodu kontuzji, kilkakrotnie poddawała spotkania. Sezon zakończyła na pierwszym miejscu listy światowej.
Na początku sezonu 2006 przegrała w ćwierćfinale Australian Open z późniejszą finalistką, Justine Henin. Po turnieju straciła pozycję liderki rankingu na rzecz Kim Clijsters. Wycofała się z turnieju w Japonii, miesiąc później dotarła do półfinału w Dubaju, ulegając finalistce Marii Szarapowej. Jej przegrana w czwartej rundzie Indian Wells to pierwszy przypadek w historii turnieju, gdy w ćwierćfinale nie zagrała żadna reprezentantka gospodarzy.
Z powodu licznych kontuzji (głównie pleców) nie występowała na kortach aż do sierpnia. Nie wystąpiła w wielkoszlemowych Roland Garros i Wimbledonie. Powróciła w Los Angeles, w pierwszej rundzie została niespodziewanie pokonana przez Samanthę Stosur, wówczas najlepszą deblistkę świata. Najlepszym występem w sezonie był turniej Pilot Pen Tennis w New Haven, w którym doszła do finału, pokonując po drodze m.in. Francescę Schiavone i Amélie Mauresmo. Skreczowała przy stanie 0:6, 0:1 przeciwko Belgijce Hardenne z powodu kontuzji prawego ramienia. Ta sama zawodniczka pokonała ją w ćwierćfinale US Open, w którym Lindsay pokonała w drugiej rundzie Jelenę Kostanic 6:0, 6:0.
Davenport przygotowuje się do returnu podczas US Open 2006.
Pod koniec sezonu osiągnęła półfinał na Bali i ćwierćfinał w Pekinie. W Bali zwyciężyła grę podwójną w parze z Coriną Morariu. To jej 36. tytuł deblowy.
Zakończyła sezon na dwudziestym piątym miejscu rankingu WTA i to najlepsza pozycja amerykańskiej tenisistki w tej klasyfikacji na koniec sezonu 2006. W połowie grudnia menedżer tenisistki ogłosił, że Davenport spodziewa się narodzin pierwszego dziecka – jej syn Jagger Jonathan przyszedł na świat wczesnym latem 2007. Amerykanka poinformowała o swoim planowanym powrocie na korty 18 lipca. W swoim pierwszym występie, w grze podwójnej w New Haven, przegrały z Lisą Raymond w pierwszej rundzie. Powrót w grze pojedynczej przypieczętowała wygraniem zmagań na Bali, gdzie pokonała między innymi Jelenę Janković i Danielę Hantuchovą – był to jej pierwszy turniejowy triumf od 2005 roku. Serbska rakieta numer jeden zrewanżowała się Davenport kilkanaście dni później w półfinale w Pekinie, gdzie Davenport zdołała ograć Jelenę Diemientjewą. Na koniec sezonu zdobyła swój 53. tytuł w karierze, dokonała tego w Quebecu i powróciła do czołowej setki klasyfikacji WTA.
Udanie rozpoczęła rok 2008, wygrywając rywalizację w Auckland. Została jedyną zawodniczką w gronie stu najlepszych tenisistek świata, której do punktów rankingowych wliczano mniej niż dziesięć turniejowych startów. Odpadła w drugiej rundzie Australian Open z późniejszą mistrzynią, Mariją Szarapową. 14 lutego wyprzedziła Steffi Graf na liście najlepiej zarabiających tenisistek w historii. W marcu wygrała turniej w Memphis zarówno w grze pojedynczej, jak i w podwójnej. W dalszej części roku zmagała się z urazem kolana, który uniemożliwił jej kilka startów, w tym w wielkoszlemowym French Open oraz w grze pojedynczej na letnich igrzyskach olimpijskich w Pekinie.
Amerykanka planowała wznowienie występów podczas Australian Open 2009; poinformowała jednak, że jest w ciąży po raz drugi. 30 czerwca urodziła córkę, Lauren Andrus. Po niemalże dwuletniej przerwie wystąpiła w grze mieszanej Wimbledonu 2010, gdzie razem z Mikiem Bryanem doszli do drugiej rundy. Davenport zdobyła kolejny tytuł kilka tygodni później, wygrywając rywalizację deblistek w Stanford u boku Liezel Huber.
W 2011 roku wygrała turnieje legend w ramach wielkoszlemowych French Open i Wimbledonu z Martiną Hingis. Wkrótce okazało się, że tenisistka ponownie spodziewa się narodzin dziecka. Jej druga córka, Kaya Emory, przyszła na świat 16 stycznia 2012. Zawodniczka nigdy oficjalnie nie ogłosiła zakończenia kariery, ale za tę datę uznaje się rok 2011.
Lindsay Davenport jest córką Winka Davenporta, który był reprezentantem Stanów Zjednoczonych na letnich igrzyskach olimpijskich w siatkówce w 1968 roku w Meksyku. Matka, Ann, jest prezydentem Siatkarskiej Organizacji w Karolinie Południowej.
25 kwietnia 2003 roku na Hawajach poślubiła bankiera i byłego amerykańskiego tenisistę, Jonathana Leacha. W ten sposób została bratową słynnego tenisisty amerykańskiego, Ricka Leacha.
13 grudnia2006 agent tenisistki, Tony Godsick, podał do wiadomości, że Davenport spodziewa się narodzin swojego pierwszego dziecka[3]. 10 czerwca2007 urodziła syna, który nazywa się Jagger Jonathan Leach[4].
17 grudnia2008 Amerykanka ogłosiła zawieszenie kariery z powodu drugiej ciąży[5]. 27 czerwca2009 urodziła córkę, Lauren Andrus Leach[6].
6 lipca2011 podano do wiadomości, że państwo Leach zostaną rodzicami po raz trzeci[7][8]. 16 stycznia2012 przyszła na świat ich druga córka[9]. Imiona dziewczynki, Kaia Emory Leach, zostały potwierdzone przez tenisistkę po dziesięciu dniach[10].
